آقای خنده ایران از خانواده سنتی‌‌اش می‌گوید/عکس

به گزارش پارس به نقل ازروزنامه جام جم با آقای خنده ایران گفتگویی داشته که بخش هایی از آن را اینجا می خوانید:

آقای خمسه! ببخشید که اینطور شروع می کنم، اما واقعا برای من سوال است که شما چرا آنقدر می خندید؟ خنده جزو میمیک صورت شماست یا واقعا همیشه خوشحالید؟

خنده برای من مکانیزم دفاعی است؛ یعنی وقتی در جامعه ای که پر از اضطراب، کاستی ها و دغدغه است و مدام در معرض فشار هستیم؛ من وقتی می خندم تمام این فشارها را از خودم دور می کنم.

در مورد کودکی شما و شرایط خانوادگی تان من چیزی پیدا نکردم، انگار تا به حال در مورد آن کمتر حرف زده اید، حتما کودکی علیرضا خمسه باید یک کودکی خاص باشد. همینطور است؟

من کودکی جالبی داشتم برای این که در یک خانواده مذهبی بزرگ شدم. پدرم معمار بود و مادرم خانه دار. من اولین فرزند پسر خانواده هستم. ۴ تا برادر و ۴ تا خواهر دارم که در مجموع ۹ نفر می شویم. ۳ برادر هم قبل از من فوت شده و با این وجود من پسر بزرگم و یک خواهرم یک سال از من بزرگتر است.

بچه تهران هستید؟

بله، من در خیابان پامنار تهران به دنیا آمدم. جزو نسلی هستم که در کودکی و نوجوانی کار کردم و تابستان ها که تعطیل بودم هر سال یک شغلی را تجربه کردم. چون پدرم معمار بود در شرکت های راه سازی کار می کرد و مدام در سفر بود. من از ۱۳ سالگی به همراه دو پسرخاله ام به تئاتر و بازیگری روی آوردیم و از ۱۳ سالگی نمایش هایی را درخانه مان راه می انداختیم پرده می زدیم و بلیت می فروختیم.

در دبیرستان هم عضو فعال گروه تئاتر و خبرنگار بودم. در دانشگاه شهید بهشتی که روان شناسی می خواندم نیز عضو گروه تئاتر دانشگاه شدم که سرپرست آن مهدی هاشمی بود و از آنجا دیگر به سمت کارهای حرفه ای روی آوردم.

الان هم همان حالت خانواده های قدیمی و سنتی را دارید؟

بله، ما خانواده ای هستیم که شدیدا به هم وابسته ایم و هنوز آن حالت سنتی را حفظ کرده ایم. ماهی یک ناهار یا شام دور هم جمع می شویم، یک دوره فامیلی هم داریم و همه جا تبلیغ کرده ام که خانواده ها بهتر است همیشه دورهم باشند. علاوه بر این ما یک صندوق خانوادگی هم تشکیل دادیم که وام می دهیم و به بهانه آن هم که شده همدیگر را می بینیم مشکلات هم را متوجه می شویم و حال هم را می پرسیم.

به شما می گویند چارلی چاپلین ایران، فکر می کنید چرا مردم چنین لقبی را به شما داده اند؟

یکی از کارهایی که مردم می کنند شبیه سازی و معادل سازی است. این که کی شبیه کیست. واقعیت این است که هیچ کس در جهان افتخار این را پیدا نکرده چه برسد به ایران و چه برسد به من که خود را همپای چارلی چاپلین بداند. چارلی چاپلین یک نابغه بوده در عصر خود و تکرار نشدنی است.

یادم است که چندسال پیش به شهر سقز رفته بودم، یکی از دوستان سقزی بعدها برایم تعریف کرد که پدرم در بازار سقز شما را دیده بود و برای من تعریف می کرد که چارلی چاپلین آمده ایران! این دوستم به پدرش گفته بود او چارلی چاپلین نیست، علیرضا خمسه است که پدرش گفته اصلا علیرضا خمسه دیگر کیست؟ !

من در جشنواره پیونگ یانگ که حدود بیست و چند سال پیش برگزار شد جایزه بهترین بازیگر نقش اول را برای فیلم آپارتمان شماره ۱۳ گرفتم. در آنجا یکی از داوران به من گفت شما خیلی شبیه چارلی چاپلین هستید. گاهی هم من را به وودی آلن شباهت می دادند. من هم از بابت این که شبیه چارلی چاپلین باشم و هم از بابت این که شبیه وودی آلن باشم خوشحالم اما واقعیت این است که نبوغ آن دو نفر خیلی زیادتر از این است که من بخواهم تصورش را کنم.

به عنوان یک بازیگر که در متن جامعه هستید به نظر شما بدترین خلقیات ایرانی چیست؟

مشکل این است که به راستی نشان نمی دهند که چه می خواهند و چه فکر می کنند و همین مشکلات بعدی را درست می کند و مرتب این دومینو جلوتر می رود با تخریب بیشتر، ما همیشه دچار اشتباه می شویم و شما در خانواده خود حتی با نزدیکانت تکلیفت روشن نیست.

مثلا می گویند این سفر را می آیید؟ می گویند بله، ولی بعد در سفر می بینیم که طرف ناراضی و شاکی است، ولی این نارضایتی را همان اول با صراحت نمی گوید، تعارف می کند یا هرچیز دیگر، راست نمی گویند که چه می خواهند. حتی در انتخابات ها هم می بینیم که همیشه پیش بینی ها غلط از آب درمی آید و مردم لحظه آخر نظرشان تغییر می کند یا این که رو راست حرف خود را نمی گویند.

معمولا بازیگرها و هنرپیشه های سینما و تلویزیون همیشه با یک سری از درخواست های عجیب و غریب مردم مواجه هستند، البته غیر از عکس انداختن یا امضا گرفتن. من این سوال را در همه مصاحبه هایم از بازیگرها می پرسم، می خواهم چند مورد از این درخواست های عجیب را بگویید.

مثلا به کرات پیش می آید که در خیابان جلوی مرا می گیرند و می گویند می شود یک « نقی» به سبک بابا پنجلی سریال پایتخت بگویید؟

شما قبول می کنید؟

نه، شرایط؛ شرایط مناسبی نیست. یا همین چند روز پیش در سوپرمارکت یکی به من گفت یک « ناهار نخوردمه» بگو!

بجز تکه کلام ها درخواست عجیب دیگری داشته اند؟

مثلا یک آقایی زنگ زد و گفت ما می خواهیم فلان خواننده جوان را سورپرایز کنیم، اگر می شود شما بیاید تولدش. یکی از کارهای عجیب این بود که مرا به تولد یک خواننده جوان دعوت کردند تا آن خواننده سورپرایز شود! من گفتم اجازه دهید یک نفر دیگر ایشان را سورپرایز کند.

شما ظاهرا کارشناس رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد هم هستید، شغل سازمانی شما چیست؟

بنده الان هیچ شغلی ندارم. من اکنون یک بازیگر آزاد هستم و با تلویزیون و تئاتر و سینما به صورت آزاد کار می کنم و به هیچ جا وابسته نیستم.

استعفا کردید یا بازنشسته شدید؟

دوران خدمت من تمام شد.

ممکن است یک روز علیرضا خمسه اینجا نباشد؟

بله، به شدت. برای این که هوای تهران آلوده است و بارها تصمیم گرفته ایم از تهران مهاجرت کنیم به کیش یا شمال برویم و هر سری به یک مانع برخورد کرده ایم یا با مساله ای مواجه شده ایم. من حتی به مهاجرت به خارج هم فکر می کنم، چون دختر من امسال به دانشگاه می رود و شاید تصمیم بگیریم در جایی درس بخواند که مادرش هم آنجا باشد و من نیز ایامی که سر کار نیستم، آنجا بروم. بحث مهاجرت بحث کهنه ای است.

همیشه در همه مکاتب اجتماعی، فلسفی و مذهبی توصیه کردند اگر سرزمینی به تو فشار آورد یا دلایلی برای زیستن نداشتی، سرزمینت را عوض کن و این یکی از دغدغه هایی است که چون من دو دختر دارم با آن مواجه هستم که ایران بهتر است یا خیر.

مثلا یکی از مشکلات دختر کوچک من درسا این است که مدام سرفه می کند و دکتر گفته به این هوا آلرژی دارد و شما فکر کن او را به خوزستان ببرم که گرد و غبار وجود دارد، به کیش ببرم که هوا شرجی و گرم است… یکی از مشکلات ما این است که شاید به این بهانه یکی از ایرانیان مهاجر شویم اما هنوز نمی دانیم و تا الان که مقاومت کردیم و مانده ایم، از این به بعد هم به خدا گفته ایم هرچه خیر و صلاح ماست همان را برای ما پیش بیاور.