انتظار حریم خصوصی برای گوگل بی‌معنا است

به گزارش پارس به نقل از مهر، منتقدان گوگل اعتقاد دارند افشاسازی جدید درباره سیاست حریم خصوصی شرکت گوگل مبنی براین که کاربران سرویس نامه های الکترونیک این شرکت نباید انتظار حریم خصوصی داشته باشند تنها یادآوری کوچکی از نکته هایی است که ما باید از قبل می دانستیم.

مناقشه به وجود آمده بر این اساس است که کاربران سرویس جی میل شرکت گوگل نباید انتظار داشتن حریم خصوصی داشته باشند و با توجه به وضعیت تجسس و نظارت در آمریکا که اندکی پیش از این مطرح شده بود، منتقدان این پرسش را مطرح کنند که آیا واقعا این مسائل تعجب برانگیز است؟ آیا هنوز هم انتظارات منطقی درباره داشتن حریم خصوص در ارتباطات الکترونیک به ویژه در آمریکا باقی مانده است؟

بیانیه گوگل طی یک دفاعیه حقوقی مطرح شده که چندی پیش توسط کانسیومر واچ داگ به عنوان حامی منافع مشتری مورد توجه قرار داده شد.

هنگام ارسال نامه های الکترونیکی انتظار حریم خصوصی نداشته باشید

در این بیانیه آمده است: درست همانطور که فرستنده یک نامه به یک همکار تجاری از این مسئله تعجب نمی کند که دستیار گیرنده نامه را باز کرده، افرادی که از سرویس نامه الکترونیک تحت شبکه اینترنت استفاده می کنند نیز نباید تعجب کنند که نامه های الکترونیک آنها توسط گیرنده نامه (ارائه کننده خدمات نامه الکترونیک) در میانه راه ارسال پردازش می شود. در حقیقت وقتی فرد به صورت داوطلبانه به شخص سوم رجوع می کند نباید هیچ انتظار مشروعی از حریم خصوصی اطلاعات داشته باشد.

درحالی که منتقدان و خروجی رسانه ها از این امر ابراز غافلگیری و تعجب کرده اند، سایرین اظهار داشتند که این افشاسازی مسئله ای نبوده که ما پیشتر از آن اطلاع نداشته باشیم.

این متن برگرفته از پرونده اسمیت وی. در دادگاه عالی آمریکا در سال ۱۹۷۹ است که طی آن یک شرکت تلفن متهم به استراق سمع شده بود. براساس این حکم، دادگاه اعتقاد دارد که فرد نباید هیچ انتظار مشروعی از حریم خصوصی در اطلاعاتی که داوطلبانه به شخص سوم داده داشته باشد.

اشاره به شخص سوم توسط مقالات دولت آمریکا به عنوان حمایت مطابقت با قانون اساسی بخش ۲۱۵ لایحه میهن دوستی آمریکا است که طی آن سازمان امنیت ملی می تواند دستور به افشای اطلاعات تماس تمام مشتریان ورایزون دهد.

ورایزون یک شرکت آمریکایی است که درصد قابل توجهی از پهنای باند جهانی اینترنت را تامین می کند، همچنین در زمینه مخابرات، ارتباطات و سرویس دهی به شرکت های ارتباطات راه دور (وایرلس) نیز فعالیت گسترده ای دارد.

علاوه براین عبارتهای خود گوگل نیز نشان می دهد که آنها اطلاعات شخصی کاربران را به منظور" تبعیت از هرقانون، مقررات، فرآیند حقوقی یا درخواست اجرایی دولت ارائه می کند. "

هرنوع ارتباط الکترونیک در آمریکا مونیتور می شود

جرد نیومن از نشریه پی سی ورلد با مطرح کردن این پرسش که چرا مسئله ای که جزء قوانین عمومی این شرکت است امروز مطرح شده و طی روزهای اخیر مناقشه ساز شده، نوشته است این رویه ها وقتی که ما به این نتیجه می رسیم که مقامات نیاز به دسترسی به اطلاعات کاربران داشته منطقی به نظر می رسد اما اکنون که سناریوهای مختلفی که درباره سازمان امنیت ملی آمریکا مطرح شده و دسترسی آنها به اطلاعات شخصی کاربران و این که آنها حتی می توانند بفهمند که آیا یک کاربر داخل و یا خارج آمریکا است و این که مظنون به ارتکاب جرم است یا خیر بیشتر جلب توجه می کند.

هفته گذشته لدر لویسون بنیانگذار لاوابیت (Lavabit) سرویس نامه های الکترونیک رمز گذاری شده تصمیم گرفت که به جای افشای اطلاعات شخصی خود به دولت آمریکا این سرویس را تعطیل کند. لویسون طی یک مصاحبه گفت: فکر می کنم که باید فرض کنیم هر نوع ارتباطات الکترونیکی درحال مونیتور شدن است.

فیل زیمرمان خالق نرم افزار نامه الکترونیک رمز گزاری شده" Pretty Good Privacy" گفت که این موضوع فراتر از تجسس است، اما آیا با افزایش شرکتهای بزرگ داده چون گوگل کاربران می تواند انتظار حقوق حریم خصوصی داشته باشند.

بزرگ داده (Big data) ‏ اصطلاحی است که به مجموعه داده هایی اطلاق می شود که مدیریت، کنترل و پردازش آنها فراتر از توانایی ابزارهای نرم افزاری در یک زمان قابل تحمل و مورد انتظار است. مقیاس بزرگ داده، به طور مداوم در حال رشد از محدوده چند ۱۰ ترابایت به چندین پتابایت، در یک مجموعه داده واحد است.

نمونه هایی از بزرگ داده، گزارش های وبی، سامانه های بازشناسی با امواج رادیویی، شبکه های حسگر، شبکه های اجتماعی، متون و اسناد اینترنتی، نمایه های جستجوهای اینترنتی، نجوم، مدارک پزشکی، آرشیو عکس، آرشیو ویدیو، پژوهش های زمین شناسی و تجارت در مقیاس بزرگ هستند.

از زیرساخت فراگیر تحسس آمریکایی متعجب نشوید

زیمرمان گفت: شرکتهای بزرگ داده به طور عمدی تراکم داده ها را به وجود می آورد و نفوذ مشکوکی روی آن دارند. این شرکتها قدرت را در دست هرکس که اطلاعات را در اختیار دارد اعم از دولتها یا شرکتها قرار می دهد. انقلاب رایانه های شخصی در اواخر دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ و پس از آن اینترنت در دهه ۱۹۹۰ نوید بخش به نظر می رسید و به طور بالقوه به عنوان عامل قدرتمند شدن افراد حقیقی به نظر می رسد. اما اکنون با وجود شرکتهای بزرگ داده جهت قدرت تغییر کرده و به سمت دیگری معطوف شده است و قدرت در دست تعداد معدودتری قرار گرفته است. بنابراین نباید با تعجب به سیستم و زیر ساخت فراگیر تجسس بنگریم.

براساس استدلال جرد نیومن، متون حقوقی برای موضوع مورد بحث حاشیه ای هستند، ما زمانی از انتظار مشروع خود از حریم خصوصی دست کشیدیم که اجازه دادیم دولت قدرتهای تجسس خود را توسعه دهد. گوگل با اشاره به یک پرونده قدیمی دادگاه عالی تنها به ما مسئله ای را یادآوری کرده است که پیشتر می دانسته ایم.