روش های مقابله با نگرانی ها در مورد نوجوانان

همه ی والدین در مورد سلامت فرزندانشان در هر سنی نگرانی هایی دارند اما نگرانی والدین در مورد نوجوانان اهمیت بیشتری پیدا می کند. خیلی از والدین سؤال می کنند که با این اضطراب و نگرانی چگونه رفتار کنیم. این موضوع وقتی فقط یک فرزند داشته باشید بیشتر به چشم می آید. البته فرقی نمی کند چند فرزند در خانواده وجود دارد، به هرحال هرگاه اتفاق اشتباهی می افتد، نگرانی، ناامیدی و یأس در والدین به وجود می آید.

نگرانی والدین در مورد نوجوانان به فرزندانشان منتقل می شود و به نوجوانان در پیدا کردن مسیر زندگی در دنیای پیچیده شان که سرتاسر رویارویی با وسوسه ها و خطر های مختلف است کمکی نمی کند.

۷ راهکار مقابله با نگرانی والدین در مورد نوجوانان:

۱- فرقی نمی کند یک نوجوان دارید یا بیشتر، درباره ی احساساتی که دارید با خودتان مهربان باشید. قرار نیست به خاطر موضوعی که شما را نگران کرده به خودتان آسیب بزنید. شما می خواهید فرزندتان در امنیت باشد و این دغدغه به صورت اضطراب در شما ظاهر شده. این موضوع کاملا قابل درک و مرتبط است.

۲- با ترس های خودتان رو به رو شوید. برای مثال آیا از اینکه فرزندتان در یک سانحه ی رانندگی کشته شود می ترسید؟ آیا از اینکه او کار احمقانه ای انجام شود و به این جرم دستگیر شود حراس دارید؟ وقتی این ترس ها را مشخص کردید، اطلاعاتی در مورد رایج بودن این نگرانی ها در میان سایر والدین جمع آوری کنید.

لازم نیست ساعت ها تحقیق کنید. یک جست و جوی پنج دقیقه ای در گوگل حتما نتایج کارآمدی نصیبتان خواهد کرد. برای مثال سازمان بهداشت جهانی (WHO) مشخص کرده که آمار مرگ نوجوانان در کشور های با درآمد بالا در طول سال حدود ده نفر از هر صد هزار نفر است یعنی تقریبا ۰.۰۰۱ درصد. این گزارش همچنین دلایل اصلی مرگ و میر یا آسیب دیدگی شدید نوجوانان را در این کشور ها بررسی کرده.

این یعنی واضح است که دختر یا پسر شما با احتمال خیلی کمی در معرض این آسیب ها قرار دارد. و بسیاری از مواقع نگرانی والدین درمورد نوجوانان بیهوده بوده ورویارویی شما با ترس هایتان ممکن است در کوتاه مدت اضطراب شما را افزایش دهد اما در بلندمدت شاهد کاهش تنش هایتان خواهید بود.

۳- وقتی متوجه شدید کدام خطرها واقعا نوجوان شما را تهدید میکند، مشخص کنید چه کاری می توانید برای کاهش آن ها انجام دهید. برای مثال تصادفات رانندگی در نوجوانان پسر در سنین ۱۵ تا ۱۹ سالگی جدی است. (این آمار در کشور ما جوانان از سن ۱۸ سالگی اجازه ی رانندگی دارند در سنین بالای ۱۸ سال صادق است.)

شاید بتوانید هر ۳ ماه یکبار او را برای آموزش رانندگی و افزایش مهارت به آموزشگاه ببرید تا مربی او اشتباهات متداول او را به او یادآوری کند. مشکل اصلی نگرانی بیش از حد بازدارندگی آن است، یعنی مردم به جای اینکه اقدامات عملی برای کاهش خطرات انجام دهند، هیچ کاری نمی کنند.

۴- اقدامات عملی انجام دهید اما زیاده روی نکنید. شاید تصمیم بگیرید هرماه یک راهبرد برای کاهش خطرات احتمالی پیش بگیرید. از چیزهایی که شما را بیشتر نگران می کنند شروع کنید حتی اگر آنها مسائلی هستند که از سعی میکنید از آن اجتناب کنید مثل صحبت کردن با فرزندتان در مورد مسائل جنسی یا سوء مصرف مواد مخدر و الکل.

۵- به خاطر داشته باشید در حالیکه احتمال وقوع یک فاجعه بسیار کم است، شما و فرزندتان به احتمال خیلی زیاد باید با موضوعات معمول ولی منفی-مثلا زورگویی در مدرسه یا عدم عضویت در تیم ورزشی یا سنجش میزان اظراب- دست و پنجه نرم کنید. بهترین راه برای حل این مشکلات، تصور خودتان در این شرایط است تا متوجه شوید برای شما و فرزندتان چه راهی بهتر است و کدام یک از شما به حمایت نیاز دارد.

مطمئن شوید که ظرفیت تحمل این گونه شرایط را دارید. با اینکه کلنجار رفتن با این موضوع از لحاظ احساسی دشوار است و اعتماد به نفس کامل ممکن نیست اما حتما در این چالش ها موفق می شوید.

۶- احتمالا خطر های کم توجهی کردن را می دانید، اما به هزینه ای که در قبال توجه بیش از اندازه باید بپردازید هم فکر کنید. با مراقبت های بیش از اندازه، انگیزه ی نوجوانان برای استقلال از بین می رود. یا اینکه یک نوجوانی تربیت می کنید که برای هر موضوع کوچکی به شما اتکا دارد. تعدادی از کارهایی که به دلیل نگرانی والدین درمورد نوجوانان انجام می دهید بنویسید. چگونه باید آنها را کمتر یا حداقل متعادل کنید؟

فارغ از اینکه فرزند شما برادر یا خواهری دارد تا سختی های مسیر نوجوانی اش را با تجربه ی آنان پشت سر بگذارد، کودک شما باید اشتباه کند تا یاد بگیرد و رشد کند.

۷- درباره ی هر چیزی که به رشد فرزندتان در این سنین به شما مربوط می شود اطلاعات کسب کنید. آیا درباره ی تغییر شخصیتتان از والدین یک کودک به والدین یک نوجوان بودن نگران هستید؟ مطمئن شوید نگرانی والدین درمورد نوجوانان با نگرانی هایتان در مورد امنیت فرزندتان قاطی نشود. احساسات و افکار خودتان را بدون قضاوت کردن آنها بشناسید.