خاطرات یک روحانی از سفر به گرمای ۵۰ درجه

به گزارش پارس، حسین سلیمانی وبلاگ یادداشت های یک طلبه نوشت: نماز را بعضی ها بلدند بعضی ها نه! مسجد ندارند، جمعیتشان صد و پنجاه نفری می شود، تا همین چند سال قبل کل خانه هاشان کپر بوده است و تا همین پارسال که بچه های جهادی نرفته بودند به روستایشان زن ها چیزی از حجاب نمی دانستند؛ خیلی حرف های اسف بار دیگری هم از وضعیتشان هست که نمی شود گفت و اساساً نباید گفت.

اما یک فرق اساسی دارند، وقتی مطلبی از دین می گویی که اعلام می کنی که خدا این را گفته است، مانند عبد بی چون و چرا قبول می کنند، نه مثل ما و اطراف ما که هرچه می گویی حتی اگر آیه قرآن باشد دنبال دلیل های دیگری می گردند و توجیهاتی که فرمان خدا را عمل نکنند!

شب جمعه است، روز آخر و نزدیک اذان… به سختی یک نفر را پیدا می کنم که بلد شده باشد دوازده امام را پشت سر هم بگوید، امام دوم را یادش رفته است، امام پنجم را اشتباه می گوید و امام یازدهم را جا می اندازد.

بچه های گروه می گویند امشب جاده خطرناک تر است و قاچاقچی ها و اشرار عبور می کنند و بهتر است قبل از شب از روستا رفت؛ مسئول گروه اصرار دارد برای نماز نمانم اما مردم خودشان جلوتر زیلوی درست شده از گونی را در جای همیشگی و در وسط روستا پهن کرده اند و منتظرند، پای راستم را می گذارم داخل مینی بوس، بچه ها دورم حلقه زده اند و نگاه می کنند، ستاره قطبی در آسمان نمایان شده، نزدیک وقت اذان است.

می روم سوار مینی بوس می شوم، چشمم به احمد می افتد، پدر حسین، جا نمازش در دستش است و به سمت زیلویی که شده مسجدمان حرکت می کند، حمید هم آمده است، محمد رضا هم دارد از دور نزدیک می شود، خودشان صف نماز را شکل داده اند، بیشتر از همیشه هستند، ۳ صف مردها هستند و ۳ صف زن ها، از جمعیت ۱۵۰ نفری روستا بچه ها را که حساب نکنیم حدود ۵۰ نفر آمده اند برای نماز.

اول قلبم را از مینی بوس پیاده می کنم و بعد پای راستم و سپس کل جسمم را؛ می گویم بروند و خودم خواهم آمد… لحظه ای بعد در روشنی تن ها تیر چراغ برق روستا آخرین نماز جماعت برقرار شده است.

امشب دیگر هوا گرم نیست؛ هوا خنک شده است، الله اکبر را که می گویم یک نسیم می وزد به صورتم، شاید که باد بازدم « او» را آورده است تا دم من کند.

امشب تازه می فهمم آن نماز آخر و حرف ها چه کرده است؛ وقتی نصرالله با تلفن پدرش زنگم می زند و می گوید: « سلام حاجی آقا… خوبی؟ ما از وقتی گفتی منم نبودم خودتون نماز بخونید، همونجا که خودت بودی گونی پهن می کنیم نماز می خونیم! همه مردمم میان» .

اگر یک نفر با سواد معمولی حوزوی ۱۰ سال برود آنجا بماند، فقط ۱۰ سال؛ کار به جایی می رسد که از رودبار جنوب کرمان و روستاهای کپری اش بچه هاشان برای آموزش دین و فرهنگ به تهران می آیند برای اردوی جهادی!

واقعا فقر روح ما خیلی بیشتر از فقر مادی آنهاست؛این پتو یک تکه از مسجد نداشته روستاست.