پارس؛
نیاز حیاتی جمهوری اسلامی؛ «پرورش نخبگان سیاسی و مدیریتی»/ زنگنه؛ نمونه‌ای از چرخه خسارت‌آمیز مدیریتِ توسعه‌گرایان
زنگنه مُشت نمونه‌ی خروار است. نیرویی که با «جهاد سازندگی» شروع کرد و امروز به پیشانی مدیریت وابسته‌گرا و غرب‌زده تبدیل شده و ناکجاآباد توسعه‌گرایی را قبله‌ی آمال مدیریتش قرار داده است.
پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- مهران کریمی- 1- بیژن نامدار زنگنه نمونه‌ی تام و تمام سیطره و چنبره‌ی نیروهای توسعه‌گرا بر بالاترین سطوح سیاست‌گذاری و مدیریت کشور در سال‌های استقرار جمهوری اسلامی است. معاونت وزارت ارشاد در دولت شهید رجایی و تصدی مسئولیت وزارت نیرو و نفت در دولت‌های گوناگون سوم تا یازدهم از جمله سوابق زنگنه است. نمونه‌ای از «آقایان به‌اصطلاح تکنوکرات» که حاصل سال‌ها مدیریت‌شان وابستگی هرچه بیشتر کشور به درآمد نفتی، مغلوب شدن در برابر الگوی زمامداری غربی‌ها تحت عناوین توسعه و جهانی شدن و... و شکل‌گیری ساختارهای وابسته، فسادزا و تبعیض‌آمیز بوده است. جماعتی که علی‌رغم سال‌های متمادی تکیه زدن بر صندلی‌های آنچنانی صدارت همچنان در مقام مدعی هستند. چندصباحی هم که در اوایل دهه‌ی ۸۰ کمی از مناصب عالی دور شدند «قِرشمال‌بازی» راه انداخته و با فتنه‌گری کشور را تا لبه‌ی پرتگاه بردند.
2- زنگنه مُشت نمونه‌ی خروار است. نیرویی که با «جهاد سازندگی» شروع کرد و امروز به پیشانی مدیریت وابسته‌گرا و غرب‌زده تبدیل شده و ناکجاآباد توسعه‌گرایی را قبله‌ی آمال مدیریتش قرار داده است. آنچه که ایشان و امثالهم طی این سال‌های متمادی در سطوح عالی مملکت‌داری دنبال کرده‌اند با چیزی که به عنوان آرمان و اهداف انقلاب و نظام اسلامی در اندیشه و رویکرد امام خمینی (ره) و رهبر انقلاب معرفی شده نه تنها قرابتی نداشته بلکه در تضاد نیز بوده و است! هرکس می‌خواهد آنچه که بر سر نظام برآمده از خون شهدا آمده را فهم کند باید تفکر و رویه‌های این جماعت را با نگاهی مبنایی و انقلابی ملاحظه کرده و بشناسد.
3- زنگنه واقعیت تجربه‌ی زمامداری بسیاری از نیروهای توسعه‌گرا در جمهوری اسلامی است. و واقعیت این است که با این دست‌ها نمی‌توان این بار را به مقصد رساند و با این مُهره‌ها نمی‌توان «دولت اسلامی» شکل داد. برآورده شدن اهداف انقلاب منوط به شکل‌گیری الگوی اسلامی – ایرانیِ زمامداری و با مدیریت نیروهای انقلابی و مومنِ به مبانی و آرمان‌ها است.
4- با درک این نقطه ضعف بُنیادین به این جمع‌بندی می‌رسیم که یکی از مهم‌ترین وظایف جریان انقلابی در زمانه‌ای که «نظام‌سازی» و تولید الگوی پیشرفت و زمامداری بومی مسئله و نیاز حیاتی جمهوری اسلامی است «پرورش نخبگان سیاسی و مدیریتی» است. این مهم در خلاء شکل نمی‌گیرد و باید برای آن برنامه داشت و جنگید. قدم اول در این مسیر میدان‌داری نیروهایی با فهم و خوداگاهی انقلابی و دارای اعتماد به نفس در مقابل الگوی توسعه‌گرای حکومت‌داری است.
ارسال نظر