سام درخشانی: بعضی‌ها هنوز مرا بازیگر نمی‌دانند

به گزارش پارس به نقل ازجام جم، سام درخشانی بازیگری را با روند عجیبی شروع کرد. بعد از تله فیلم« طلسم طلایی» در سریال« شب زدگان» بازی کرد و هنوز چهره اش دیده و شناخته نشده بود که در سریال« خانه پدری» با گریمی سنگین و چهره ای که شباهتی به خودش نداشت ظاهر شد اما بعد از آن بازی در نقش یک بیمار شیزوفرن باعث شد مورد توجه قرار بگیرد. سام درخشانی را طی سال های اخیر در سریال های متفاوتی دیده ایم؛ از آثار تاریخی و ملودرام که بیش از همه آنها در« نابرده رنج» به کارگردانی علیرضا بذرافشان دیده شد و بعد از آن در سریال « پژمان» و در نقش وحید که این روزها از شبکه سه پخش می شود. درخشانی طی این سال ها نه تنها در نقش های متفاوتی ظاهر شده بلکه خودش هم به لحاظ ظاهری بسیار تغییر کرده است. او از مرد تکیده و لاغر سریال« با من بمان» به وحید خوش خوراک در پژمان رسیده است. تجربه نشان داده وقتی لاغر است، چهره اش برای نقش های خاص و منفی مناسب تر است، وقتی در وزن متعادل قرار دارد برای بازی در نقش های جدی و خاکستری خوب است و اضافه وزن هم به او کمک زیادی می کند تا نقش کمدی را بخوبی ایفا کند.
شما در سریال دارا و ندار و تا حدودی در نابرده رنج، طنز را تجربه کرده بودید اما بازی در سریال پژمان کاری متفاوت و حتی خطرناک بود. نترسیدید که در یک نقش تا این حد طنز ظاهر شوید؟

پژمان اولین سریال طنزی است که بازی کرده ام. دارا و ندار قرار نبود طنز باشد و بخصوص نقشی که من به عهده داشتم باید جدی بازی می شد اما سرصحنه اتفاقات دیگری رخ داد و باعث شد احساس خوبی نداشته باشم. سریال نابرده رنج هم اصلا طنز نبود و صرفا موقعیت های کمیک داشت اما در سریال پژمان از همان ابتدا می دانستم با سریال طنز روبه رو هستم و قرار است نقشی به عهده داشته باشم که طناز است. پذیرفتن این نقش برایم نگران کننده نبود چون از قبل با آثار پیمان و مهراب قاسمخانی آشنایی داشتم و از روز اول می دانستم قرار است چه بکنم. سعی کردم در اجرای این نقش غلو نکنم، حرکات و رفتارهای وحید را کنترل شده ارائه کنم و در بسیاری از صحنه ها که احساس می کردم حضورم چندان مفید نیست، از کارگردان می خواستم مرا حذف کند. همه تلاشم را به کار بردم که در مرز باریک طنازی و لودگی گرفتار نشوم. ممکن است گاهی روی لبه تیغ حرکت کرده باشم اما همه تلاشم این بود که سقوط نکنم.

نگران نبودید که برای همیشه به بازیگر آثار طنز تبدیل شوید، بخصوص از این بابت که آثار سروش صحت گاهی سرنوشت بازیگران را عوض می کند؟

این من هستم که انتخاب می کنم چه بازیگری باشم. کسی نمی تواند چیزی را به من تحمیل کند.

درست است، اما بسیاری از بازیگران بعد از دیده شدن در یک نقش، دیگر هیچ پیشنهاد متفاوتی ندارند.

واقعا این طور نیست. در رد حرف شما باید بگویم الآن در حال بازی در سریالی به کارگردانی حسین سهیلی زاده هستم. یکی از دلایلم برای پذیرفتن نقش این بود که از وسوسه بازی در سریال های طنز در امان بمانم. می دانستم قرار است سریال پژمان مهرماه از تلویزیون پخش شود و احتمالا پیشنهادهایی برای بازی در آثار طنز بخصوص طنزهای سطحی و بی محتوا خواهم داشت. من بازی در کار آقای سهیلی زاده را پذیرفتم تا حداقل چند ماه درگیر یک کار جدی باشم و جالب است که تا به حال هیچ کار طنزی از نوع فاخر یا سطحی به من پیشنهاد نشده است.

به نظر می رسد اضافه وزنتان هم به ایفای نقش وحید حسابی کمک کرده است.

به خواست پیمان قاسمخانی و برای این نقش وزن اضافه کردم. او همان روز اولی که مرا دید، گفت این شخصیت باید شکمش برجسته باشد چون وحید آدم بی خیالی است. او به من گفت باید وزنت را اضافه کنی و شکمت بزرگ شود چون وحید یک آدم بی عار است که هیچ چیز برایش اهمیت ندارد. من هم استقبال کردم چون عاشق غذا خوردن هستم و با این مجوز می توانستم با خیال راحت هر چه می خواهم بخورم. در طول کار هم سفارش کرده بود حسابی به من برسند. این شد که حدود ۹ کیلو وزن اضافه کردم. خوشبختانه بعد از تمام شدن سریال، حدود شش کیلو وزن کم کرده ام و بزودی به وزن قبلی برمی گردم.

وزن کمتر باعث می شود چهره تان برای نقش های جدی، خاص و حتی منفی مناسب باشد، مثل زمانی که در سریال با من بمان بازی کردید. تفاوت وزنتان با آن زمان چقدر​ است؟

الان تقریبا به وزن آن موقع نزدیک شده ام و اگر چهار کیلو از وزنم را کم کنم، برمی گردم به شرایطی که در سریال با من بمان داشتم. اتفاقا در سریال آقای سهیلی زاده، نقشی بسیار متفاوت با آنچه تا به حال از من دیده اید، ارائه کرده ام؛ یک شخصیت خاص که من، هم جوانی های او را بازی می کنم و هم ۲۰ سال بعدش را یعنی زمانی که پسر بزرگی دارد. در این سریال سیاوش خیرابی نقش پسرم را بازی می کند.

نقش های متنوعی تا امروز بازی کرده اید؛ از یک بیمار شیزوفرن گرفته تا نقش پلیس، خلافکار و نقش تاریخی اما در سریال پژمان بیشتر از همه اینها دیده شده اید. فکر می کنید چرا وحید اینقدر مورد توجه قرار گرفته است؟

به نظرم این جوری نیست. مگر سریال خانه پدری دیده نشد؟ یا سریال با من بمان یا نابرده رنج یا… البته در نظر بگیرید که مردم سریال های طنز را بیشتر دوست دارند و واکنش بیشتری به آن نشان می دهند. مثلا قبلا وقتی می رفتم رستوران، کسانی که مرا می شناختند با تکان سر و لبخند از راه دور با من ارتباط می گرفتند اما بازی در یک نقش طنز باعث می شود، سر میزم بیایند و سر صحبت و شوخی را باز کنند.

نقش های طنز صمیمیتی بین بازیگر و مخاطبان ایجاد می کند که باعث می شود مردم احساساتشان را راحت تر بروز بدهند. فکر می کنم این طوری است وگرنه سریال نابرده رنج مگر کم دیده شد؟ واکنش هایی که بعد از سریال پژمان دریافت می کنم دقیقا مانند همان واکنش هایی است که بعد از نابرده رنج می گرفتم.

انگار خیلی هم اهل وسوسه شدن نیستید چون به دلیل نوع واکنش های مردم بعید نبود در گونه طنز ماندگار شوید؟ !

فقط این برایم مهم است که یک نقش خوب در یک اثر خوب به من پیشنهاد شود. اهمیتی ندارد که این نقش طنز است یا جدی، پلیسی است یا جنایی یا تخیلی. من راه خودم را می روم و مخاطب برایم تعیین نمی کند کجا و در چه کاری بازی کنم چون دغدغه اصلی من بازیگری است و فکر می کنم به اندازه کافی، دیده و شناخته شده ام. برایم فرقی نمی کند در تلویزیون بازی کنم یا تئاتر یا سینما. برایم اهمیتی ندارد بازیگر نقش طنز باشم یا جدی و فقط دوست دارم نقش های متنوعی بازی کنم. خدا را شکر این اتفاق برایم می افتد و آرام آرام طبق برنامه پیش می روم. برای خودم برنامه ریزی کرده ام و همیشه گفته ام که چند سال زمان می خواهم تا تجربه های مختلف کسب کنم و به جایگاه قابل قبول برای خودم برسم.

روز اولی که وارد بازیگری در سریال شدم، خیلی ها گفتند به واسطه رنگ چشم و چهره اش بازیگر شده و نمی تواند این حرفه را ادامه بدهد. هر نقشی بازی کردم همین دوستان گفتند این بار شانس آورده و از دستش در رفته، ببینیم نقش بعدی را چطور بازی می کند اما من با همه این حرف ها کار خودم را کردم و می خواهم ببینم بالاخره این دوستان کی می پذیرند که من بازیگرم.

منظورتان از دوستان دقیقا چه کسانی است؟

همیشه عده ای هستند که منفی بافی می کنند و خودشان هم نمی دانند چه می خواهند و اگر بهترین کار دنیا را ارائه کنید، باز اعتراض و گله دارند یا حتی اگر فیلمی جایزه اسکار را هم ببرد، حاضر نیستند خوبی هایش را ببینند. از نظر این آدم ها همه موفقیت ها یا شانسی است یا نتیجه تصمیمات پشت پرده.

مثلا سریال پژمان این همه مورد توجه قرار گرفته و بعضی از همین آدم ها می گویند اصلا خوب نیست، مزخرف است، نمی شود آن را نگاه کرد. من نمی دانم اینها از یک اثر چه می خواهند؟ مگر یک سریال طنز وظیفه اش جز این است که مردم را بخنداند؟ خب دارد می خنداند. من خودم که یکی از نقش های این سریال را بازی کرده ام، غش غش به آن می خندم. چند روز پیش توی خیابان بودم، سریال شروع شد. زدم کنار و داشتم تماشا می کردم و طوری می خندیدم که اگر کسی مرا می دید، فکر می کرد دیوانه شده ام!

خوبی ماجرا این است که در مقابل این افراد، همیشه هستند کسانی که بسیار همراهند و انرژی می دهند. من ضمن این که از همه دوستانی که به من و این سریال لطف داشتند تشکر می کنم؛ یک تشکر ویژه دارم از استاد عزیز و الگوی بازیگری ام آقای پرستویی که با من تماس گرفتند، درباره بازی هایم با هم حرف زدیم، مرا راهنمایی کردند تا مسیر درست بازیگری را پیدا کنم. البته آقای پرستویی بارها مرا مورد لطف قرار داده بودند اما این بار محبتشان برای من بسیار ارزنده بود.

شنیده ایم قبل از این سریال با پژمان جمشیدی دوست بودید. درست است؟

بله. من و پژمان بیشتر از شش سال است که با هم دوست هستیم.

اگر اشتباه نکنم، شما فوتبال بازی می کردید و در تیم امید استقلال هم حضور داشتید. هنوز استقلالی هستید؟

بله هنوز هم استقلالی هستم.

با این اوصاف چطور با پژمان دوست شده اید؟ !

دوستی دنیای دیگری دارد. بازیکنان استقلال و پرسپولیس هم با هم دوست هستند. اصلا به خاطر این که من استقلالی هستم و پژمان پرسپولیسی، از با هم بودن بیشتر لذت می بریم. کل کل کردن، شیرینی رفاقت ماست.

خیلی معلوم نیست وحید پرسپولیسی است یا استقلالی.

بله، همین طور است. اول قرار بود در یکی دو مورد نشانه هایی ببینیم، مبنی بر این که وحید استقلالی است اما من خواهش کردم این موارد نباشد و ما ماجراهای وحید را جدا از قرمز یا آبی بودن پیش ببریم. خوشبختانه استقبال شد و همین اتفاق هم افتاد.

قسمت های اول سریال پژمان با سریال ماتادور همزمان شده بود. از این تجربه چه حسی داشتید؟

حتما می دانید که قرار نبود این دو سریال همزمان پخش شود. ماتادور سال گذشته ساخته شد و قرار بود همان موقع پخش شود. پژمان قرار بود عید نوروز پخش شود، بعد ماه رمضان برای پخش آن در نظر گرفته شد و در نهایت مهرماه پخش شد و همزمان شد با نمایش ماتادور.

از نظر من اتفاق خوبی نبود، هرچند برخی مخاطبان تلویزیون دوست داشتند و وقتی مرا می دیدند از این بابت ابراز خوشحالی می کردند که همزمان دو نقش متفاوت می دیدند.

چرا دوست نداشتید چنین اتفاقی بیفتد؟

برای این که اگر دو سریال با فاصله زمانی از هم پخش می شد، بهتر بود تا این که در یک مقطع کوتاه پخش و تمام شود. در چنین شرایطی ممکن است بعد از دو کار همزمان خلأئی ایجاد شود و بازیگر تا مدتی دیده نشود.