تماشای سیل به قیمت از دست دادن جان

سعید رضایی: در روزهای اخیر شاهد بارندگی‌های گسترده‌ای در استان بوشهر و همچنین استان فارس هستیم که بخش زیادی از این بارش‌ها راهی مسیل‌ها و رودخانه‌های استان بوشهر می‌شود.

از زمانی که این سامانه بارشی وارد کشور نشده بود، مسئولان مدیریت بحران هشدارهایی را مبنی بر عدم حضور در کنار مسیل‌ها و یا تجمع بر روی پل‌ها صادر کردند ولی گویا برخی افراد گوشی برای شنیدن ندارند.

در سال‌های گذشته بارها و بارها شاهد بروز اتفاقاتی ناگوار برای افرادی بوده‌ایم که به این هشدارها بی‌توجهی کرده و در نقاط ناایمن از جمله کنار رودخانه‌ها و مسیرهای سیلاب و یا روی پل‌ها و . . . حضور یافته‌اند.

افراد زیادی هستند که با وجود هشدارها مبنی بر اینکه «مسیر امن نیست»، ولی خود را به سیلاب زده‌اند و وقتی متوجه شده‌اند که با مسیر سیلاب همراه شده و جان خود را در اینجا از دست داده‌اند.

حالا بار دیگر سیلاب نقاط مختلف استان بوشهر را در بر گرفته است و از هر نقطه این استان شنیده می‌شود که جاده‌ای به زیر آب رفته و یا پلی در حال غرق شدن است.

خیلی‌ها برای تهیه عکس و فیلم، خود را به این نقاط خطرناک رسانده‌اند و با به خطر انداختن جان خود و دوستان و همراهان، مشغول گزارشگری برای شبکه‌های مجازی هستند، غافل از اینکه جانشان در خطر است.

تماشای سیل و یا گرفتن فیلم و عکس از سیل چقدر ارزشمند است که جان خود را در این راه بدهیم؛ این فیلم‌ها را چه کسی می‌خواهد ببیند که ارزش این دیدن فیلم بیشتر از جانتان باشد.

شاید ضعف فرهنگ جامعه یکی از مهمترین دلایل و عوامل اینگونه رفتارها است. باید این فرهنگ نهادینه شود که هر کسی وظیفه‌ای دارد و نیازی نیست که همه ما گزارش‌گر رویدادهای اینچنینی باشیم.

مسیر رودخانه‌های فصلی و مسیل‌ها و دهانه پل‌ها هر لحظه ممکن است با یورش سیل ناگهانی روبرو شوند و تا بخواهی به خود بجنبی، اسیر سیل می‌شوی و شاید فرصتی برای فرار نباشد.

این وقایع تلخ بارها و بارها تکرار شده است و از آن درس عبرت نگرفته‌ایم؛ گرفتار شدن در دام سیل ما را یاد این جمله قیصر امین‌پور می‌اندازد که «ناگهان چقدر زود دیر می‌شود».