کسانی که با التماس به نمایشگاه کتاب می‌آیند

آن چه آن ها را به این جا کشانده، نیاز مالی بوده؛ نه شور و شوق مطالعه و دیدن تازه های نشر. آن ها در جست وجوی یک شغل وارد نمایشگاه شده اند، آن هم به قول خودشان با التماس و اصرار.

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، این نظافت چی های سبزپوش که هر روز از ۸ صبح تا ۱۰ شب جارو به دست زیر پای بازدیدکنندگان نمایشگاه را تمیز می کنند، نه قراردادی امضا کرده اند و نه بیمه ای دارند. یکی از آن ها می گوید: هر سال به نمایشگاه کتاب می آییم. دیگر خودمان وقت نمایشگاه را می دانیم. تلویزیون که اعلام می کند، از شهرستان می آییم و التماس می کنیم تا به ما کار بدهند. بعد از نمایشگاه هم به شهرهای خودمان می رویم و کارهای ساختمانی می کنیم. دیگری به واسطه ی پیمانکارش به نمایشگاه آمده، قرارداد ندارد و تنها با وعده ی دستمزد روزانه ی ۳۰ هزار تومانی سر می کند که قرار است بعد از نمایشگاه بگیرد.

بیش تر این نظافت چی ها از شهرهای دور به تهران آمده اند، آن ها فقط مسؤول جمع کردن زباله ها از روی زمین هستند. افغان ها هم کار تفکیک زباله ها را بر عهده دارند. یکی از این کارگران افغان می گوید: آشغال ها را جدا می کنم و برای خودم می فروشم. او دوست دارد روز ها زود تر بگذرند: ساعت کاری ما از ۸ صبح شروع می شود تا ۱۰ شب؛ کارمان خیلی زیاد است، دوست داریم زود تر روز تمام شود.

یک نظافت چی، نظافت چی است؛ فرقی ندارد در جای دیگری کار کند یا در نمایشگاه کتاب. این طور نیست که با کار کردن در جایی که پر است از کتاب، بتواند حتا برای لحظاتی مطالعه کند، به کتاب ها نگاهی بیندازد یا کتابی هدیه بگیرد. هرچند در میان نظافت چی های نمایشگاه کسی هست مثل یک پسرک افغان که بگوید من اصلا سواد ندارم که دوست داشته باشم کتاب بخوانم، تعداد بیش تری از آن ها به کتاب علاقه دارند. یکی از آن ها با حسرت می گوید: به ما نه کتاب می دهند، نه بن خرید کتاب. دیگری که از لرستان آمده، تا کلاس پنجم ابتدایی درس خوانده و دوست دارد به غرفه های نمایشگاه سری بزند، اما فکر می کند او را به داخل راه نمی دهند. چند نفر دیگر از نظافت چی های محوطه ی بیرونی مصلا هم می گویند: به ما اجازه نمی دهند وارد سالن ها بشویم، اما مأمور انتظامات ورودی یکی از سالن ها با قاطعیت می گوید: دروغ می گویند، ما با آن ها کاری نداریم. جلوی ورودشان را نمی گیریم. بعضی از این ها مسؤول نظافت محوطه ی بیرون هستند، بعضی مسؤول نظافت داخل. می روند و می آیند. ما کاری به کارشان نداریم، فقط وقتی داخل می آیند، مواظب هستیم که یک موقع دزدی نکنند؛ کتاب یا وسیله ای را برندارند. گویا این کارگران به جای هدیه گرفتن کتاب باید پذیرای نگاه های سنگین و کاونده ی مأموران انتظامات نمایشگاه باشند.

وقتی که خسته از نگاه های سنگین دیگران و ساعت ها کار می خواهند برای لحظاتی استراحت کنند، به گوشه ای می خزند و برای دقایقی در کنج دنجی زیر سایه ی یک دیوار دراز می کشند یا لم می دهند، با هم شوخی می کنند و گپ می زنند که ناگهان سرکارگری از دور با اشاره به آن ها می فهماند که زمان این استراحت کوتاه به سر آمده است. سبزپوشان نمایشگاه دوباره از جای خود برمی خیزند و جارو های شان را به دست می گیرند.