رکورددار نامزد جوایز اسکار ۱۰۷ ساله شد/عکس

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، « بیلی وایلدر» متولد ۲۲ ژوئن ۱۹۰۶ در لهستان امروزی، بیش از پنج دهه در عرصه ی سینما حضوری درخشان داشت و پیش از مرگ در ۲۷ مارس ۲۰۰۲ در ۹۵ سالگی، توانست ساخت ۶۰ فیلم را در کارنامه سینمایی اش به ثبت برساند.

« وایلدر» یکی از درخشان ترین چهره های فیلم سازی هالیوود در عصر طلایی محسوب می شود که شش بار موفق به کسب اسکار و ۱۵بار نامزد این جایزه بود و از این لحاظ یکی از رکورداران تاریخ سینماست.

وی پس از اخراج از دانشگاه وین اتریش، به روزنامه نگاری پرداخت و پس از مهاجرت به برلین، در روزنامه های محلی، مطالب ورزشی و جنایی می نوشت. توانایی « وایلدر» در نویسندگی، او را به سمت نگارش فیلم نامه سوق داد.

موفقیت عمده ی « وایلدر» پس از حضور او در هالیوود در سال ۱۹۳۳ آغاز شد و اولین اثر مهم او در سال ۱۹۳۹ با فیلم « نیمه شب» رقم خورد که برای اولین بار نامزد اسکار بهترین فیلم نامه شد.

پس از آن، موفقیت های بعدی وی با فیلم نامه آثار پرفروشی چون « طلوع را متوقف کن» و « گلوله ی آتش» ادامه یافت و دو بار دیگر نامزد اسکار بهترین فیلم نامه شد، اما همچنان در کسب آن ناموفق بود.

« وایلدر» پس از اولین تجربه کارگردانی اش با فیلم « بزرگ تر و کوچک تر» ، شهرت جهانی خود را با ساخت فیلم « غرامت مضاعف» در سال ۱۹۴۴ رقم زد که نامزدی بهترین کارگردانی و بهترین فیلم نامه اسکار را برای او به همراه آورد. دو سال بعد، « وایلدر» با فیلم « تعطیلات ازدست رفته» توانست سرانجام جایزه اسکار بهترین کارگردانی و بهترین فیلم نامه را به دست آورد.

این کارگردان و فیلم نامه نویس سرشناس در سال ۱۹۵۱ با فیلم « سانست بلوار» اسکار بهترین فیلم نامه را گرفت، اما در کسب اسکار بهترین کارگردانی این فیلم ناکام ماند. « وایلدر» در ادامه با فیلم « تک خال در حفره» اگرچه به موفقیتی در گیشه سینماها نرسید، اما شهرت خود را افزایش داد و باردیگر نامزد اسکار بهترین فیلم نامه شد.

وی در سال ۱۹۵۴ فیلم موفق « بازداشتگاه شماره ۱۷» را ساخت که اگرچه اسکار بهترین کارگردانی را برای او به همراه نیاورد، اما موجب شد تا « ویلیام هولدن» اسکار بهترین بازیگر مرد را بگیرد.

یک سال بعد، « وایلدر» با فیلم « سابرینا» نامزد اسکار بهترین فیلم نامه و کارگردانی شد. اواسط دهه ۵۰ را می توان دوران توجه « بیلی وایلدر» به آثار کمدی توصیف کرد که ازجمله آنها می توان به « خارش هفت ساله» (۱۹۵۵) ، « بعضی ها داغش رو دوست دارند» (۱۹۵۹) و « آپارتمان» اشاره کرد.

وی با فیلم « آپارتمان» سه اسکار بهترین فیلم نامه، بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را گرفت و با فیلم « بعضی ها داغش رو دوست دارند» نامزد اسکار بهترین کارگردانی و بهترین فیلم نامه شد.

پس از این سال های موفق، حضور « وایلدر» در عرصه فیلم سازی دیگر مانند گذشته نبود، بطوریکه فیلم های « یک، دو، سه» (۱۹۶۱) ، « احمق مرا ببوس» (۱۹۶۴) ، « شیرینی شانس» (۱۹۶۶) ، « زندگی خصوصی شرلوک هولمز» (۱۹۷۰) تقریبا آخرین آثار کارنامه سینمایی او بودند.

« بیلی وایلدر» در سال ۱۹۸۸ جایزه یادبود اسکار را گرفت و ستاره وی در کوچه شهرت هالیوود نقش بست. وی در پنج دهه فعالیت سینمایی ۱۵بار نامزد جایزه اسکار شد که از این لحاظ یکی از رکورداران تاریخ سینما است.

از دیگر انتخابات سینمایی « بیلی وایلدر» می توان به جایزه ی بافتا بهترین فیلم (۱۹۶۰) ، خرس طلای افتخاری برلین (۱۹۹۳) ، جایزه بزرگ جشنواره کن (۱۹۴۶) ، جایزه یک عمر دستاورد سینمایی از پارلمان اروپا (۱۹۹۲) ، دو جایزه بهترین فیلم از گلدن گلوب (۱۹۴۶-۱۹۵۱) و شیر طلایی افتخاری ونیز (۱۹۷۲) اشاره کرد.