شفاف نبودن همه‌ی خطوط قرمز برای رسانه‌ها

به گزارش پارس ، صدیقه ببران در گفت وگو با ایسنا، با بیان این که اگر رسانه ها در راستای منافع ملی، برخی اخبار را منعکس نکنند، نامش خودسانسوی نیست، اظهار کرد: سانسور کردن برخی مطالب توسط رسانه ها دلایل مختلفی دارد؛ رسانه ها تلاش می کنند در راستای قانون حرکت کنند و در قانون یکسری خطوط قرمز به صورت مرئی یا نامرئی وجود دارد که عمل کردن به این قوانین به معنای خودسانسوری تلقی نمی شود.

او ادامه داد: هر رسانه ای سیستم حاکمیتی مخصوص خود را دارد که به صورت نوشته یا نانوشته از آن رسانه می خواهد در چارچوب های آن سیستم حرکت کند که به قانون های بیرونی هم مربوط نیست. در این صورت، رسانه خودسانسوری نکرده، بلکه طبق قواعد سازمانی اش رفتار کرده است.

این استاد رشته ی ارتباطات با اشاره به خطراتی که رسانه ها را تهدید می کند، بیان کرد: خطرات و تهدیدهایی وجود دارند که ممکن است رسانه را مورد هجوم قرار دهند. در این صورت، رسانه ها ناچارند برای بقا، برخی مطالب را سانسور کنند.

ببران با تأکید بر این که اگر حرکت رسانه صرفا در راستای منافع حزبی اش باشد، از رسالت روزنامه نگاری دور شده و در حقیقت، همان معنای خودسانسوری است، گفت: باید تعبیر و تفسیر از کلمه ی حذف و سانسور درست باشد، اگر رسانه ای در راستای منافع ملی مطلبی را سانسور کند، واژه ی سانسور معنای مثبت دارد؛ اما در شرایطی که با میزان آزادی مغایرت پیدا می کند به دلیل دور شدن از رسالت روزنامه نگاری، ممکن است تعبیر منفی داشته باشد.

او درباره ی تأثیر عوامل بیرونی در انعکاس ندادن برخی اخبار و مطالب، اظهار کرد: تعدادی از عوامل و فشارهای بیرونی مانند گروه های فشار، مانع از حقیقت گویی می شوند و وجود چنین فشارهایی کاملا نادرست است. به طور کلی، در جامعه ای که بستر آن آزادی است همه ی مباحث اخلاقی مشخص است؛ اما مشکلی که ما با آن روبه رو هستیم وجود تعبیرهای مختلف از موضوعات است که در بیشتر موارد هم درست نیست.

این استاد رشته ی ارتباطات ادامه داد: وقتی متولی فرهنگی در کشور یکسان نیست و نمی تواند نظر درستی دهد، طبیعتا گروه های دیگر به خودشان اجازه ی ورود به موضوع را می دهند.

ببران با اشاره وجود خط قرمزهای نامرئی در جامعه، گفت: مدیریت فرهنگی ضعیف و شفاف نبودن این خطوط، این امکان را فراهم می کند تا هر کسی به خودش اجازه دهد خط قرمز تازه ای مشخص کند، در صورتی که مدیریت فرهنگی موظف است در بستری آزاد، همه ی این خطوط را مشخص کند. وجود خطوط قرمز فقط در کشور ما مطرح نیست، بلکه در همه جای دنیا منافع ملی کشورها خط قرمز به شمار می رود.

او اظهار کرد: متأسفانه تکلیف مدیریت فرهنگی با حوزه ی رسانه مشخص نیست، به همین دلیل، تا کنون نتوانسته است یک منشور اخلاقی جامع را برای این حوزه تبیین کند. حوزه ی ارتباطات و مدیریت رسانه نیازمند یک طرح جامع است. در سند چشم انداز ۱۴۰۴ ادعا می کنیم که در حوزه های مختلف در منطقه، رتبه ی نخست را خواهیم داشت، اما می بینیم در حال حاضر در حوزه ی رسانه از بسیاری از کشورهای منطقه عقب هستیم.

این استاد رشته ی ارتباطات درباره ی تأثیر سواد رسانه یی مدیران و سردبیران در شکل گیری خطوط قرمز خودساخته، توضیح داد: سواد رسانه یی به این معنا است که قدرت تشخیص فرد و تخصص او چقدر است، افراد کارگزار و مدیران رسانه باید در این حوزه، متخصص و حرفه یی باشند. نکته ی دیگر هم به روحیه ی آزادی گرایی مدیران و کارگزاران رسانه برمی گردد. متأسفانه بسیاری از افرادی که در این حوزه فعالیت می کنند متخصص و حرفه یی نیستند.