احادیث ائمه اطهار (ع) درباره فضیلت ماه رجب

ماه رجب هفتمین ماه قمری است. این ماه از جمله ماه‌های بسیار پر فضیلت در اسلام است که بسیاری از معصومان به ویژه پیامبر مکرم اسلام (ص) بر انجام اعمال عبادی در آن تاکید کرده‌اند.

در ادامه این گزارش احادیثی از ائمه اطهار (ع) درباره فضیلت ماه رجب را بخوانید؛

*پیامبر اکرم (ص): «إنَّ فِی الجَنَّةِ قَصراً لایَدخُلُهُ إلّا صُوّامُ رَجَبٍ».

 در بهشت قصرى است که جز روزه داران ماه رجب وارد آن نمی شوند.

* امام کاظم (ع): «رَجَبٌ شَهرٌ عَظیمٌ یُضاعِفُ اللَّهُ فیهِ الحَسَناتَ و یَمحُو فیهِ السَّیِّئاتَ.»

 رجب ماه بزرگى است که خداوند [پاداش] نیکی ها را در آن دو چندان و گناهان را پاک می کند.

امام موسی کاظم (ع): «رجب نهر فى الجنه اشد بیاضا من اللبن و احلى من العسل فمن صام یوما من رجب سقاه الله من ذلک النهر».

رجب نام نهرى است در بهشت از شیر سفیدتر و از عسل شیرین‌ تر؛ هرکس یک روز از ماه رجب را روزه بگیرد خداوند از آن نهر به او مى‌‌نوشاند.

امام علی (ع): «شهر رمضان شهر الله و شعبان شهر رسول الله و رجب شهرى»

 رمضان ماه خدا و شعبان ماه رسول خدا و رجب ماه من است.

حدیث قدسى: «جَعَلتُ هذَا الشَّهرَ (رَجَبَ) حَبلاً بَینی و بَینَ عِبادی فَمَنِ اعتَصَمَ بِهِ وَصَلَ بِی»

ماه رجب را ریسمانى میان خود و بندگانم قرار داده ام ؛ هر کس به آن چنگ زند، به وصال من رسد.

حدیث قدسى: «الشَّهرُ شَهری و العَبدُ عَبدی و الرَّحمَةُ رَحمَتی فَمَن دَعانی فی هذَا الشَّهرِ أجَبتُهُ و مَن سَألَنی أعطَیتُهُ.»

ماه (رجب)، ماه من، بنده، بنده من، و رحمت، رحمت من است؛ هر که در این ماه مرا بخواند ، اجابتش کنم و هر که حاجت آورَد، عطایش کنم.

پیامبر اکرم (ص): «رَجَبٌ شَهرُ اللّه ِ الأصَبُّ یَصُبُّ اللّه ُ فِیهِ الرَّحمَةَ عَلى عِبادِهِ»

رجب ماه بارش رحمت الهى است. خداوند در این ماه رحمت خود را بربندگانش فرو مى ریزد.

 رسول الله (ص): «خِیَرَةُ اللّهِ مِنَ الشُّهورِ شَهرُ رَجَبٍ ، وهُوَ شَهرُ اللّهِ ، مَن عَظَّمَ شَهرَ رَجَبٍ فَقَد عَظَّمَ أمرَ اللّهِ ، ومَن عَظَّمَ أمرَ اللّهِ أدخَلَهُ جَنّاتِ النَّعیمِ ، وأَوجَبَ لَهُ رِضوانَهُ الأَکبَرَ»

ماه رجب، ماه برگزیده خدا از میان ماه هاست و آن، ماه خداست. هر کس ماه رجب را بزرگ بدارد، فرمان خدا را بزرگ داشته است و هر که فرمان خدا را بزرگ بدارد ، [خدا] او را وارد بهشت هاى پُرنعمت مى‌کند و رضایت بزرگ ترِ خویش را براى او واجب مى‌سازد.