به گزارش پارس ، به نقل از فارس، بعضی از اعمالی که در میان مردم رایج است و عده بی شماری به انجام آنها اهتمام می ورزند بعضاً به تصور اینکه آن عمل صحیح است انجام می دهند اما در حالی که از شیوه درست آن غافل هستند، از این رو بر آن شدیم تا مواردی را که شیوع بیشتری در جامعه دارد از کتاب « عمل های اشتباه، پاسخ های صحیح» اثر حجت الاسلام علی سنجرانی برای علاقه مندان ذکر کنیم.
به چه دلیل ذکر رکعات سوم و چهارم نماز را تسبیحات « اربعه» می گویند؟

جواب: تسبیحات اربعه حاوی چهار ذکر « سبحان الله و الحمد لله و لا اله الله و الله اکبر» است که شامل: ۱- تسبیح ۲- تحمید ۳- تهلیل ۴- تکبیر است و به دلیل اینکه چهار جزء دارد و اربع یعنی چهار به آن تسبیحات اربعه گویند.

اگر نماز نخوانیم ضرری به خدا می رسد؟

جواب: اگر همه مردم رو به خورشید خانه بسازند چیزی به خورشید اضافه نمی شود و اگر همه مردم پشت به خورشید خانه بسازند چیزی از خورشید کم نمی شود، خورشید نیازی به مردم ندارد که رو به او کنند، این مردم هستند که برای دریافت نور و گرما باید خانه های خود را رو به خورشید بسازند.

خداوند به عبادت مردم نیازی ندارد که فرمان داده نماز بخوانند این مردم هستند که با رو کردن به او از الطاف خاص الهی برخوردار می شوند و رشد می کنند خداوند در قرآن در آیه هشتم سوره مبارکه ابراهیم (ع) می فرماید: « إِن تَکْفُرُواْ أَنتُمْ وَمَن فِی الأَرْضِ جَمِیعًا فَإِنَّ اللّهَ لَغَنِیٌّ حَمِیدٌ» اگر همه مردم کافر شوند ذره ای در خداوند اثر ندارد، زیرا او از همه انسانها بی نیاز است» پس این ما هستیم که به واسطه نماز خواندن نیازهای خود را برطرف و خود را به پروردگار متعال نزدیک تر می کنیم.

گفته می شود: با وجود اینکه فلانی نماز می خواند این همه گناه هم مرتکب می شود، چرا نماز خواندن او را از گناه دور نمی کند؟

جواب: اولاً تخمه پوک، هیچ گاه سبز نمی شود و نماز بدون حضور قلب، تخمه پوک است، نمازی سبب دوری انسان از مفاسد می شود که با حضور قلب باشد وگرنه حرکت لب و کمر چنین خاصیتی را ندارد، اگر مدرسه و دانشگاه به انسان رشد علمی می دهد به این معنا نیست که هر کس به مدرسه و دانشگاه رفت به آن رشد می رسد، بلکه به این معناست که مدرسه و دانشگاه بستر رشد است به شرط آنکه با جدیت درس بخوانید و آنچه را می خوانید بفهمید. نماز نیز اگر با اصول و شرایطی که دارد اقامه شود مانع فحشا و منکر می شود همانطور که خداوند متعال در قرآن کریم آیه ۴۵ سوره مبارکه عنکبوت می فرماید:

« إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنکَرِ»

ثانیاً: نمازگزاری که گاهی خلاف می کند، اگر اهل نماز نبود خلافش بیشتر می بود، زیرا همین نمازگزار برای صحیح بودن نمازش مجبور است بدن و لباسش پاک باشد، لباس و مکانش از مال مردم نباشد و همین مقدار مراعات احکام و مسائل، سبب دور شدن او از برخی گناهان و منکرات می شود، همان گونه که پوشیدن لباس سفید انسان را از نشستن روی زمین آلوده باز می دارد.

آیا نگفتن « آمین» بعد از دعا مانع از اجابت آن می شود؟

جواب: امام صادق (ع) فرمود: دعا کننده و آمین گوینده در اجر شریکند. در حقیقت دعا به منزله بذر و تخم است و آمین به منزله آب و آبیاری و مراحل بعدی. آمین دعا را رله و تقویت می کند و در مسافرت های برون شهری، بسیار دیده می شود که بر فراز قله رفیع کوهی، اطاقک کوچکی ساخته شده و دکل بزرگی نصب است، در آنجا صدا و امواج صوتی را از تهران می گیرند و تقویت می کنند و به دکل بعدی منتقل می نمایند، آمین هم چنین اثر تقویت کننده ای را دارد، من نمی گویم آمین و دعا لازم و ملزومند زیرا چه بسا دعائی بدون آمین هم به هدف اجابت می رسد زمانی که آن بنده مؤمن در گوشه خلوت یا در سحرگاه دور از انظار مردم با خدا مناجات و راز و نیاز می کند دیگری حضور ندارد تا، آمین بگوید خود آن دعا و داعی آنقدر عظمت دارد و دستگاه گیرنده آنقدر قوی است، که بدون آمین و احتیاج به دستگاه تقویت کننده هم تمام حجاب ها و موانع را کنار می زند و مسقیماً و بلاواسطه به پیشگاه حضرت احدیت واصل و مقرون به اجابت می شود.

امام صادق (ع) خود قائل است به اینکه دعا کننده و آمین گوینده در اجر شریکند، خود نمونه ای دارد: در جلد دوم کتاب « صفوة الصفا» صفحه ۹۳ این چنین از لیث بن سعد روایتی را ذکر می کند که در مراسم حج، در مسجد الحرام نماز گذاردم از کوه ابوقبیس بالا رفتم، دیدم مردی نشسته و روی به قبله دعا می کند، آنقدر « یا رب یا رب» گفت تا نفسش قطع شد، وقتی که نفس راحتی کشید، دیدم سبدی انگور تازه (در غیر فصل) با دو بُرد یمانی پیش او حاضر شد، خواست مشغول خوردن انگور شود که من پیش رفتم گفتم من هم شریک تو هستم گفت چطور؟ و با چه دلیلی خودت را شریک من می دانی؟ گفتم موقعی که شما دعا می کردید، من هم آمین گفتم، پذیرفت و گفت بیا پیش از این انگورها تناول کن (ولی ذخیره نکن) من مشغول خوردن شدم، بسیار لذیذ بود و دانه هم نداشت هر چند بیشتر خوردم کم نشد و نیز اضافه کرد که از دو برد هم هر یک را می خواهی بردار، جواب دادم به برد احتیاج ندارم، گفت صورتت را برگردان تا من آنرا بپوشم یکی را اِزار (شلوار) ساخت و دیگری را به عنوان ردا به دوش انداخت، آنگاه دو برد متعمل را به دست گرفت و روانه شد هنوز چند قدیم بیش نرفته بود که مردی پیش آمد و تقاضای لباس کرد. آن مرد هر دو برد متعمل را به مرد ناشناس داد از مرد ناشناس سؤال کردم این آقا که بود؟ گفت جعفر بن محمد الصادق علیها السلام بود، برگشتم تا از محضرش بهره بیشتری برگیرم، اما او را نیافتم.

امام صادق جامعه حجاب رشد زمین قرآن قرآن کریم قلب مدرسه مسجد