خانه جلال میزبان تولد ۹۲ سالگی سیمین دانشور شد

به گزارش پارس ، به نقل ازفارس، مراسم جشن سالگرد ولادت سیمین دانشور نویسنده فقید ایرانی در آستانه هشتم اردیبهشت ماه در منزل جلال آل احمد برگزار شد.

در این مراسم که امروز جمعه ششم اردیبهشت ماه برگزار شد، جمعی از نویسندگان و اهالی قلم در کنار خانواده دانشور حضور داشتند.

بر اساس این گزارش زنده یاد سیمین دانشور در ۱۸ اسفند ماه ۱۳۸۹ درگذشت. وی همسر جلال آل احمد بود و نخستین زن ایرانی که به صورت حرفه ای در زبان فارسی داستان نوشت.

این جشن تولد ابتدا با سخنان ویکتوریا دانشور اینگونه آغاز شد که تولد سیمین عزیزم به همه دوستداران او مبارک. آخرین جشن تولد سیمین چند نفر بیشتر نبودیم. اما ما همیشه فکر کردیم سیمین زنده است و خواهد بود. من همیشه تولدش را جشن می گیرم.

وی گفت: چراغ این خانه جلال توسط من و همسرم روشن خواهد ماند. بازسازی هایی انجام شده اما کامل نیست. سیمین گل بود. آل احمد این خانه را برای سیمین ساخت.

وی در ادامه ضمن اشاره به کتابی که توسط غلامرضا امامی منتشر خواهد شد، عنوان کرد: سه کتاب سیمین دانشور توسط غلامرضا امامی در زمان من و در زمان حیات سیمین به غلامرضا امامی واگذار شد تا آنها را چاپ کند. این آثار قرار است توسط چاپ روزنه منتشر و روانه بازار شود. امیدوارم آثار باقیمانده ایشان هم منتشر و در اختیار علاقمندان قرار گیرد.

در ادامه این مراسم سیمین پناهی که رساله دکترای خود را با عنوان سیمین دانشور در آیینه آثارش منتشر و ارائه کرده بود ضمن تبریک تولد دانشور عنوان کرد: این کتاب رساله دکترای من بود که با همفکری سیمین دانشور چاپ شده است.

در ادامه این مراسم محمدحسین دانایی خواهرزاده جلال آل احمد به بیان خاطراتی از کودکی خود که در کنار سیمین و جلال بود اشاره کرد و گفت: این خاطرات به حدی عمیق هستند که گذشت سال ها نتوانسته آنها را کمرنگ کند. امروز که پس از سالها به این خانه آمدم بی اختیار احساس کردم کودک سال ها پیش هستم؛ یکی از قویترین خاطراتم جلسات تشکیل شده پنج شنبه شب ها در این خانه بود. میهمانی پرشکوهی برپا و افراد درجه یک به این خانه آمد و شد می کردند. اغلب در این مراسم خواندن یکی از اجزای برنامه های هفتگی بود.

دانایی در ادامه ضمن بیان برخی خاطرات از جلال آل احمد خاطرنشان کرد: یکی از سوالاتی که همواره مطرح است یادداشت های جلال بود و اینکه این یادداشتها اکنون کجا هستند؛ جلال آل احمد همواره و در همه جا در حال نوشتن بود. آقادایی جلال همواره می نوشت و شبها که به جایی می رسید کاغذهای پراکنده اش را تجمیع و در کتابی مکتوب می کرد. اما از همان زمان های دور هم پرویز داریوش، سیمین دانشور و شمس آل احمد نگران یادداشتهای جلال بودیم از این رو برای جلوگیری از عدم مفقود شدن این یادداشت ها تصمیم به تکثیر این یادداشتها گرفتیم. از این رو این مسئولیت به من واگذار شد که در طبقه دوم خانه شمس در اتاقک کوچکی این یادداشت ها در سه نسخه تکثیر می شدند. اصل یادداشت ها همراه سخنرانی برای سیمین یک نسخه برای پرویز داریوش و یک نسخه هم برای شمس بود.

وی گفت: من تا سال های ۷۴ و یا ۷۵ که با خانم دانشور تماس داشتم مطمئن بودم هر سه نسخه موجود است. اما آن زمان متوجه شدم اینگونه نیست. از هر کدام از این سه نفر که سوال کردم دیدم هر سه نسخه در یک زمان مفقود شده است. البته در آن دوران به فکرم هم نرسید که نسخه ای برای خودم بزنم.

دانایی درباره محتوای این یادداشت ها افزود: این یادداشت ها در واقع یک مرحله ای از فرآیند تولید افکار و چکش خوردن افکار و پرورش یافتن ایده های جلال بود. اگر ما یادداشت های جلال را پیدا کنیم درست مثل این است که حوزه نفتی جدیدی در مسجد سلیمان یافته ایم.

غلامرضا امامی از دیگر سخنرانان این جلسه بود که سخنان خود را اینگونه آغاز کرد و گفت: سلام به سیمین. سلام به یاران سیمین. من در این مجلس به جلال نمی پردازم و تنها سخن درباره جلال تذکر و یادی خواهد بود. چرا که امشب شب تولد سیمین دانشور است.

این شاعر افزود: از مطبوعات خواهش می کنم که هفتم اردیبهشت را به عنوان روز تولد سیمین قید کنند. چرا که مستندترین مسئله شناسنامه اوست که در تاریخ ۱۳۰۰.۲. ۷ را نشان می دهد. بنابراین شب تولد سیمین دانشور امشب است.

امامی گفت: این خانه خانه سیمین و جلال آل احمد است که جلال در زمان زندگی اش به سیمین هدیه کرد. یک سوی خانه بن بست ارض و سوی دیگر بن بست سما قرار دارد و اینجا را کلبه فقرا می دانستند و از شگفتی ها اینکه این خانه میان زمین و آسمان است. این خانه مظهر عشق است و تک تک آجرهایش با عشق در هم نهاده شده اند.

وی ضمن تشکر از ویکتوریا دانشور برای روشن نگاه داشتن چراغ این خانه مراقبت از گل ها و بنا خاطرنشان کرد: مطمئنم این خانه سال های سال خواهد ماند. سیمین به بهاران زاده شد و در زمستان رحلت کرد. سیمین بسیار سخن ها به من گفت. بسیاری را نتوانستم یادداشت کنم. اما در کتاب بانوی آل قلم که امیدوارم منتشر شود برخی از آنها را آورده ام.

به گفته این نویسنده سیمین قبل از هر چیز یک بانو بود، یک مادر و آنگاه یک همسر؛ سیمین اولین بود. او نخستین کسی بود که در میان دانش آموزان سراسر کشور دیپلم گرفت. اولین کتابش آتش خاموش و آخرین آن چهل طوطی بود. سیمین همواره به بانو بودن خود افتخار می کرد. شرط اول ازدواجش با جلال را این موضوع عنوان کرد که من سیمین دانشور هستم نه سیمین آل احمد. او در هر چیز اول بود. اما در چشم من همیشه بانویی هنرمند بود. اگر هنر فتح آسمانی زمین است او به فتح آسمان های هنر دست یازید، اگر ادبیات یعنی آرمانی کردن واقعیات او چنین کرد. چرا که هنر چیزی نیست جز تجسم بخشیدن به واقعیت.

وی افزود: سیمین یک منتقد، استاد دانشگاه، نویسنده و مترجم بود. او به نقش زن اهمیت می داد و یکسال پیش از درگذشتش طی یادداشتی نظارت بر سه کتابش را به عهده بنده گذاشت. این سه کتاب عبارتند از: رمز موفق زیستن نوشته دیل کارنگی، بئاتریس داستانی بلند از آرتور شپنتلر و سرباز شکلاتی نوشته برنارد شاو

امامی به نامه ای از سال ۱۳۲۸ اشاره کرد که آن را سیمین به جلال نوشته بود و تا آخر عمر هر دو این نامه را حفظ کرده بودند. این محقق در پایان سخنان خود آرزو کرد سخنرانی های آماده سیمین دانشور که به انگلیسی ترجمه شده اند و پیرامون نقش زن در هنر معاصر ایران هستند به زودی منتشر شود. او از مطبوعات و رسانه ها درخواست کرد مطلبی ننویسند که در سیمین نباشد. چرا که سیمین با خود و زمانه خود صادق بود.

در پایان این مراسم کیک تولد سیمین دانشور توسط خواهر او ویکتوریا بریده شد.