رفتار تکان دهنده با مهاجران غیرقانونی!

به گزارش پارس بهنقل از ایسنا، هومن یکی از هزاران ایرانی است که دانسته یا نادانسته راه پر خطر استرالیا را در پیش گرفت و در این راه بر جان خود قمار کرد. شاید او پیش از این که عزم سفر کند نمی دانست که انسان های زیادی مثل او در این راه جان خود را از دست داده اند و جنازه برخی هرگز پیدا نشده است.

او که هم اکنون در اندونزی در بازداشت به سر می برد،   در مالزی از سفر پر ماجرای خود گفت، سفری که هیچگاه فراموش نخواهد کرد و نمی خواهد هیچ فرد دیگری این سفر را تجربه کند.

هومن سرگذشت خود را این چنین شرح می دهد:

یک سری از بستگان من با قاچاق بر به استرالیا رفتند و اکنون در این کشور هستند. من هم با دیدن آن ها تصمیم گرفتم تا این کار را انجام دهم. آن هایی که در ایران هستند قاچاق بر نیستند، آن ها فقط نقش واسطه را دارند و قاچاق بر های اصلی در اندونزی هستند که قاچاق به استرالیا را انجام می دهند.

پس از انجام مقدمات و پرداخت پول به واسطه ها در ایران، روز ۲۸ فروردین از کشور خارج شدم. از یک شرکت هواپیمایی قطری برای اندونزی بلیط تهیه کرده بودم و وقتی برای سوار شدن بر هواپیما به فرودگاه امام (ره) رفتم و در حال طی کردن مراحل سوار شدن بودم مسوول یکی از گیت ها وقتی فهمید که مسافر اندونزی هستم از من خواست تا ۱۵۰۰ دلار به او نشان دهم. گفتم که این مقدار پول همراه ندارم و وقتی علت را پرسیدم گفت: تو می خواهی به اندونزی بروی و روی پیشانی ات نوشته که از آن جا به استرالیا می روی.

او گفت که در فرودگاه اندونزی پلیس از ایرانیان رشوه می گیرد تا ویزا برای شان صادر کند در غیر این صورت آن ها را بازخواهند گرداند. من مجبور شدم تا به یکی از آشناهایم زنگ بزنم و او برایم پول واریز کرد و من دلار خریدم و وقتی ۱۵۰۰ دلار را نشان دادم توانستم سوار هواپیما شوم.

در فرودگاه جاکارتا تمام ایرانیان را از بقیه جدا کردند و ما را تک تک به اتاقی بردند و از ما سوال هایی پرسیدند. از آن جا که اندکی انگلیسی بلد بودم توانستم ویزا را بگیرم و پولی به آن ها ندهم اما دوستان من به ترتیب ۵۰۰ و ۶۰۰ دلار پرداخت کردند تا ویزای خود را دریافت کنند.

در بیرون از فرودگاه سوار تاکسی شدیم اما اندکی که از مسیر گذشته بود پلیس جلوی تاکسی را گرفت و از ما مدارک خواست. وقتی فهمید که ایرانی هستیم گفت که باید همراهش به اداره مهاجرت برویم و برای رهایی از دست پلیس مجبور شدیم تا ۵۰۰ دلار به او بدهیم. بعد از این ماجرا دوباره سوار بر تاکسی شدیم و خود را به شهری رساندیم که قاچاق برها برای مان در آن جا اتاق رزرو کرده بودند.

آن جا ما را ۱۲ تا ۱۵ نفری در خانه هایی اقامت دادند. مدت زمان زیادی آن جا بودیم و اعصاب همه خرد شده بود. زنگ می زدیم به فردی که ما را به آن جا برده بود و به او می گفتیم که چرا ما را حرکت نمی دهید. او هم می گفت که پول شما از ایران حواله نشده است. به ایران زنگ می زدیم و به ما می گفتند که پول شما حواله شده است. واقعا گیج شده بودیم و نمی دانستیم کدامیک راست می گوید. همه این قاچاق برها ایرانی بودند و حتی آن هایی که در اندونزی کارهای ما را انجام می دادند هم ایرانی بودند.

بعد از مدت زمان زیادی ما را تحویل چند آدم بر دادند و آن ها هم سر پول با رابط ما در ایران دچار اختلاف شدند و ما را به شخص دیگری به نام ایرج ملقب به امیر تحویل دادند. این فرد هم برای ما بلیط شهر کنداری را گرفت. ما شنیدیم که این فرد یکی از کله گنده های قاچاق برها در اندونزی است. من خودم با این فرد صحبت کرده ام. به من گفته بود که ما را به یک جزیره که نقطه صفر مرزی است منتقل می کند و از آن جا با یک لنج خوب ما را به استرالیا می رساند. پس از این که به جزیره رسیدیم به ما گفت که این جا مال خودم است و آدم هایش هم مال خودم هستند، به هیچ عنوان نگران نباشید. به ما گفت که ما را برای قرنطینه به یک هتل می برند و پس از چند روز سوار بر لنج به سمت استرالیا حرکت می کنیم.

وقتی به آن جا رسیدیم چند مامور اداره مهاجرت ما را دستگیر کردند. به امیر زنگ زدم و ماجرا را برایش گفتم. به من گفت که جای نگرانی نیست و پاسپورت ها را به ماموران بدهیم. ما هم این کار را انجام دادیم. به من گفت که وقتی خواستیم سوار لنج شویم پاسپورت ها را به ما پس می دهند.

ماموران پس از گرفتن پاسپورت ها ما را به بازداشتگاه اداره مهاجرت بردند. یک هفته آن جا بودیم و بعد از آن امیر گفت که در یکی دو روز آینده سوار لنج می شویم. روز موعود فرا رسید و ما هم وسایل مان را آماده کرده و منتظر تماس امیر بودیم ولی خبری از او نشد. بچه ها عصبانی شده و به امیر زنگ زدند و با او مشاجره کردند. امیر هم تلفنش را خاموش کرد و دیگر خبری از او نشد.

دو سه هفته دیگر نیز آن جا ماندیم و پس از مدتی ما را از بازداشتگاه به یک هتل منتقل کردند که تحت نظارت پلیس بود. پس از چند هفته امیر با ما تماس گرفت و گفت که آماده باشیم تا همین امشب حرکت کنیم. او به ما گفت گه هیچ وسیله ای همراه نداشته باشیم و پنهانی از هتل فرار کنیم و در محل تعیین شده ای جمع شویم. پس از فرار از هتل و رسیدن به محل مورد نظر به او زنگ زدیم و ماشینی دنبال مان آمد. تمام وسایل مان را در هتل گذاشتیم و فرار کردیم.

بالاخره با هزار دردسر و استرس ما را سوار لنج کردند و به سمت استرالیا حرکت کردیم. پس از مدتی موتورهای لنج خراب شدند و به همین دلیل چهار پنج روز روی آب بودیم. لنجی که سوار بر آن بودیم خیلی کهنه و درب و داغون بود. پمپ تخلیه آب لنج هم خوب کار نمی کرد و زیر ما را آب فرا گرفته بود. دریا طوفانی بود و موج ها تکان های شدیدی به لنج می دادند. دود موتور لنج نیز ما را خیلی آزار می داد و همه این ها باعث شده بود تا حال بچه ها خیلی خراب شود. اکثر بچه ها دریازده شده و حالت تهوع گرفته بودند.

در لنج فقط پناهجویان مرد ایرانی بودند و مجموع مان حدود ۶۱ نفر بود. جای بسیار کمی داشتیم به طوری که توی هم می خوابیدیم. فضا به قدری کم بود که نمی توانستیم پاهای مان را دراز کنیم. آن قدر در وضعیت بدی می خوابیدیم که همه ما پشت های مان زخمی شده بود و درد شدیدی داشت. اوضاع آن قدر خراب و حال بچه ها آن قدر ناخوش بود که همان جایی که نشسته بودیم جلوی بقیه بالا می آوردیم و چاره ای نداشتیم. لباس های مان کاملا خیس بود. خود من کفش و پاهایم کاملا خیس بود و کار به جایی رسیده بود که پاهایم در کفش گندیده بود. حتی من و بسیاری از بچه ها به دلیل شرایط نامساعد نمی توانستیم ادرار کنیم که همین مساله درد شدید مثانه و کلیه را باعث شده بود.

کم کم امید خود را از دست داده بودیم تا این که پس از چند روز صبح که از خواب بیدار شدیم از دور یک جزیره دیدیم. با مشقت فراوان و با کمک بادبان و موتوری که به سختی و برای مدت کوتاهی روشن می شد تا ۱۵۰۰ متری جزیره خود را رساندیم. ملوان لنگر را انداخت و خیال مان راحت شد که حداقل خشکی می بینیم. وقتی لنج متوقف شد ملوانان به داخل آب پریده و خود را به قایق ماهیگری رساندند که در نزدیکی جزیره توقف کرده بود. آن ها پس از صحبت با ماهیگیران که از افراد محلی بودند از محل متواری شدند و ما ماندیم و لنج. یک روز را در لنج بودیم تا این که آب کم کم لنچ را فرا گرفت و در حال غرق شدن بودیم. تصمیم گرفتیم تا هر چیزی که در توان داریم را برداریم و خود ر به جزیره برسانیم. آن هایی که شنا بلد بودند تا جزیره شنا کردند و آن هایی که شنا بلد نبودند نیز با استفاده از جلیقه های نجات خود را به ساحل رساندند.

وقتی به ساحل رسیدیم متوجه شدیم در جزیره ای هستیم که مملو از درخت بوده و سراسر جنگل است، به گونه ای که ۵۰ متر بیش تر نمی توانستیم در جزیره پیشروی کنیم. به همین خاطر همه ما در کنار ساحل ماندیم. ساحل پر بود از شن هایی که با امواج دریا خیس شده بودند و ما مجبور بودیم روی آن ها بخوابیم و تمام لباس های مان خیس می شد. تنها چیزی که داشتیم مقداری آب و چند بسته ماکارونی خشک بود. در جزیره هیچ آب و غذایی پیدا نمی شد. وقتی آب آشامیدنی مان تمام شد با استفاده از پانچو آب باران را جمع می کردیم و درون بطری هایی می ریختیم که امواج به ساحل آورده بودند. به دلیل کمبود آب گاها یک بطری کوچک آب را ۱۴-۱۳ نفری مصرف می کردیم و هر کس بیش تر از یک جرعه نمی توانست آب بخورد. هر بسته ماکارونی را هم چهار نفری تقسیم می کردیم و می خوردیم. بعد از مدتی مجبور شدیم تا از زیر سنگ ها خرچنگ ها را گرفته و با آب دریا آب پز کنیم و بخوریم. ما مجبور بودیم خرچنگ ها را با پوست بخوریم، چون چاره ای نداشتیم.

کم کم از درخت ها بالا رفتیم و لانه پرندگان دریایی را پیدا کردیم. ما تخم های آن ها را خام خام سر می کشیدیم و جوجه های شان را هم می گرفتیم و پس از کباب کردن با آتش می خوردیم. البته گوشت زیادی گیرمان نمی آمد و هر نفر در روز تنها ۲۰ گرم غذا می خورد.

حدود ۹ روز در این جزیره سرگردان بودیم تا این که سرانجام یک قایق به آن جا آمد. پس از صحبت با صاحب قایق دو نفر از ایرانیان همراه قایق رفتند تا کمک بیاورند. آن ها پس از سه روز با یک قایق موتوری بازگشتند و گفتند که این شخص می گوید که باید هر نفر ۵۰ دلار بدهیم تا او ما را از جزیره خارج کند. خیلی از ما پولی نداشتیم و خودم هم تنها ۳۰ دلار همراهم بود. خلاصه پول را جور کردیم و به آن ها دادیم. آن ها دوباره رفتند تا با یک لنج بزرگتر بازگردند. امیدی به بازگشت شان نداشتیم اما پس از سه روز دوباره با یک لنج بزرگ بازگشتند. با ما شرط کرده بودند که باید صبر کنیم تا آن ها بتوانند موتورهای لنج به گل نشسته را باز کرده و با خود ببرند. از آن جا که موتورها خیلی سنگین بودند و باز کردن آن ها کار دشواری بود ما نیز به آن ها کمک کردیم و این کار حدود ۱۲ ساعت به طول انجامید.

بالاخره پس از معطلی زیاد آن جا را ترک کردیم و به جزیره دیگری رفتیم که محل زندگی ملوانان بود. آن ها موتورها را در جزیره تخلیه کردند. در آن جا مردم محلی به ما آب و غذا دادند و کمک زیادی به ما کردند. آن ها لباس های دست دوم خود را به ما دادند و در مجموع برخورد بسیار خوبی با ما داشتند.

پس از مدتی از آن جا به جزیره دیگری رفتیم و برای رسیدن به این جزیره هشت ساعت روی آب بودیم. آن جا پلیس منتظر ما بود و ما را سوار بر کامیون های مخصوص کرده و به یک نمازخانه منتقل کردند. آن جا اوضاع بهتر بود و در روز سه وعده غذا البته غذاهای محلی می خوردیم. منتها حمام نداشتیم و دستشویی ها بسیار کثیف بود. بعد از چند روز دوباره ما را به ساحل آورده و از آن جا با کشتی ما را به جزیره کنداری بازگرداندند و الان هم در این جزیره هستیم.

هر چقدر به پلیس این جا می گوییم که ما می خواهیم به ایران بازگردیم می گویند که باید منتظر باشیم. اوایل به ما گفته بودند که باید ۴۵ روز منتظر باشیم اما الان بیش تر از ۴۵ روز است که این جا هستیم و آن ها به ما می گویند که باید تا بعد از ماه رمضان صبر کنیم. یک بار آمدند و نام تعدادی از ما را صدا کردند و گفتند که برای ۲۵ جولای بلیط تهیه کنید تا به کشورتان بازگردید. باقی نیز باید برای ۲۷ جولای بلیط می خریدند. ما این کار را کردیم اما بعد آمدند و گفتند که برنامه عوض شده و باید بلیط ها را کنسل کنیم.

خلاصه این که پلیس اینجا ما را خیلی اذیت می کند و هیچ همکاری با ما نمی کند. خیلی از بچه ها مریض هستند اما هیچ رسیدگی نمی شود. دکتری هم که بعضی وقت ها می آید چند قرص با خود دارد که همان ها را تجویز می کند. خیلی ها این جا نیاز به جراحی دارند مثلا مردی اینجاست که پایش شکسته و در پایش پلاتین کار گذاشته اند. محل پلاتین ها در حال عفونت کردن است و شرایط پای این آدم در حال وخیم تر شدن است. اما متاسفانه هیچ کاری صورت نمی گیرد.

ما بارها به سفارت ایران در اندونزی زنگ زدیم. آن جا شخصی بود که پیگیر کارهای ما بود و دائم با او در تماس بودیم. ایشان حتی یکبار به ما گفت که اسم مان را در فهرست رد کرده است و باید برای بازگشت به ایران بلیط بخریم. این کار را کردیم اما خبری نشد. دوباره با او تماس گرفتیم و گفتیم که به محل استقرار ما بیاید و به ما کمک کند اما او گفت که حتی اگر به آن جا بیاید هم نمی تواند کاری انجام دهد.

خانواده های ما در ایران به سفارت اندونزی در تهران رفته اند و پس از چند بار مراجعه به آن ها گفته اند که باید تعهد دهند که در صورت آزادی فرزندان، آن ها مستقیم به ایران بازگردند و این طور نباشد که با رسیدن به جاکارتا دوباره سراغ قاچاق برها رفته و بار دیگر تصمیم بگیرند به استرالیا بروند. از آن ها همچنین تعهد گرفته شده است که هزینه بلیط و غیره را خودشان تقبل کنند. خانواده های ما این کار را کرده اند و ما هم چنان منتظر هستیم.

در پلیس این جا فردی که مسوول کارهای ماست و فردی بسیار بد اخلاق است، گفت که اسامی ما را به پلیس جاکارتا داده است و اگر مشکلی وجود نداشته باشد ۲۰ آگوست ما را به تهران خواهند فرستاد. اما هیچ چیز مشخص نیست و معلوم نیست که چه بر سر ما خواهد آمد. ما همچنان منتظریم.