مامانت را در اینترنت پیدا کن

به گزارش پارس ، به نقل ازجام جم، خرم آباد شهری زیباست. دختری کودکی اش را با آرزوهای بزرگ در آشپزخانه مادرش و مغازه الکتریکی پدر گذراند. زمان انتخاب رشته تحصیلی که فرارسید، عشق به شغل پدر، کار دستش داد و بی هیچ تردیدی، مهندسی برق را برگزید و برای ادامه تحصیل راهی دانشگاه صنعتی شریف در تهران شد.

آمدن به این شهر بزرگ برای این دختر لرستانی، مثل سفر ماهی قرمز سفره هفت سین به دریا بود. اگر شناگر ماهری می بود و برای مقابله با خطرات آماده، هر تهدیدی برای او به یک فرصت تبدیل می شد و در غیر این صورت این دریای بی رحم او را می بلعید.

محیط دانشگاه صنعتی شریف با آن همه آدم نخبه و استادان کار آزموده، کم کم از یک دختر ساده شهرستانی، خانم مهندس زیرکی ساخت که می توانست نیازهای جامعه را رصد کرده و برای مشکلات راه حل ارائه کند.

بعد از کارشناسی عزمش را جزم کرد و برای دوره کارشناسی ارشد، رشته MBA یا همان مدیریت کسب و کار را انتخاب کرد. حالا هر روز که می گذشت بخش تازه ای از ذوق و شوق درونی اش خودنمایی می کرد. اتفاقی که به او می گفت انتخاب درستی انجام داده است.

همه چیز خوب جلو می رفت تا این که روزی یک کار عملی مربوط به درس های دانشگاه بار دیگر مسیر زندگی تبسم را عوض کرد. او و دیگر همکلاسی هایش باید برای یک کاسبی دانش بنیان طرحی ارائه می دادند و طرح کسب و کار مربوط به ایده خود را با جزئیات می نوشتند.

انتخاب یک سوژه از میان هزاران سوژه کسب و کاری که در اطراف او در جریان بود خیلی سخت بود. دلش نمی خواست یکی از همان ایده های کلیشه ای را بنویسد و به قول معروف شر پروژه را از سر خود باز کند. برای این که بتواند درست فکر کند به نزدیک ترین پارک اطراف خوابگاه دانشجویی اش پناه برد و ساعت ها به مردمی که آنجا نشسته بودند یا آنهایی که با عجله از مقابلش رد می شدند نگاه کرد تا طرحی براساس نیازهای آنها بنویسد.

دیگر ظهر شده بود و کم کم کیوسک ساندویچ فروشی کوچک وسط پارک داشت شلوغ می شد. با خودش فکر کرد ناهار خوردن در شهر شلوغی مثل تهران که زمان در آن به سرعت سپری می شود، می تواند یک دردسر بزرگ باشد و این دردسر وقتی بزرگ تر می شود که مجبور باشی وعده غذایی ظهرت را از بیرون سفارش دهی. گرسنه اش شده بود و دلش هوای بو و مزه خوب غذاهای مادرش را کرده بود. ناگهان ایده ای ناب مثل یک خورشید، جانش را روشن کرد.

ایده این بود: در تهران مامان های خانه دار فراوانی زندگی می کنند که این روزها و در شرایط اقتصادی نابسامان، بدشان نمی آید با انجام یک کار کوچک، باری از دوش اقتصاد خانواده بردارند و آنها چه کاری را بهتر از غذا پختن انجام می دهند؟ کار بزرگی که حداقل روزی یک بار همه اعضای خانواده را به گرمی و عشق دور یک سفره جمع می کند.

از آن طرف هزاران دانشجو، کارگر و کارمند تهرانی هستند که مایلند یک ناهار خانگی را جایگزین ساندویچ ها یا غذاهای رستورانی تکراری کنند. این یک کسب و کار ساده نبود بلکه ایده او مبتنی بر وصل کردن اینترنتی مامان ها به مشتریانی بود که هوس یک وعده غذای خانگی جانشان را آتش زده بود.

وقتی طرح کسب و کارش با استقبال دوستان و استادش مواجه شد، فهمید که این کار قرار است آینده او باشد. او تصمیم گرفت وب سایتی اینترنتی ایجاد کند تا مامان هایی که فکر می کنند دستپخت خوبی دارند در آنجا به معرفی و عرضه هنر آشپزی خود بپردازند.

از آن سو او خوب می دانست که پیدا کردن آدم های شکمویی که مایل باشند کشک و بادنجان، کوفته تبریزی یا کله جوش را جایگزین غذاهای معمول رستورانی کنند، کم نخواهند بود. او ایده اش را « مامان پز» نامید.

خیلی ها وقتی برای نخستین بار جایی استخدام می شوند، چند ماهی زمان لازم دارند تا کار را از باتجربه ترها بیاموزند. اما تبسم خودش داشت شغل آینده اش را می ساخت. او به تجربه و دانش دیگران احتیاج داشت. خیلی چیزها را در دانشگاه آموخته بود، اما می دانست که آموخته هایش کافی نیست. بنابراین تصمیم گرفت سری به نشست های استارت آپ ویکند تهران که چند ماهی بود پوسترهای آن را در راهروهای دانشگاه دیده بود، بزند.

در آنجا بود که توانست ایده خامش را در حضور داوران این استارت آپ محک بزند و همچنین علاقه مندانی را پیدا کند که حاضر بودند در تیم او کار کنند. گروه خوبی دور هم جمع شده بودند که از همان آغاز، شروع به چکش کاری ایده خام او کردند. در پایان چند جلسه مشترک، سرانجام طرح اولیه او حسابی تغییر کرده بود و نکات ضعف و قوت فراوانی در آن شناسایی شده بود. از جمله این که آنها دقیقا نمی دانستند نگاه مردم عبوس و عجولی که هر صبح برای کار و تحصیل از خانه بیرون می آیند و شب خسته و کوفته به خانه بازمی گردند درباره این ایده چیست.

پس پرسشنامه ای تنظیم کردند و به خیابان رفتند تا نظر مردم در محله ها و شهرهای مختلف را جمع آوری کنند.

این پرسش نامه ها دوباره تغییرات زیادی در روند کاری آنها داد. برای مثال قرار شد مامان ها حتما نمونه ای از غذای خود را برای گرفتن تائیدیه به دفتر « مامان پز» بفرستند و این که ترتیبی داده شود تا مشتریان به دستپخت، کیفیت، تمیزی و بسته بندی غذای هر مامان نمره دهند. به این ترتیب مشتریان جدید می توانند با اتکا به نظر جمعی بقیه مشتریان، بهترین انتخاب ممکن را انجام دهند.

تبسم برای راه اندازی ایده اش پول زیادی خرج نکرده است. خرج های وی محدود به شرکت در استارت آپ و هزینه کمی برای خرید نام دامنه و حق میزبانی وب سایت بوده است. البته طراحی وب سایت هم کمی هزینه داشت که آن را از پول هایی که پدر و مادرش برای راه اندازی این ایده به او هدیه داده بودند، تامین کرد.

در این میان کمک های اعضای تیم و همراهی آنها هم خیلی موثر بوده است. مثلا برای شروع کار پدر یکی از هم تیمی ها، اتاقی از دفتر کارش را در اختیار آنها قرار داد. اتاقی که بالای در آن تابلوی « مامان پز» نصب شده است.

تبسم بر این باور است که ایده ای که همیشه در ذهن صاحب خود زندگی می کند، ارزشی ندارد. زندگی واقعی یک ایده از وقتی آغاز می شود که نخستین گام را برای عملی کردن آن برمی دارید. او همچنین هیچ گاه از این که ایده اش دزدیده شود، هراسی به خود راه نداده است.

تبسم می گوید حالا که با هم تیمی هایش جلسات منظم هفتگی دارند، به صدها ایده خوب و ناب رسیده اند که اگر چند تایی از آنها دزدیده شود یا به ثمر نرسد هم مهم نیست. اگر قرار باشد تا ابد و از ترس کپی شدن ایده، آن را در قلبت و برای خودت نگه داری، هیچ گاه ایده های شما رنگ واقعیت به خود نمی گیرند. تبدیل کردن یک ایده به واقعیت مثل هر کار دیگری در زندگی خطرات خاص خودش را دارد. آدمی موفق است که با فکر و تامل، خطر کند.

او از افراد زیادی می گوید که در ابتدای راه، به ایده وی ایرادهایی می گرفتند و بر این باور بودند که « مامان پز» موفق نمی شود. از نظر تبسم هر ایده خامی ایرادهایی دارد و اصولا ایده بدون ایراد وجود ندارد. پس نباید از حرف های این و آن ترسید، اما باید بدون شک به دل راه دادن، به همه گوش داد و از تجربیات و نظرات آنها آگاه شد.

اگرچه تبسم تا به الان توانسته ایده اش را از مرحله خامی دربیاورد و به آن سرو شکلی بدهد، ولی با مشکلات و چالش هایی هم روبه رو ست. برای مثال در حال حاضر از آنجا که هزینه رساندن غذا از خانه مامان ها به دست مشتریان، مستلزم پرداخت دو مسیر به پیک موتورسوار است (یک بار گرفتن غذا از در خانه مامان و دیگری تحویل آن به مشتری) ، قیمت تمام شده غذا کمی بالا می رود. به علاوه از آن نظر که برای کسب و کار خانگی به این صورت، روال قانونی مشخصی وجود ندارد، اخذ مجوز های لازم مثل تائیدیه های بهداشت یا اصناف تیم مامان پز را دچار مشکل کرده است.

از سوی دیگر در حال حاضر که مامان پز تازه شروع به کار کرده، بیشتر مامان ها که اقدام به فروش غذاهای خانگی خود کرده اند، ساکن مناطق جنوبی شهر تهران هستند. این در حالی است که عمده مشتریان در مرکز و شمال این شهر زندگی می کنند.

بنابراین یافتن مامان در همه مناطق شهر و وصل کردن آنها به مشتریان، از دیگر معضلات تیم مامان پز است. اما همه این مشکلات باعث نمی شود تا لبخندی از صورت تبسم محو شود، چون او می داند که می تواند!