روابط مخفیانه نازی‌ها و هالیوود

به گزارش پارس به نقل از فارس، علاقه « آدولف هیتلر» به فیلم های هالیوود مطلبی است که تاکنون بارها و بارها تحت عناوین مختلف به آن اشاره شده و شاید بر کسی پوشیده نباشد ولی اینکه این علاقه یکطرفه نبوده و هالیوود نیز ارادت خاصی به این دیکتاتور داشته و خدمات زیادی به او و حزب نازی ارائه داده، مطلب دیگری است که « بن یوروان» ، مورخ یهودی از پدر و مادری مصری مجارستانی، در کتاب « همکاری: میثاق هالیوود با هیتلر» به آن پرداخته است.

کتاب میثاق هالیوود با هیتلر

« هیتلر» با علاقه فراوانی که به فیلم های آمریکایی داشت، هر شب حول و حوش ساعت ۹، بعد از ایراد سخنرانی چند ساعته برای میهمانانش، آنها را به اتاق نمایش در خانه اش بود هدایت می کرد، برق ها را خاموش می کرد و برای آنها فیلمی از فیلم های مورد علاقه اش را به نمایش می گذاشت و در طول نمایش فیلم خودش کاملا ساکت می ماند و کسی هم حق نداشت صحبت کند.

هیتلر علاقه زیادی داشت که ساعات فراقاتش را به این اتاق برود و برای ساعت ها به کمدی « لورل و هاردی» با صدای بلند بخندد. کارتون های « میکی موس» و « هنسل و گرتل» نیز از فیلم های مورد علاقه او بودند. تارزان هم از نظر او یک احمق بود.

« بن یوران» در کتاب خود که دانشگاه هاروارد آن را منتشر کرده است، ضمن اشاره به این مطلب، از رازهایی باور نکردنی در ارتباط با همکاری نزدیک نازی ها و تهیه کنندگان مهم هالیوود پرده بر می دارد، او در جایی از کتابش می نویسد: ارتباط هیتلر با هالیوود در دهه ۳۰ به قدری نزدیک و تنگاتنگ بوده که تصور آن برای هیچ کس باورکردنی نیست.

در بخش دیگری از این کتاب می خوانیم: برخی از رؤسای استودیوهای هالیوود، با آنکه تقریبا تمامی آنها یهودی بودند، از همان دقایق اول به قدرت رسیدن هیتلر، با او همکاری صمیمانه ای داشتند، یک همکاری که بر خواسته از یک اشتیاق درونی بود نه یک اجبار بیرونی. آنچه که آنها خواستار آن بودند، دسترسی به مخاطبان آلمانی بود و آنچه که هیتلر می خواست تأثیرگذاری بر محتوای فیلم های هالیوود بود و او در واقع به این خواسته خود دست یافت.

در ادامه این کتاب آمده است: در طول دهه ۳۰ « جورج گیسلینگ» ، مشاور هیتلر در لس آنجلس، به هالیوود فرا خوانده شده بود تا پیش از نمایش فیلم ها، آنها را بازبینی کند و در صورتیکه با هر قسمت از فیلم مورد نظر مخالفت می کند، آن قسمت از فیلم حذف می شد، لُب مطلب آنکه در این دهه نازی ها یک حق وتوی کامل در ارتباط با محتوای فیلم های هالیوودی داشتند.

اگر چه رابطه هالیوود و نازی ها مطلب چندان جدیدی نیست آنچنان که پیش از این مورخینی چون « توماس دوهرتی» در کتاب « هالیوود و هیتلر، ۱۹۳۳-۱۹۳۹» به آن پرداخته است ولی او به مدارکی که « یوروان» در کتابش منتشر کرده، دسترسی نداشته است.

کتاب « هالیوود و هیتلر»

در کتاب « میثاق هالیوود با هیتلر» می خوانیم: کمپانی « برادران وارنر» در دوره ای به شدت مورد غضب هیتلر قرار گرفت آنهم به این خاطر که علی رغم نظر مشاور هیتلر بر حذف برخی از صحنه های فیلمی تحت عنوان « اسیر» ، این کمپانی از این کار امتناع کرده بود.

این فیلم داستان اسرای جنگی در کمپ نازی ها در طول جنگ جهانی اول است.

از جولای سال ۱۹۳۴ کمپانی « برادران وارنر» از برلین اخراج شد. بقیه استودیوها نیز با ترس فراوان فرار را بر قرار ترجیح دادند. آنها مجبور شدند بیش از نیمی از کارمندان یهودی خود در آلمان را اخراج کنند و برای نگه داشتن بقیه نیروهای خود با نازی ها وارد مذاکره شدند، در نهایت سال ۱۹۳۶ همه یهودیانی که به نوعی با صنعت فیلم آمریکا در آلمان در ارتباط بودند، مجبور به ترک آلمان شدند، البته حتی بعد از این همه جریانات، استودیوهای هالیوودی به معاملات پرمنفعت خود با رژیم دیکتاتور هیتلر ادامه دادند.

هرساله تعداد زیادی فیلم هالیوودی به آلمان وارد می شوند و اغلب در گیشه با استقبال خوبی روبرو می شدند و فیلم هایی بیشتر مورد استقبال قرار می گرفتند که در آنها نیاز به یک رهبر و پیشوای قدرتمند احساس می شد. به عنوان مثال در فیلمی چون « آقای اسمیت به واشنگتن می رود» که مورد استقبال مردم آلمان قرار گرفت، نشان داده شده است که شکل دموکرات دولت آلمان فاسد و نالایق است.

فیلم « آقای اسمیت به واشنگتن می رود»

در دهه ۳۰ به هیچ عنوان فیلمی که نشان دهنده برتری های دموکراسی بر فاشیسم باشد در هالیوود ساخته نشد، چون فشار های سیاسی که از سوی هیتلر بر تهیه کنندگان هالیوودی وارد می شد، مانع چنین کاری می شد، چون بازار فیلم های هالیوودی در آلمان به قدری پرسود و پرمنفعت بود که این تهیه کنندگان به راحتی از ساخت چنین فیلم هایی می گذشتند.

« یوروان» در بخش دیگری از کتاب خود مدعی می شود که رابطه هالیوود و نازی ها حتی قبل از به قدرت رسیدن هیتلر نیز وجود داشته، آنچنان که سال ۱۹۳۲ یک قانون جدید در آلمان تصویب می شود که براساس آن، تهیه کنندگان سینمایی در صورتی که فیلمشان را در هر جای دیگری از دنیا نمایش داده باشند و آن فیلم به هر نوعی به وجهه آلمانی ها آسیب رسانده باشد، آن فیلم دیگر اجازه اکران در آلمان را نخواهد یافت. هدف از تصویب چنین قانونی جلوگیری از ساخت تعداد زیادی از فیلم هایی بود که درباره جنگ جهانی اول ساخته می شد و رهبران آلمان در آنها افرادی رذل و روان پریش معرفی می شدند.

یک سال بعد هیتلر به قدرت رسید و او از این قانون به عنوان راهی برای سانسور فیلم ها بهره جست، تا جایی که نه تنها فیلم هایی که در آلمان ساخته می شدند را زیر تیغ سانسور می برد بلکه به فیلم هایی که در دیگر کشورهای جهان نیز ساخته می شدند رحم نمی کرد، از جمله فیلم هایی که در این دوره سانسور شدند می توان به فیلم ضد جنگ « در جبهه غربی خبری نیست» ساخته « لوئیس میلستون» از کمپانی یونیورسال و « سه رفیق» ساخته « فرانک بورزاگ» از کمپانی « مترو گلدن مایر» اشاره کرد.

فیلم در جبهه غربی خبری نیست

فیلم « سه همراه»

در این دوره شخصیت های یهودی که در صدها فیلم هالیوود تصویر شده بودند از برنامه نمایش سینماهای آمریکا کنار گذاشته شدند.

شوک آمیزتر از همه مطالب عنوان شده، « یوروان» در بخشی از کتابش می نویسد: سال ۱۹۳۸ کمپانی « مترو گلدن مایر» در کارخانجات ساخت اسلحه در اتریش سرمایه گذاری کلان می کند.

این نویسنده یهودی در مصاحبه ای که اخیرا در یوتیوب منتشر شده می گوید: بزرگترین استودیو فیلم در آمریکا در عرصه تولید جنگ افزارهای رژیم آلمان در جنگ جهانی دوم سرمایه گذاری می کند. پس از آنکه آلمان به لهستان حمله می کند، این کمپانی با اهداء ۱۱ فیلم از مشهورترین فیلم هایش به حزب نازی در جهت رفاه سربازان آلمانی در جنگ، پیمان خود با این کشور را محکم تر می کند.

« یوروان» در « میثاق هالیوود با هیتلر» ، ارادت و سرسپردگی رؤسای کمپانی های هالیوود به هیتلر را تا آنجا می داند که حتی زمانی که « هیتلر» دیگر فیلم های کمپانی های هالیوودی را نمی خواست و در واقع می خواست آنها را مرده ببیند، آنها همچنان به پیشوا وفادار بودند. سرانجام سال ۱۹۳۹ کمپانی برادران وارنر یک فیلم درجه ۲ با نام « اعترافات جاسوس نازی» ساخت که طی شش سال اول به قدرت رسیدن هیتلر، اولین و تنها فیلم هالیوودی بود که رژیم هیتلر انتقاد می کرد.

فیلم اعترافات جاسوس نازی

استودیوهای هالیوودی که حتی تا سال ۱۹۴۰ علی رغم خروج دیگر همکاران خود از آلمان همچنان در این کشور باقی ماندند، دو کمپانی « مترو گلدن مایر» و « یونیورسال» بودند.

علاقه « هیتلر» به سینما تا بدانجا بود که همواره خود را یک قهرمان سینمایی می دید، ستاره ای که با قدرت خود جمعیت عظیمی از دنیا را محو شخصیت خود ساخته است. او اعتقاد داشت که فیلم ها بر عامه مردم حکومت می کنند.