رازهای سرزمین عرفات

به گزارش پارس به نقل از فارس، در فاصله حدود ۲۱ کیلومتری شهر مکه، سرزمین مقدسی است با پیشینه تاریخی دیرینه که نامش عرفات است. حاجیان پس از پوشیدن لباس احرام، برای انجام حج تمتع، راهی آنجا شده و از ظهر روز نهم ذیحجه تا غروب آفتاب، در این سرزمین وقوف می کنند و به دعا و نیایش می پردازند تا خدای رحمان، به آنها رحمت آورده بار دیگر اجازه ورود به حرم را به آنان عطا کند.

نامگذاری عرفات

عرفات، از ریشه عرف گرفته شده و به گفته راغب: بیانگر شناخت آثار اشیاء همراه با تفکر و تدبر است. در این که چرا عرفات را بدین اسم خوانده اند، اختلاف نظر وجود دارد:

۱- برخی گفته اند: آدم و حوا پس از رانده شدن از بهشت و فرود آمدن بر زمین، در این سرزمین یکدیگر را ملاقات کرده، همدیگر را شناختند، از این رو آنجا را عرفات نامیده اند. (معجم البلدان، ج ۴، ص۱۱۷)

۲- گروهی دیگر عقیده دارند: از آن رو این سرزمین را عرفات گویند که مردم در آن به گناهان خود اعتراف می کنند. (همان)

۳- امام صادق (ع) پس از بیان ماجرای فرود آمدن حضرت آدم (ع) در عرفات و همراهی نمودن جبرئیل با ایشان، فرمودند: جبرئیل به آدم گفت: هنگامی که خورشید غروب کرد، هفت مرتبه به گناه خود اعتراف کن و هفت مرتبه نیز توبه و طلب آمرزش نما و آدم چنین کرد.

پس آنجا عرفات نامیده شد؛ زیرا آدم در آن، به گناه خود اعتراف کرد و برای فرزندان او نیز سنت شد که در این سرزمین به گناهان خود اعتراف کرده، از خداوند آمرزش بخواهند، همانگونه که آدم چنان کرد… (مستدرک، ج ۱۰، باب ۱۴)

۴- دیگری گفته است: از آن جهت که حاجیان در این سرزمین با یکدیگر آشنا می شوند، این روز را روز عرفه و این سرزمین را عرفات نام نهاده اند. (احکام حج و اسرار آن، ص ۲۳۷)

۵- و سرانجام گفته اند: چون جبرئیل مناسک حج را به ابراهیم خلیل الرحمان آموخت و وی را نسبت به عرفه آگاه ساخت، آن گاه به او گفت: أعرفت؟ و ابراهیم پاسخ داد: آری. از این رو آنجا را عرفات نامیده اند. (معجم البلدان، ج ۴، ص ۱۱۷)

از مجموع آنچه گفته شد شاید به توان گفت اعتراف به گناه که در وجه تسمیه دوم و سوم آمده و امام صادق (ع) نیز مهر تأیید بر آن نهاده اند، بهترین دلیل نامگذاری این سرزمین مقدس به عرفات است.

سرزمین آمرزش و پذیرش دعا

این سرزمین جایگاهی است که پیامبران، از آدم گرفته تا نبی خاتم محمدبن عبدالله (ص) و از اوصیای آن حضرت، علی بن ابی طالب (ع) تا مهدی موعود (عج) در آنجا

حضور داشته و دارند، و شیوه دعا کردن و بهره برداری از چنین روز ارزشمندی را به دیگران و به خصوص پیروانشان آموخته اند.

در روایات درباره آمرزش گناهان در عرفات، به حدی سخن گفته اند که همراه با شنیدن نام عرفه و عرفات، مغفرت و رحمت الهی در ذهن ها متجلی می شود.

حضرت علی (ع) فرمود: آن گاه که در حجة الوداع، رسول خدا (ص) حج گزارد، در عرفات وقوف کرد، سپس رو به مردم کرده، سه مرتبه فرمود: خوش آمدید فرستادگان خداوند، کسانی که اگر درخواست کنند به آنان عطا شود و فردای قیامت در پاداش هر درهم یک هزار حسنه، دریافت دارند. سپس فرمود: ای مردم آیا بشارتتان ندهم؟ گفتند: آری ای رسول خدا. فرمود: هنگامی که غروب روز عرفه فرا رسد، خداوند در برابر ملائکه به وقوف کنندگان در عرفات مباهات کرده،

می فرماید: فرشتگان من! به بندگان و کنیزان من بنگرید که از گوشه و کنار زمین، ژولیده موی و غبارآلوده، به سوی من آمده اند، آیا می دانید چه می خواهند؟ فرشتگان گویند: پروردگارا! از شما آمرزش گناهانشان را می طلبند.

خداوند فرماید: شما را به شهادت می گیرم، همانا من اینها را آمرزیدم. پس از مکانی که در آن وقوف کرده اید، آمرزیده و پاک باز گردید.

حضرت علی (ع) فرمود: از رسول خدا (ص) سؤال شد: کدام یک از عرفاتیان گناهکارترین هستند؟ فرمود: کسانی که از عرفات بازمی گردند و گمان می کنند خدا آنان را نبخشیده است.

پیامبراکرم (ص) نیز فرموده اند: برخی گناهان است که جز در عرفات بخشیده نشود.