ذکری برای بخشش گناهان کبیره

به گزارش پارس به نقل از فارس، آیت الله روح الله قرهی مدیر مدرسه علمیه امام مهدی علیه السلام واقع در حکیمیه تهران در نخستین جلسه تفسیر خطبه شعبانیه مواردی را مطرح کرد که در ادامه می آید:

ماه خدا، ماه عشق بازی، ماه اولیاء خدا، ماه خصیصین، ماه مهمانی پروردگار عالم، ماه نزول قرآن، ماه درک معارف، ماه همه خوبی ها، ماه انبیاء، ماه حضرات معصومین (ع) ، ماه غفران، ماه برکت، ماه رحمت، ماه جود، ماه رسیدن به قله انسانیت، ماه اتصال به پروردگار عالم، ماه فانی فی الله شدن، ماه رمضان المبارک آمد.

این قدر این ماه، ماه مهمی است که بیان شده: رمضان نگویید و حداقل ماه رمضان بگویید. اولیاء خدا وقتی می خواستند بیان کنند، یا به عنوان شهرالله الاکبر بیان می کردند، یا به عنوان رمضان المبارک.

ماه مبارک؛ ماورای روزه خاص!

نکات عظیمی در مورد این ماه وجود دارد که آن ها را تنها کسانی که خود را از قبل برای ورود به این ماه آماده کردند، درک می کنند. از جمله این که پیامبر اکرم (ص) فرمودند: اگر می دانستید که ماه مبارک رمضان چیست (معلوم می شود که ما درک نمی کنیم) ، از پروردگار عالم می خواستید همه سال، ماه مبارک رمضان باشد! بنابراین ماه مبارک رمضان، یک چیزی ماورای آن صیام ظاهری و دهان بستن از طعام و شراب است. حتی یک چیزی ماورای آن روزه خاص است که اولیاء خدا در مورد آن می گویند: چشم، گوش، دست و همه اعضاء و جوارح انسان در حال صیام است.

سنجش وارد شدن به ماه مبارک

آیت الله مولوی قندهاری به نقل از آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی می گفت: اگر می خواهید بفهمید ورودیه اولیه به ماه مبارک رمضان دارید یا خیر؛ ببینید آیا استشمام بوی ماه مبارک، برای شما محقق می شود یا خیر؟

یعنی باید حال شما، حال دیگری باشد که حتی اولیاء خدا طور دیگری در ماه مبارک نفس می کشند، بوی ماه مبارک را استشمام می کنند و به به می گویند.

اولیاء خدا هیچ موقع برای طول عمرشان دعا نمی کردند، إلا به این که وقتی رجب المرجب می شد، عرضه می داشتند: پروردگارا! حالا که محبت کردی، بزرگوار کردی، لطف کردی، عنایت کردی و ما را تا این جا زنده نگاه داشتی، یک لطفی کن، مرحمت کن و این محبت و بزرگواری ات را ادامه بده تا ماه مبارک رمضان را درک کنیم.

خطبه شعبانیه

در یک روایتی که به عنوان سلسلة الذهبیه است و وجود مقدس حضرت ثامن الحجج (ع) از آباء مکرمشان تبیین فرموده اند، بیان شده است: « عَنِ الرِضَا عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِیٍ ع قَالَ: إِنَ رَسُولَ اللَهِ ص خَطَبَنَا ذَاتَ یَوْمٍ فَقَالَ أَیُهَا النَاسُ إِنَهُ قَدْ أَقْبَلَ‏ إِلَیْکُمْ‏ شَهْرُ اللَهِ‏ بِالْبَرَکَةِ وَ الرَحْمَةِ وَ الْمَغْفِرَةِ شَهْرٌ هُوَ عِنْدَ اللَهِ أَفْضَلُ الشُهُورِ وَ أَیَامُهُ أَفْضَلُ الْأَیَامِ وَ لَیَالِیهِ أَفْضَلُ اللَیَالِی وَ سَاعَاتُهُ أَفْضَلُ السَاعَاتِ.

پیغمبر اکرم، خاتم رسل، محمد مصطفی (ص) در خطبه جمعه آخر ماه شعبان المعظم که این خطبه، معروف به خطبه شعبانیه شد، بیان فرمودند: مردم! ماه خدا به سوی شما آمده است، « قَدْ أَقْبَلَ‏ إِلَیْکُمْ‏ » .

آغوش باز کردن ماه مبارک!

چرا « قَدْ أَقْبَلَ‏ إِلَیْکُمْ‏ » فرمودند؟ در این مطلب، سه نکته وجود دارد:

یک معنی « اقبال» ، گشودن است؛ یعنی ماه مبارک رمضان دست هایش را می گشاید برای بندگان خاص خدا. لذا اولیاء خدا می دانند این ماه، یک ماه عجیبی است.

قبول شدید!

معنی دیگر آن، این است: قبولتان کرد. یعنی شما را به واسطه آن حالاتی که در رجب المرجب و شعبان المعظم داشتید (آن شست وشوی گناهان در رجبی که نهر الهی است و پوشیدن فاخرترین لباس ها (لباس تقوا) در شعبان المعظم) ، قبول کرد.

فاخرترین لباس برای ورود به ضیافت الله

معمولاً وقتی انسان می خواهد به یک مهمانی برود که میزبان آن، حد اعلایی دارد و مجلس باشکوهی است؛ در حد وسع خودش، بهترین لباسی را که دارد، می پوشد. لذا آن هایی که می خواهند در آن مهمانی، خودنمایی کنند؛ فاخرترین لباس ها را می پوشند.

مهمانی پروردگار عالم نیز، همان است که در ادامه می فرمایند: « دُعِیتُمْ فِیهِ إِلَى ضِیَافَةِ اللَهِ» شما به مهمانی خدا دعوت شدید. یک ماه تمام (ماه شعبان المعظم) یک لباس سفارشی آماده می کنید. مانند کسی که می داند چند ماه دیگر عروسی زید، عمرو و… است، برای همین جلوتر می رود برای خودش، لباس چنین و چنان می دوزد.

فاخرترین لباس برای ورود به ضیافت الله، تقواست. این لباس، چنان او را قشنگ و زیبا می کند که وقتی ملائکه الله او را با چنین جبروت و جلال و کمالی می بینند، می گویند: به به! عجب لباسی بر تن کرده است!

اولیاء خدا در شعبان المعظم و بعد از آن، چهره هایشان، نورانی تر و حالاتشان، معنوی تر می شود، اصلاً نوع نگاهشان، نگاه عرفانی است. چون در یک مطالب دیگری هستند. گرچه آغاز ضیافت الله، ماه مبارک رمضان است و آن که این لباس تقوا را پوشید، دیگر از تن بیرون نمی کند.

مثل کسی که لباس شیک و آن چنانی دارد و اهل فخر هم هست، لذا آن لباس را همیشه بر تن می کند. اما مگر متقین هم اهل فخر هستند؟ ! بله! اما نه آن فخری که ما فکر می کنیم. لباس تقوا، ذلالت عندالله می آورد اما فخر عندالملائکه.

بوسه ملائکه بر دستان متقین عالم

یک مرتبه کسی به یکی از اولیاء خدا بیان کرد: چرا مردم این قدر می دوند تا بروند دست امثال امام، آیت الله ادیب یا آیت الله حق شناس و… را ببوسند؟ ! ایشان فرموده بود: چرا دست این ها را نبوسند که ملائکه الله به واسطه لباس تقوایی که این اولیاء خدا به تن دارند و در مقام ابهت و فخر هستند؛ دست و پای این ها را می بوسند! بعد فرمودند: آیا این دستی که ملائکه می بوسند، بوسیدن ندارد؟ !

بنابراین اولیاء خدا لباس تقوا را پوشیدند و به همین دلیل به شهرالله ورود پیدا می کنند. از این رو به آن ها گفته می شود: قبول شدید، چون خودتان را از گناهان شست وشو کردید و این قلب، حرم الله و این اعضاء و جوارح، پاک شد. لباسی هم پوشیدید که اصلاً شیطان، جرأت نزدیک شدن را ندارد و آن لباس هم، لباس تقواست.

در این مهمانی، طاهرها را راه می دهند. ابوالعرفا در تعبیری زیبا می فرمودند: در این مهمانی، خوشگل ها را راه می دهند که منظورشان، خوشگل روحی بود. این مهمانی، مهمانی خوبان عالم است.

معلوم است وقتی می خواهی بهترین لباس را بپوشی، باید بدن شستشو شده باشد و بوی تعفن گناه ندهد. پس وقتی می بینند این موارد را طی کردی و ارزنده این مهمانی هستی، تو را قبول می کنند.

لحظه شماری ماه مبارک!

قَدْ أَقْبَلَ‏ إِلَیْکُمْ‏ » یعنی او به سمت شما می آید. این عبارت عندالاولیاء تبیین به « قبل» هم شده است؛ یعنی می بوسد تو را. یعنی به قدری خود ماه خدا به وجد می آید که برای رسیدن به ما، لحظه شماری می کند. البته ما هم باید برای ماه مبارک رمضان، لحظه شماری کنیم، اما یک موقعی ماه به سمت ما می آید، آن هم وقتی است که بنده، بنده شد و عبدالله شد؛ و آن موقع است که این ماه به سراغ ما می آید. پس فرمودند: « قَدْ أَقْبَلَ‏ إِلَیْکُمْ‏ شَهْرُ اللَهِ» شهر خدا، خودش آمده است.

بساط آشتی کنان خدا در شهرالله!

نکته دیگر این روایت، این است که شهر الله بیان فرموده اند، « قَدْ أَقْبَلَ‏ إِلَیْکُمْ‏ شَهْرُ اللَهِ» ؟ همه ماه ها، ماه خداست، خود خدا در قرآن فرموده است: « إنَ عدة الشهور عندالله اثنی عشر شهرا فی کتاب الله یوم خلق السموات و الارض» ، اما چرا فقط این ماه را شهرالله می گویند؟ اولیاء خدا در این زمینه، چند نکته را بیان فرمودند.

این که پیامبر (ص) فرمود: ماه رجب، ماه امت است. ماه شعبان، ماه من است. ماه رمضان المبارک، ماه خداست. در رجب المرجب، بنا بود امت، خودشان را شست وشو کنند. از این رو پروردگار عالم از رجب المرجب برنامه را چید تا انسان ها به سمت خودش بیایند.

اولاً خدا با هیچ احدی قهر نمی کند. قهر از ناحیه انسان است. پروردگار عالم خودش فرمود: هر کس مرا مسئلت کند، من نزدیکم، « إذا سألک عبادی عنی، فإنی قریب، أجیب دعوة الداع إذا دعان فلیستجیبوا لی و لیؤمنوا بی» ، ما از رگ گردن به شما نزدیک تریم، « و نحن أقرب إلیه من حبل الورید» .

بنابراین خداوند مواقعی را قرار می دهد که انسان ها بیایند و جالب این است که خودش هم بساط آشتی کنان را می چیند. هر کس قهر کرد، باید واسطه ای بفرستد و آشتی کند، اما این جا برعکس است. به جای آن که انسان، آشتی کند، پروردگار عالم بساط آستی را راه می اندازد.

لذا می بینید از غروب شب جمعه تا غروب روز جمعه، ملائکه ما بین زمین و آسمان می آیند و ندا می دهند: بندگان فراری! بیایید. کیست که بخواهد در این شب توبه کند؟ ! و… . خدا می خواهد آشتی کنان راه بیاندازد و همه درب ها را باز کرده است. می گوید: من اصلاً چیزی ندیدم، شتر دیدی، ندیدی!

باز مناسبت هایی چون اعیاد و… می شود. اصلاً خود جمعه به عنوان عید است و خدا می گوید: من می خواهم عیدی بدهم و گناهانتان را ببخشم. عیدی خدا با عیدی ما فرق می کند. ما وقتی عیدی می دهیم مادیات می دهیم اما پروردگار عالم لطف و بزرگواری می کند و گناهانمان را می بخشد.

ذکری برای بخشش گناهان کبیره!

پیامبر اکرم (ص) فرمود: هر کسی، یک صلوات بر محمد و آل محمد بفرستد، پروردگار عالم گناهان کبیره او را هم می بخشد؛ یعنی بهانه قرار می دهد. لذا این قدر این ذکر، ذکر مهمی است که خدا گناهان کبیره را هم می بخشد مگر حق الناس که یک بحث جدایی دارد. چقدر این ذکر، ذکر عالی است و مفت و مجانی در اختیار ماست که ما نمی دانیم چه خبر است.

اگر یک لحظه قبرستان برویم و با آن ها حرف بزنیم، یعنی آن ها لب به سخن بگشایند و گوش ما هم شنوا شود، نکاتی به ما می گویند، از جمله این که نمی دانید چه خبر است. یکی از اولیاء خدا می فرمود: یکی از این اموات به من گفت: گوهر گرانبهایی در دست شماست که مفت دارید از دست می دهید و این جا مسیحی، کلیمی و… ، می گویند: یک دانه از آن را به ما بدهید و آن هم ذکر صلوات بر محمد و آل محمد است. آن ها در آن جا التماس می کنند و ما در این جا مفت از دست می دهیم! چه خبر است؟ ! چه غوغایی است؟ ! چه چیزی در این ذکر است که پیامبر فرمود به واسطه آن، گناهان کبیره را هم می آمرزند؟ !

مگر نفرمودند: « أَنْفَاسُکُمْ فِیهِ تَسْبِیحٌ» ، خوب چه اشکال دارد که انسان، این ذکر را هم بگوید؟ !

یک نکته هم بگویم و آن این که هر ذکری را که در این ماه بیان کنید، ختم ابجد کبیره آن را برایتان می نویسند. کما این که وقتی یک آیه قرآن بخوانید، برابر یک ختم قرآن است.

از این رو پروردگار عالم وقتی می بیند که بندگانش نمی آیند، ایامی را قرار می دهد تا بیایند. حال، علت این که چرا شهر الله می گویند را به فضل الهی در جلسات بعد عرض خواهم کرد.

نکاتی برای درک ماه مبارک رمضان

دعای روز اول ماه مبارک رمضان « اللهم اجعل صیامی فیه صیام الصائمین و… » ) را هر روز و دائم در قنوت و… بخوانید. بر استغفار، مداومت داشته باشید.

در رأس تمام نکات، هر چقدر می توانید صلوات بر محمد و آل محمد بفرستید. در این ماه بسیار صدقه بدهید. اولیاء خدا یک بار قبل از افطار صدقه کنار می گذاشتند و یک مرتبه هم همین که سحری می خوردند و اذان صبح را می گفتند. لذا این دو صدقه را انجام دهید که خیرات و برکاتی دارد.

تا می توانید در این ماه یتیم نوازی کنید. یک نکته آن، این است که هر کس، یتیم نوازی کند، یتیم نمی شود؛ یعنی دست نوازش آقا جانمان، حضرت حجت بن الحسن المهدی (عج) بر سر ما خواهد بود و ما یتیم نخواهیم شد.

تا می توانید در این ماه، در هر لحظه، در فکر، ذهن، بیان و… ، یاد آقا جان، امام زمان (ع) باشید. دعای سلامتی، دعای فرج و سایر ادعیه وارده را بخوانید. آقا جان را هم قسم بدهید که آقا جان! ما هیچ چیزی نداریم و دستمان خالی است، بوی تعفن می دهیم و خود را شست وشو ندادیم، اما امور دست شماست و یدالله، حجت است؛ لذا آقا جان! دست ما را بگیر، وضعمان خراب است!

برای قبولی طاعات و نماز و روزه خود، ضمن این که بعد از نمازها، دعاهای وارده، از جمله « یا علی و یا عظیم» ، « اللهم ادخل علی اهل القبور السرور» و… را می خوانید، حتماً فاتحه برای مادر آقاجانمان، حضرت عالمه، حکیمه، حضرت نرجس خاتون (س) هم بخوانید.

شب های این ماه را نخوابیم. این همه خوابیدیم، چه به دست آوردیم؟ ! چقدر ما برای این و آن دویدیم، نمی خواهیم برای آخرتمان بدویم؟ ! آمده که پیامبر اکرم، دهه آخر، بستر را جمع می کردند. ابوالعرفا می فرمودند: وقتی ایشان که پیغمبر خدا و حبیب الله است، دهه آخر، بستر را جمع می کرد، آیا جا ندارد که ما از شب اول اصلاً نخوابیم؟ ! شب ها را بیدار باشیم، منتها نه به بطالت، بلکه به دعا و مناجات دسته جمعی، « یدالله مع الجماعة» . خدا و همچینن آقا جان، جماعت را دوست دارند. نمی دانید وقتی یک عده دور هم جمع می شوند و الهی العفو می گویند و… ، ایران چه بیمه ای می شود!