متولیان فرهنگی اصل فرمایش رهبرانقلاب راهم خراب کرده‌اند

به گزارش پارس ، به نقل از فارس- مهناز سعیدحسینی: حجت الاسلام محمدرضا واحدی نویسنده و شاعری زبردست است و در کنار اینها مسئولیت معاونت فرهنگی ارتش جمهوری اسلامی ایران و تدریس در دانشگاه ها را نیز به دوش می کشد.

واحدی پیش از این دو مجموعه شعر قابل توجه با نام های « چقدر فاصله» و « ادامه دلواپسی» دارد که کتاب « چقدر فاصله» برنده جایزه نهمین دوره قلم زرین هم شده است. اما کتاب اخیر او در حوزه رمان و ادبیات داستانی یعنی کتاب « آقای سلیمان! می شود من بخوابم؟ ! » علاوه بر اینکه رمان قابل توجه و خوبی است، تحسین بسیاری را نیز برانگیخت.

در این رمان این روحانی دست به قلم، سراغ سبک زندگی جوان های امروزی رفته است و با نشان دادن گونه های ارتباط دختران و پسران و استفاده آنها از ابزارهای نوین زندگی، تعریف جدیدی از زندگی دینی و دینمدارانه به مخاطبان نشان داده است. با محمدرضا واحدی درباره سبک زندگی دینی و ارتباطش با زندگی های امروز و وظیفه دست به قلمان و روحانیان و مسولان کشور صحبت کردیم.

این گفت و گوی خواندنی را از دست ندهید:

* سبک زندگی یعنی یک چارچوب دین مدارانه

شما در کتاب « آقای سلیمان می شود من بخوابم؟ ! » به گونه ای راوی سبکی از زندگی در دنیای امروز هستید و نسبتی که این شیوه زندگی با دین پیدا می کند و این موضوع سبک زندگی، موضوع مهم و مورد تاکید رهبر انقلاب است، در ابتدا می خواستم تعریف شما از سبک زندگی بدانم. به هر حال هر کس به گونه ای در کشور ما زندگی می کند و سبکی برای زندگی کردن دارد آیا ما می توانیم بگوییم کسی بهتر زندگی می کند و کسی بدتر؟ و اصولا نسخه ای برای سبک زندگی وجود دارد که به مردم بگوییم این نسخه خوبی است و به این همین سبک زندگی کنید؟

آنچه که مسلم است اینکه سبک زندگی یک چیز بدیهی است و حتی حیوانات هم سبک زندگی دارند، روشی است که با آن زندگی می کنند. من تصورم این است که ما در مسائل سبک زندگی خیلی نباید به ریزه کاری ها توجه کنیم. یعنی اتفاق هایی که تنش ایجاد می کنند و باعث می شود نسبت به سبکی موضع بگیرید، به خاطر ریزه کاری ها است.

اگر ما تعریفمان از سبک زندگی یک چارچوب دین مدارانه و فرهنگ مدارانه باشد. داخلش هزار چیز دیگر تعریف می شود، که ما آن را تعریف نکرده ایم اما هم حلال است و هم درست اما اگر آن چارچوب، دین مدارانه و براساس باورهای اجتماعی و فرهنگی خودمان نباشد، می تواند هزار چیز دینی هم در آن قرار بگیرد که به شکل غیردینی از آن استفاده شود!

*زندگی با ابزار هر دوره زمانی اما با خون حیات بخش اسلام

الان این چارچوب در زندگی مردم ما هست یا نه؟ اینکه رهبر انقلاب بارها تاکید کردند بر این مسئله، چه دلیلی دارد؟

متاسفانه نیست. یعنی مردم ما مسلمان هستند و به اسلام اعتقاد دارند و در خانواده ها هم اسلام سرایت دارد و حضور دارد ولی زندگی هایمان بر مبنای زندگی دینی و اسلامی نیست. اینهایی که می گویم، خواهش می کنم خوب دقت شود وقتی می گوییم زندگی اسلامی مراد این نیست که به ۱۴۰۰ سال پیش برگردیم. سبک زندگی یعنی اینکه، زندگی می تواند چارچوب اصیل و قرص خودش را داشته باشد، ۱۴۰۰ سال پیش این زندگی به شکل خودش و با شرایط و امکانات خودش جریان داشت، در قرن ۲۱ هم شرایط و لوازم خودش را می طلبد و در قرن چهلم هم با شرایط مخصوص به خودش راهش را ادامه می دهد. ولی خونی که در رگ های این زندگی جاری است، اسلام است و نکته مهم هم همین است.

*سبک زندگی ما در نظام مصرف گرایی تعریف می شود

بیشتر توضیح می دهید؟

ببینید خیلی وقت ها عده ای می روند سراغ اینکه سبک زندگی ما باید در مدل های نشست و برخاست زندگیمان هم ورود داشته باشد. مثلا مبل دینی داشته باشیم! این که نمی شود. سبد مصرفی خانوار را در نظر بگیرید من معتقدم سبک زندگی ما در نظام مصرف گرایی و غیرمصرف گرایی تعریف می شود نه اینکه این مبل چون ساخت خارج و طرح خارج است، استفاده کنیم یا نه. اینکه مقام معظم رهبری نام چند سال گذشته را گذاشتند سال اصلاح الگوی مصرف به همین دلیل است اما همان سال ما آمدیم و گفتیم اصلاح الگوی مصرف یعنی اینکه در اداره اگر ۳ بار چایی می دادیم، ۲ بار بدهیم، مقدار مصرف قند را نصف کنیم. اما این به نظرم کوته نگرانه ترین و ساده انگارانه ترین برخوردی بود که با سخن آقا شد. در حالی که اصلاح الگوی مصرف معنایش این نیست. خود آقا در یکی از بیاناتشان می فرماید گاهی انسان یک ریال مصرف می کند و اسراف است و گاهی یک میلیارد خرج می کند و اسراف نیست. اصلاح الگوی مصرف یعنی ما سبک زندگی و نگرش در زندگیمان را به سمت دینمان ببریم. پرهیز از مصرف گرایی و تجمل و اسراف که بردوش خانواده ها و به تبع کشور وارد می شود، اصلاح سبک نادرستی از زندگی است که الان رواج دارد.

*متولیان فرهنگی اصل فرمایش های رهبر انقلاب را هم خراب کرده اند

اما به هر حال این سبک زندگی در شکل و ظاهر هم باید نمود پیدا کند.

من معتقدم اتفاق اصلی در شکل نیست در مفهوم است و ابتدا باید مفهوم زندگی درست شود. مثلا یک نفر می گوید افتخارم این است که هیچ وقت برای چاپ کتابم از کاغذ خارجی استفاده نمی کنم و از کاغذ ایرانی استفاده می کنم. من می گویم این رفتار خوب است ولی امتیاز خیلی بزرگی نیست. ما در فضای دیگری باید دنبال حمایت از تولید داخلی برویم نه در سبک زندگی دینی. در سبک زندگی دینی شما می توانید در چین یا در آمریکا زندگی کنند اما سبک زندگیتان دینی باشد. ما الان از این فاصله داریم به خاطر همین است که سید جمال در جمله معرفش می گوید: « به غرب رفتم. مسلمان نبود ولی اسلام را دیدم. به شرق آمدم پر از مسلمان بود ولی اسلام وجود نداشت. »

سبک زندگی دینی با جابه جایی دکور و شکل و ظاهر اتفاق نمی افتد بلکه با تغییر نگرش اتفاق می افتد و این همان چیزی است که آقا نسبت به آن دغدغه دارد و تاکید می کنند ولی متأسفانه ما متولیان فرهنگی یا اصلا نمی فهمیم یا نمی توانیم کار بیشتری انجام دهیم و بدتر فرمایش های آقا را خراب می کنیم. به عنوان کسانی که باید تبیین کننده فرمایش ایشان باشیم اصل موضوع را هم خراب می کنیم!

*دخترانی که نمونه شان در قم و تهران هم پیدا نمی شود

چادر بهترین حجاب برای زن است. اما آیا الزاما هر کس چادر دارد، سبک زندگی دینی هم دارد؟ و هر کس ندارد سبک زندگیش دینی نیست؟ من می گویم این طور نیست ما نباید به ظاهر نگاه کنیم. چه بسیار غیر چادری هایی که مسلمان های واقعی و صددرصد هستند. در ترکیه و سوریه و لبنان بروید و نمونه هایش را ببینید. آنجا حجاب اجباری نیست و مزیتی به حساب نمی آید اما در ساحل دریای مدیترانه، دختران محجبه ای پیدا می کنید که نمونه هایشان در تهران و قم پیدا نمی شود یا دختران مانتویی با حجابی را ببنید که چادر ندارد ولی سبک زندگیشان بسیار دین دارانه است. فیلم « کتاب قانون» نمونه قشنگی در این زمینه است. به هر حال سبک زندگی دینی وجود دارد و در دین ما بوده و در کشور ما بوده است. البته این نکته را هم بگویم که بخشی از آن هم به شهرسازی و معماری بر می گردد. مثلا خانه ها و آپارتمان های ما با سبک زندگی دینی اسلامی منافات دارد. قدیم ها، خانه ها بیرونی و اندرونی داشته است. وقتی مهمان و غریبه ای می آمد، به زن خانه و دختر خانه کاری نداشت و بیرونی خانه مجهز به همه چیز بود و جدا می شد با اندرونی خانه، ولی امروز که معماری اروپایی وارد معماری ما شده و آشپزخانه ها درست در قلب آپارتمان قرار گرفته اند که مهمان مرد کاملا به زن خانه اشراف دارد، در این سبک زندگی اثر گذار بوده است. به هر حال موارد ساختاری و ظاهری هم از این دست در سبک زندگی اثر گذار است اما مهمتر از همه نگرشی است که به آن اشاره کردم.

*همه با هم مقصر هستیم

ابزارهایی که می توانند نگرش موجود را عوض کنند تا سبک زندگی ما به سبک زندگی دینی نزدیک شود، چیست و این نگرش چه طور باید عوض شود؟

« کل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی» عمده دعوا هم همین است که ماها چه کار کردیم برای ایجاد و باور سبک زندگی دینی در ذهن جوان هایمان؟ همه ما درباره سبک زندگی دینی کم کار کرده ایم مقصر هستیم. یعنی هم جامعه روحانیت مقصر است هم حوزه های علمیه، هم متولیان فرهنگی کشور، هم سازمان تبلیغات و دفتر تبلیغات، هم وزارت آموزش پرورش، هم وزارت ارشاد و هم آموزش عالی. کاری نکردیم. یعنی از اول باور مندی را در ذهن جوان ها ایجاد نکردیم. تعارف نمی کنم. هنوز که هنوز است در دانشگاه ها جامعه شناسی غربی تدریس می شود. در این کشور به شما می آموزند که جامعه ها بر دو قسم تقسیم می شوند، جامعه پویا، جامعه ایستا. جامعه پویا چنین هستند و چنان و جامعه های ایستا، جامعه های دینی هستند که به خاطر امید به جهان آخرت در دنیا در جا می زنند. دانشجویان ما با این ادبیات از دانشگاه فارغ التحصیل می شوند، آن وقت شما می خواهید به او از زندگی دینی بگویید؟

فکر می کنم یکی از بزرگترین مقصرها را فراموش کردید! صدا و سیما!

بله. یکی از مهمترین مقصر ها در این عرصه صدا و سیما است. قبلا هم گفته ام. صدا و سیمای ما در ارزش ها و سبک زندگی دینی فقط حرف می زند و فقط برنامه های گفت وگو محور با کمترین هزینه تولید می کند، اما جایی که ضد ارزش است، فیلم های شکیل می سازد و به خورد بچه من و جوان ها می دهد. الان زندگی ما مذهبی ها هم در سبک زندگی مشکل دارد. یعنی همه چیز به هم ریخته است. کجای زندگی امروز ما زندگی دینی است؟ و یکی از بزرگترین مقصرها هم در رسیدن به این نقطه صدا و سیما است.

با این همه مقصر و کج فهمی ها بالاخره باید چه کار کرد؟

ما نیاز به یک عزم ملی داریم. اول از همه اینکه باید درک خوبی از فرمایش آقا داشته باشیم. الان این درک از من آخوند گرفته تا بقیه وجود ندارد. تا آقا یک مطلبی می فرماید فوری سمینار برگزار می کنند به قول فردوسی

بسی انجمن ها بیاراستند

نشستند و گفتند و برخاستند

اما این سمینارها خروجی ندارد. اول باید درک مطلوب از فرمایش آقا ایجاد شود. بعد هم درک ملی به وجود بیاید که چه کار کنیم. چرا امروز حتی بچه های مذهبی و خانواده های مذهبی از بسیاری از ارزش های دینی نمی گویم گریزان هستند، فاصله دارند؟ در زندگی های امروز مثال می زنم. به نظرتان دلیل افزایش سن ازدواج، غیر از مسائل مالی چیست؟ اگر توقع ها پایین بیایید و به سبک زندگی دینی خودمان برسیم، بسیاری از مشکل ها رفع می شود.

*ما سبک زندگی را زمانی از دست دادیم که اعتقاداتمان را از دست دادیم

به هر حال دوره با دوره شما و دوره های قبل فرق کرده است.

فرق چی هست؟ آن چیزی که نمی گذارد امروز عروسی بچه ام را در مسجد بگیرم، در خانه ام بگیرم، نخواهم تالار بگیرم آن چشم و هم چشمی است. یا مثلا انگشتر ازدواج من همین انگشتر عقیق ساده ای است که در دستم می بینید، اما چرا امروز بچه من حاضر نیست، حلقه ازدواجش یک انگشتر مذهبی باشد و حتما باید حلقه پلاتین چند میلیونی دستش بکند؟ همه اینها به نگرش بر می گردد و گرنه مگر نمی شود با ۱۴ سکه ازدواج کرد؟ درست است که تحمیل جامعه و ترس وجود دارد ولی اگر نگرش درست شود، همه اینها درست می شود، اسلام همه اینها را دیده و برایشان فرمول و طراحی دارد. چه کسی می گوید امروز جوان من حتما باید خانه و ماشین داشته باشد تا بتواند ازدواج کند؟ ما سبک زندگی را زمانی از دست دادیم که اعتقاداتمان را از دست دادیم. امام زین العابدین می گوید اگر کسی به خاطر شرایط اقتصادی ازدواجش را عقب انداخت، به خدا بدگمان است. خداوند گفته ازدواج کنید، مشکلات مالی را من اصلاح می کنم. مشکل ما در نوع نگرشمان است.

*صدا و سیما در دل زنان این کشور بذر بدبینی کاشته است

جا انداختن این سبک زندگی اسلامی به نظر خیلی سخت می آید. این طور نیست؟

خیلی سخت است که درست. اما خیلی ببخشید اما وقتی صدا و سیمای ما که امام گفته باید دانشگاه باشد، شده دانشگاه آن طرفی، معلوم است که جا انداختن سبک زندگی درست سخت می شود. می خواهید نمونه بیاورم تا ببینید چه قدر اشتباه ها زیاد است؟ یک روز به یکی از مسؤلان رده بالای صدا و سیما گفتم چرا چند سال است که در همه سریال ها حتماً خیانت یک مرد را به یک زن نشان داده اید؟ خیانت دانشجو را نشان دادید، خیانت مسجدی را نشان دادید، خیانت حاجی بازاری را نشان دادید، می دانید این یعنی چه؟ یعنی من هم وقتی به خانه می روم می بینم زنم جور دیگری به من نگاه می کند. تعارف نداریم که! یعنی شما بذر بدبینی و شک را در دل زنان این کشور می کارید. دختر من هم جور دیگری نگاه می کند، می دانید در ذهنش چه می گوید؟ می گوید بابا هفته ای ۳۰-۲۰ تا مشاوره دارد که تعدادی از آنها خانم هستند. آن که مدیر بود، آن که مسجدی بود، آنکه دانشجو بود آنکه بغل دست روحانی بود، خیانت کرد (البته هنوز روحانی را جرأت نکرده اند نشان دهند و گرنه بدشان نمی آید نشان دهند) پس همه مردها سر و ته یک کرباس هستند پدر من هم یکی از آنها! وقتی بذر بدبینی و شک را در دل زنان این کشور کاشتید، یعنی آرامش و امنیت روانی خانواده ها را به هم زدید.

*صدا و سیما لطفا کاری نکند!

این ماجرا مثل ماجرای شراکت یک کور با دو نفر دیگر در ظرفی انگور است، پسر این فرد کور هم با آنها بود و قرار شد همه دانه دانه انگور بخورند تا همه به یک اندازه مصرف کنند. شخص نابینا به پسرش گفت اگر اینها بیشتر خوردند به من بگو. خلاصه شروع کردند به خوردن اما شخص نابینا دید پسرش هیچ اشاره ای نمی کند، با خودش فکر کرد حتما بقیه دو تا دو تا می خورند و پسرش هم با آنها همدست است پس دو تا دو تا خورد. پسرش به پایش زد. منظورش این بود که همه یکی یکی می خورند، تو چرا هول می زنی؟ اما خیال کرد می گوید سه تا سه تا بخور، باز پسر به پایش ضربه زد و او فکر کرد باید بیشتر بخورد و آخر سر خودش را روی سبد انگور انداخت که چرا مال من عاجز بینوا را چپاول می کنید؟ ببینید وقتی امنیت روانی خانواده ها را بگیرند، چه برای آن خانواده می ماند؟ وقتی شب من روحانی می روم خانه، ذهنیت دخترم همان چیزی است که در فیلم دیده و دیگر از من حرف شنوی ندارد. من دیگر برایش الگو نیستم و تأثیرپذیری ندارد. خانم من هم همین طور. مثلاً اگر بگویم این کار را بکن یا نکن با خودش فکر می کند به من زور می گوید تا برود و زن دیگری بگیرد. تعارف که نداریم.

بنابراین اینکه می گوییم تبدیل نگرش کار سختی است، بله سخت است اما نه این قدر، صدا و سیما این کارها را نکند، نگرش ها عوض می شود. هنوز که هنوز است زن فقیر و بدبخت و کلفت را با چادر نشان می دهند، زنان مانتویی را فرهیخته و در خانه های اشرافی بالاشهر. زن چادری در سریال ها هم بدبخت است و هم شوهرش سرطان دارد و هزار گرفتاری برایش پیش می آید. بارها هم گفته ایم ولی هنوز که هنوز است، کار خودشان را می کنند.

*کتاب های معارف دانشگاه نه به درد دنیای بچه ها می خود نه آخرتشان

انگار از صدا و سیما قطع امید کرده اید؟

نه اینکه ناامید باشم اما با این صدا و سیما، با این وزارت ارشاد با این روحانیت که مشکلات خودشان را دارند، با این کتاب ها و فیلم ها، تغییر دادن نگرش ها سخت است برای همین عزم ملی لازم است. چه طور برای یک کار بزرگ، کار گروهی ملی تشکیل می شود، برای سبک زندگی هم می توان همین کار را کرد، وظایف را تقسیم کنید و برای هر یک تعیین کنید که چه کنند. صدا و سیما چه کند مدارس چه کنند.

الان مدارس را ببینید، حضرت عباسی شما که از دخترهای چادری و متدین هستید از درس دینی و معارف خوشتان می آمد؟ تعارف که نداریم من الان سر کلاس دانشگاه می روم به دانشجویان می گویم این کتاب ها نه به درد دینتان می خورد نه آخرتتان و نه دنیایتان. کنارش بگذارید و بنشینید با هم گپ بزنیم. برای همین یکی از جذاب ترین کلاس ها از دید بچه ها است چون درس نمی دهم و با آنها گفت وگو می کنم و به دغدغه هایش پاسخ می دهم. یک روز که می خواهم یک صفحه از کتاب را درس بدهم می گویند نه برویم سراغ همان بحث ها.

*سبک زندگی اسلامی یعنی بیمه کردن بچه هایمان

شما در گفت وگویی که پیش از این با ما داشتید (اینجا) گفتید با حفظ قداست منبر، دیگر منبر رفتن روحانی ها به شکل قدیم جواب نمی دهد و روحانیان باید به ابزارهای نو و به روز مجهز شوند. با این مقدمه اصلاً فکر کنید دولت و ارشاد و صدا و سیما و بقیه نیامدند و به وظیفه خودشان عمل نکردند، اصلاً اینها به کنار. شبکه های ماهواره ای فعالیت خود را انجام می دهند و کسی نمی تواند جلویشان را بگیرد. اینجا چه کار باید کرد؟ وظیفه روحانیت در این میان چیست؟ درباره ارتباط سه راس مثلث زندگی مدرن با ابزارهای خاص خودش، سبک زندگی و روحانیت توضیح می دهید؟

ما یک زمانی می توانستیم دخترها و پسرها و بچه ها را در قرنطینه قرار دهیم. یک زمانی می توانستیم بگوییم کتاب ضاله نخوانید، فیلم ضاله نبینید، یک زمانی اصلاً در خانه من تلویزیون نبود، یک زمانی موبایل نبود. بدون تعارف بگویم اگر از موبایل بد استفاده شود، از شیطان هم در خانواده مخرب تر است. اما الان نمی توانیم بچه ها را در قرنطینه نگه داریم که این کار را نکن یا بکن. یا دخترم یا خانم عزیز نگاهت به مرد نیفتد و مردی تو را نبیند. واقعاً پس باید چه کار کرد؟

راه حلش این است که بچه ها را بیمه کنیم. من واقعاً معتقدم سبک زندگی یعنی اینکه بچه هایمان را به گونه ای بیمه کنیم که اگر دخترمان را در یک شهر پر از مرد رها کنیم، مطمئن باشیم سالم می ماند، هی نروید پای کامپیوتر بچه هایتان تا چک کنید که تو چه سایتی رفت و با چه کسی چت کرد، باید بچه شما آن قدر بیمه شود که بتواند در این محیط ها برود و آسیب نبیند. ممکن است من در زندگی خودم توفیق چنین کاری را نداشته باشم و دختر من و پسر من تحت تأثیر شرایط جامعه باشند. اما باید چنین اتفاقی بیفتد. اینکه می گویم عزم ملی نیاز است، یعنی می شود به جایی رسید که از چت کردن دخترتان نگران نباشید.

*اعتقاد قوی و خط قرمز درونی مهم است

الان هم دخترهایی هستند که ۴ سال در دانشگاه لیسانس خوانده اند و دو سال فوق لیسانس و مراوده هم داشته اند اما همه جور می توان روی سرشان قسم خورد، موردی را سراغ دارم که حتی من دعوتش کردم به جلسه هم اندیشی دختران و پسران، نیامد و گفت من در جلسه ای که پسران چشم در چشمم می شوند شرکت نمی کنم. من این نمونه ها را در دانشکده های فنی سراغ دارم اتفاقی که افتاده این است که تعدادی که خیلی در اقلیت هستند، این گونه زندگی می کنند اما بقیه این طور نیستند و برای همین پدر و مادر همیشه نگران هستند، دختر و پسرشان با موبایل سرگرم شود می ترسند و حق هم دارند ولی این نگرانی با این کنترل ها حل نمی شود ما از اول بچه هایمان را قوی و محکم تربیت کنیم.

آن اعتقاد قوی، آن پلیس درونی، خط قرمز درونی مهم است. در آمریکا در شهر نیویورک چند سال پیش یک دقیقه برق ها قطع شد و دوربین ها از کار افتاد، یک میلیون مورد دستبرد گزارش شد. حالا ممکن است این سرقت ها در حد خالی کردن صندوق مغازه نباشد اما در حد اینکه یک نوشابه مجانی هم بردارند، این کار را کردند. این یعنی اینکه قانون مداری و انضباط درونی نیست. دختر امروز دوست ندارد امر و نهی بشنود، هر چه بشنود، بدتر می کند.

*نسل دات کام، نسل عصیان و مخالفت با والدین/ حکمت گمشده مدارس و دانشگاه ها است

چرا؟

چون حرف نسل قبلش را قبول ندارد و البته این آسیب شناسی لازم دارد که چرا این طور رفتار می کنند؟ چرا این قدر گریز از مرکز پیدا کرده اند؟ هر چه پدر و مادر بگویند، خوب است اینها می گویند بد است. به اینها می گویند « نسل دات کام» . این نسل، نسل عصیانگری است. یعنی نسل دهه ۷۰ تا الان یعنی نسل عصیان و مخالفت با پدر و مادر. راه حلش هم پلیس درونی است که یاد بگیرند از ابتدا در چارچوب قانون مند و شرعی زندگی بردارند. این ماجرا مثل ماجرای استادی بود که به شاگردهایش گفت شنبه که سر کلاس می آیید یک پرنده بکشید و بیاورید از مرغ گرفته تا گنجشک و هر پرنده ای که می خواهید بیاورید. شنبه همه بچه ها با یک پرنده کشته شده آمدند هر کس به وسعش. معلم شرط گذاشته بود که جایی این پرنده ها را ذبح کنید که کسی شما را نبیند، یک پسر بچه شنبه با مرغ زنده آمده بود. معلم گفت پسرم چرا تو مرغ را نکشتی؟ گفت شرط کرده بودیم هیچ کس مرا نبیند. رفتم زیرزمین هیچ کس نبود ولی خدا بود هر جا رفتم خدا بود. شما کمکم کنید که این مرغ را کجا بکشم. حضرت عباسی آموزش و پرورش ما آموزش های این جوری دارد؟ در آموزش و پرورش و دانشگاه های ما آنچه که نیست حکمت است و درونی کردن باورها و قانون مداری. علم یاد می دهند اما حکمت نمی آموزند.

*روحانی ها از تربیون های امروزی پرهیز نکنند

دست به قلم های ما در این میان چه کار می توانند انجام دهند؟

دست به قلم های ما تا وقتی که از تریبون ها امروزی فراری باشند، هیچ کاری نمی توانند انجام دهند. یکی از دلایلی که من به عنوان روحانی رمان نوشتم این بود که رمان را یک تریبون امروزی می دانم. خیلی ها که رمان خوان هستند چه بدانند من روحانی هستم و چه ندانند، می خوانند ولی اگر من الان کتاب بنویسم درباره اصلاح امور فلان در پرتو تعالیم دینی. چه کسی می خواند؟ طیف خاصی می خواند اما داستان را همه می خوانند. این بود که گفتم که در قالب این رمان دو تا پیام دادم همین است یک پیامم به جوان های امروزی بود و پیام دیگر به روحانی ها که از این تریبون پرهیز نکنند.

ببینید جامعه روحانیت چه قدر در شعر قوی هستند که هنر بومی سنتی ما است اما روحانی رمان نویس نداریم. آقای سیدمهدی شجاعی و آقای زائری و دیگر دوستان بعد از انتشار این کتاب گفتند این اولین رمان یک روحانی است. چرا این طور است؟ حداقل این اتفاق باید از جایی بیفتد. حداقل نظام فکری عوض شود و گمان نکنند که رمان نجس نیست. باید بچه های ما بفهمند که موضع گرفتن نشان دهنده روشنفکری نیست. الان بچه های ما به اینجا رسیده اند که با مخالفت با پدر و مادرهایشان نشان دهند که روشنفکر هستند. اولا چه کسی گفته روشنفکری البته به معنای غربی اش افتخار است؟ دوم اینکه برای امروزی بودن اصرار دادند حتما فیلم ها موسیقی های خارجی گوش دهند. حتی می گویند من فوتبال ایرانی نمی بینم و فقط فوتبال خارجی می بینم. توی خیابان صدای موسیقی غربی را زیاد می کنند و می گذرند. من روحانی بیشتر از او می فهمم معنای آن آهنگ چیست. زبان هم بلد نیستند. فقط شده پز و ادای غربی ها را در آوردن. این رفتارها باید اصلاح شود و وظیفه همه از جمله روحانی ها و قلم به دست ها در این میان سنگین است.

نکته ای باقی مانده است که بخواهید بفرمایید؟

این بحث سبک زندگی نکته های خیلی زیاد دارد… از شما متشکرم.