چرا ذکر و دعا مشکلات ما را حل نمیکند؟
دلی که کینه همسایه و فامیل را در خود دارد یا به خواهر و برادر حسادت میورزد، چگونه میتواند با گفتن چند ذکر زبانی به ملکوت پرواز کند؟
در دنیای پرسرعتی زندگی میکنیم که وادارمان میکند برای دستیابی به هر چیزی، به دنبال سریعترین و نزدیکترین و راحتترین راه بگردیم. برای موفقیت، برای حل مشکل ازدواج، برای کسب درآمد و پول بیشتر و حتی برای جاشدن در دل و قلب کسی که دوستش داریم. آیا راهی آسمانی وجود دارد که با کمک نیروهای غیبی، ما را زودتر به مقصد و مقصودمان برساند؟ سادهتر بگویم آیا ذکر یا ورد خاصی هست که با گفتنش مشکلمان حل شود؟
پوستین خالی عمل، مقبول اسلام نیست
مکتب اصیل قرآن و اهل بیت (ع) در پاسخ به سؤال بالا، به ما میگوید که بله هست؛ اما مانند خیلی امور دیگر، بشرطها و شروطها! در احادیث ائمه اطهار (ع) به مناسبتهای مختلف و گاه در پاسخ به مراجعه کنندهای که جویای حل مشکلی بوده، گفتن برخی اذکار را توصیه کردهاند که شاید مشهورترین آنها، ذکر تسبیحات حضرت زهرا (س) باشد. اذکاری خاص با تعیین عددی خاص که برای حل یک مشکل خاص، پیامبر بزرگوار اسلام به حضرت صدیقه طاهره (س) تعلیم فرمودند.
ائمه اطهار برخی اذکار را توصیه کردهاند که شاید مشهورترین آنها، ذکر تسبیحات حضرت زهرا (س) باشد. اذکاری خاص با تعیین عددی خاص که برای حل یک مشکل خاص، پیامبر بزرگوار اسلام به حضرت صدیقه طاهره (س) تعلیم فرمودند.
اما اگر شنیدهاید که مثلا با گفتن 70 مرتبه یک ذکر خاص، فلان مشکل رفع میشود، باید همه مقدمات تأثیر آن ذکر را مهیا کنید تا نتیجه بگیرید؛ چرا که اسلام ناب محمدی(ص) به پوسته خالی هیچ چیزی راضی نمیشود؛ هیچ عمل بی روحی را به رسمیت نمیشناسد. برای هر عمل عبادی و حتی هر کار معمولی که شاید به ظاهر جزو عبادات مرسوم نباشد، شرایط، مقدمات و اصولی را لازم میداند.
در مسئله اذکار و اورادی که برای هر کدام اثر خاصی گفته شده و این روزها رواج بیشتری پیدا کرده، چند نکته اهمیت دارد:
1- صحت و اصالت ذکر را بررسی کنید
اذکار الهی، متاع ناب و ارزشمندی است که بدل قلابی فراوان دارد. علت هم این است که مردم بر اساس فطرتی که بسوی خدای کریم میکشاندشان، و او را پناه و مأوای خود میدانند، به سوی هر نشانی از آن ملجأ و مأوا، جذب میشوند؛ و همین میتواند فرصتی باشد برای سودجویانی که از این طریق، ثروت یا شهرتی بدست آورند.
ذکر را نمیتوان از هر کسی آموخت و در این مورد به هر کسی اعتماد کرد
پس دست به اختراع اذکار و اورادی میزنند که هیچ منبع و منشأ معتبری در منابع دینی ندارد، یا اذکار اصیل را تحریف نموده است. نکته مهم این است که ذکر، یک داروی معنوی است و اگر احیاناً به صورت ناآگاهانه و به غلط استفاده شود، ممکن است اثرات مخربی داشته باشد و این یک هشدار جدی را میطلبد. بنابراین ذکر را نمیتوان از هر کسی آموخت و در این مورد به هر کسی اعتماد کرد.
بیشتر بخوانیم:
چه کنیم ذکرهایمان اثر داشته باشد؟
|
2- ذکر گفتن، بخشی از مجموعه دینمداری است
پیامبر عزیز اسلام (ص)، ذکر را به عنوان قطعهای از پازل ایمان، در کنار چند ویژگی اساسی دیگر برشمردهاند: "برترین ایمان آن است که برای خدا دوست بداری، برای خدا دشمن بداری، زبانت را در ذکر خدا به کار گیری، آنچه برای خود دوست داری، برای مردم نیز دوست داشته باشی و آنچه را بر خود نمی پسندی برای مردم نیز نپسندی، و به نیکی سخن گویی یا خاموش بمانى." (1)
پس ذکر زبانی، مطلوب و یکی از شروط لازم است؛ اما شرط کافی نیست. دلی که کینه همسایه و فامیل را در خود دارد یا به خواهر و برادر حسادت میورزد، چگونه میتواند با گفتن چند ذکر زبانی به ملکوت پرواز کند؟
نمونهای دیگر از سیره عملی ائمه اطهار (ع): امام صادق (ع) میفرمایند: پدرم (ع) بسیار ذکر خدا می گفت، هر وقت با ایشان راه میرفتم میدیدم ذکر خدا میگوید. هر وقت با ایشان غذا می خوردم می دیدم ذکر خدا می گوید. با مردم مشغول صحبت کردن بود، امّا این کار او را از ذکر خدا باز نمی داشت. می دیدم زبانش به کامش چسبیده است و لا إله إلاّ اللّه می گوید. او ما را جمع می کرد و دستور می داد تا هنگام طلوع آفتاب ذکر بگوییم. به کسانی از ما که قرآن بلد بودیم می فرمود قرآن بخوانیم و به کسانی که قرآن خواندن نمی دانستند، دستور می داد ذکر بگویند.(2)
روایت بالا نشان میدهد که ذکر، با تمام شئونات زندگی امام، ممزوج است و یک امر مقطعی و فقط برای حل یک مشکل خاص نبوده است. البته قطعاً این منافاتی ندارد با اینکه ذکر را گاهی به عنوان دارویی برای درمان یک مسئله خاص بکار گیریم؛ اما بر اساس مشی و مرام اهل بیت علیهم السلام، اصل، این است که ذکر الهی، بخشی از زندگی ما باشد.
ذکر، با تمام شئونات زندگی امام، ممزوج است و یک امر مقطعی و فقط برای حل یک مشکل خاص نبوده است
اگر چنین نباشد یا اگر خدای نکرده، ذکر گفتن ما با سایر اجزای زندگی و مرام ما در تناقض باشد، چگونه میشود به اثرگذاری ذکر گفتن، امید داشت؟ مثلاً کسی که خدای نکرده نماز را ترک کرده است، در بیان رسول خدا، به مرز کفر رسیده است؛ پیامبر خدا (ص) فرمودهاند: میان مسلمان و کافر فاصله اى جز این نیست که نماز واجب را عمداً ترک کند یا آن را سبک شمارد و نخواند. (3) آیا از چنین کسی میتوان انتظار داشت که ذکر مقبول و مؤثری بگوید؟
گفتن اذکار الهی، به عنوان بخشی از توصیههای دینی، میتواند آثار مطلوب شایانی داشته باشد؛ از ایجاد آرامش روحی که در اثر ارتباط و اتصال با حضرت معبود حاصل میشود (الا بذکرالله تطمئن القلوب) تا راهگشایی و گرهگشایی در مشکلات زندگی. اما ذکر باید از منبع موثق و معتبر دینی برگرفته باشد و در کنار سایر اجزای دینمداری، با روح و معنای واقعیاش، در زندگی ما جاری باشد نه اینکه تنها وردی بر زبان باشد.
ارسال نظر