خواب‌ها از کجا می‌آیند؟

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، این ارگان بخشی از مغز و به نخاع متصل است و نقش مهمی را در تنظیم خواب (فرایندی « پایین-به-بالا» و نه نتیجه عملکردهای بالاتر مغز) ایفا می کند.

محققان حاضر در این مطالعه بیماران مبتلا به نارسایی « فعالسازی خودکار» (auto-activation) را بررسی کردند. فعالسازی خودکار سندرومی است که مشخصه آن بی تفاوتی شدید است.

افراد دارای این نارسایی، توانایی فعال کردن آنی هر نوع فرایند شناختی یا عاطفی را از دست می دهند.

آن ها دارای هیچ نوع فکری نیستند و اغلب به آرامی تمامی روز را در یک مکان و بدون صحبت کردن یا حرکت کردن می نشینند.

چنانچه فردی آن ها را تحریک کند، می توانند به سوال ها پاسخ گفته و خاطرات را به یاد آورند، اما در صورتی که به حال خود رها شوند، ذهن آن ها خالی می ماند.

در صورتی که این بیماران دارای افکار آنی نیستند، این سوال مطرح است که آیا آ ن ها خواب می بینند؟

در این تحقیق از ۱۳ سوژه مبتلا به نارسایی و ۱۳ سوژه کنترل خواسته شد که یک دفتریاداشت خواب داشته باشند. محققان سپس این دفترها را برای طولانی بودن، پیچیدگی و عجیب بودن آن ها تحلیل کردند.

در نهایت، تمامی بیماران مبتلا به این نارسایی خواب دیدن را گزارش نکردند، اما تعدادی از آن ها این عمل را انجام دادند.

افرادی که خواب دیدن را گزارش کرده بودند (فقط چهار نفر از ۱۳ نفر) ، خواب های کوتاه تر و غیرعجیب تر را در مقایسه با گروه کنترل داشتند. گروه کنترل خواب هایی با سناریوهای نرمال مانند راه رفتن را داشتند.

بیمارانی که در طول روز دارای افکار آنی نبودند، می توانند هنگام خواب این افکار را داشته باشند و این موضوع نشان می دهد که خواب دیدن باید فرایندی « پایین-به-بالا» و اساسا یک reflex باشد.

سادگی و فقدان عاطفی خواب های افراد از این حکایت دارد که فرایندهای دست بالاتری برای خلق سناریوهای عجیبی که بسیاری از مردم در خواب هایشان دارند، لازم است.

جزئیات این مطالعه در مجله Brain منتشر شد.