نخستین قوانین رفت و آمد در پایتخت

به گزارش پارس به نقل از همشهری، در آن سال ها استفاده از دوچرخه چندان رواج نداشت اما به دلیل حضور اتباع خارجی و استفاده آنها از دوچرخه خیلی زود همه گیر شد و بسیاری از شهروندان تهرانی از دوچرخه به عنوان یک وسیله عبور و مرور استفاده می کردند. از این رو تدوین قوانین و مقررات برای دوچرخه سواری به درخواست بلدیه مورد توجه اداره کل تشکیلات نظمیه وزارت داخله قرار گرفت.

۱ - احدی نمی تواند با دوچرخه های پایی در شهر و حومه آن حرکت نماید مگر اینکه قبلا در اداره نظمیه حاضر شده، پس از امتحانات لازمه، جواز تصدیقنامه بگیرد.

۲ - اشخاصی که سن آنها هنوز به سیزده سال بالغ نگردیده مطلقا از دوچرخه سواری ممنوع هستند و از سیزده تا هجده سالگی درصورتی مجاز به سواری خواهند بود که شخصا مالک دوچرخه باشند والا تا هجده سالگی از کرایه کردن دوچرخه برای سواری ممنوع هستند.

۳ - کرایه دادن دوچرخه به اشخاصی که سن آنها هجده سال بالغ نشده باشد یا با داشتن نوزده سال تصدیق و جواز نظمیه را دردست نداشته باشند، مطلقا ممنوع است.

۴ - درموقع مراجعه به نظمیه برای اخذ تصدیقنامه و جواز، تقاضا کنندگان بایستی سه قطعه عکس خود را به همراه بیاورند.

۵ - تمام دوچرخه ها باید دارای بوق و زنگی باشند که صدای آنها تا فاصله پنجاه ذرع شنیده شود.

۶ - از غروب آفتاب به بعد بایستی چراغ جلو و عقب دوچرخه را روشن نمایند و درصورت فقدان هریک از چراغ ها صاحب دوچرخه از غروب به بعد بایستی از دوچرخه خود پیاده شده و تا محل مقصود دوچرخه را با دست حرکت دهد.

۷ - چراغ جلو بایستی با نور سفید و اقلا ده ذرع مسافت جلو دوچرخه را روشن نماید و چراغ عقب بایستی با نور قرمز روشن شود یا اینکه شیشه مخصوص قرمز به روی گلگیر آن نصب شود.

۸ - نمره نظمیه همیشه باید روی قسمت گلگیر عقب نصب باشد و در هیچ مورد نبایستی از محل خود تغییر داده شود.

۹ - متن نمره دوچرخه های شخصی سفید و با خط سیاه و متن نمره دوچرخه های کرایه سیاه با خط سفید خواهد بود.

۱۰ - دوچرخه سوارها بایستی در معابر پرجمعیت و درسرپیچ ها محل تلاقی خیابان ها آهسته حرکت نمایند و مجاز نیستند به هیأت اجتماع در خیابان ها حرکت کنند، مگر اینکه پشت سر یکدیگر و به فواصل معین باشد. دوچرخه سواران، از حرکت بین وسایط نقلیه و دستجات پیاده ممنوع اند. درموقعی که خیابان ها پرجمعیت باشند باید پیاده شده و دوچرخه را با دست حرکت دهند.

۱۱ - دوچرخه سواران موظفند که همیشه و مخصوصا در موقع تلاقی با وسایط نقلیه از دست راست خود حرکت نمایند و درصورتی که بخواهند از وسایط نقلیه که از جلو آنها حرکت می نمایند سبقت بجویند، مکلفند از طرف دست چپ آن رفته و به وسیله بوق، راننده آن را از قصد خود آگاه سازند و به ملایمت حرکت نمایند و پس از رد شدن باید مجددا به طرف دست راست بروند.

۱۲ - دوچرخه سواری در پیاده رو و بازاها و محلی که تخصیص به پیاده داده شده است، ممنوع است و در مواقعی که در پیاده رو و بازار کار دارند ممکن است دوچرخه را با دست حرکت دهند.

۱۳ - مسابقه با دوچرخه درخیابان ها اکیدا ممنوع است. در مواقعی که بخواهند در نقاط مخصوص تشکیل مسابقه دهند بایستی قبلا از قصد خود اداره نظمیه را مطلع و کسب اجازه نمایند.

۱۴ - کلیه دوچرخه ها بایستی دارای گلگیر جلو و عقب باشند که گل و کثافت معابر، به عابرین ترشح ننمایند.

۱۵ - دوچرخه ها اعم از کرایه یا شخصی باید دارای ترمز چرخ های جلو و عقب باشند.

۱۶ - سواری دونفر یا بیشتر در روی یک دوچرخه یا سوار کردن اطفال با خود اکیدا ممنوع است.

۱۷ - نمایش دادن روی دوچرخه در خیابان ها و کوچه ها قدغن است.

۱۸ - دوچرخه سواران نمی توانند درموقع سواری با یک دست خود اشیا حمل نمایند مگر این که اشیای مزبور به طریقی بسته شده باشد که راننده در موقع لزوم قادر باشد با همان دست دسته دوچرخه را بگیرد و همچنین در خیابان ها و معابر پرجمعیت مجاز نیستند هر دودست خود را از دسته دوچرخه بردارند.

۱۹ - تعلیم دادن و آموختن دوچرخه سواری در معابر و کوچه های داخل شهر و معابر پرجمعیت خارج از شهر ممنوع است.

۲۰ - متخلفان از مواد این نظامنامه به محاکم صالحه جلب و مطابق قانون تعقیب و مجازات خواهند شد.

مقررات عبور عابران

تهران در سال۱۳۰۸ درگیر جا انداختن مقررات راهنمایی و رانندگی بود. باید به عابران پیاده آموزش داده می شد که چگونه با رعایت کامل مقررات از عرض خیابان بگذرند. باید به رانندگان آموزش داده می شد که چطور و چگونه برانند تا تهدیدی برای جان یکدیگر نباشند. باید به عابران و رانندگان آموزش داده می شد که چطور حقوق یکدیگر را رعایت کنند که کار به زد و خورد و نظمیه نکشد. بر این اساس وضعیت چنان بغرنج شد که تشکیلات کل نظمیه مملکتی اداره پلیس وادار شد اعلانیه منتشر کند و مقررات را موبه مو به سمع و نظر اهالی شهر برساند. پس بازی اینطور ادامه پیدا کرد. در تعقیب اعلانات منتشره راجع به رعایت مقررات عبور و مرور و پیش بینی های کافی در نظامنامه دوچرخه های سواری باز هم مزید تأکید برای جلوگیری از مخاطرات محتمل الوقوع خاطر عموم اهالی مخصوصا راکبان دوچرخه های مزبور را به رعایت کامل مندرجات ذیل تذکر می دهد.

۱ - سوار شدن دو نفری روی یک چرخ، حمل طفل در جلو یا عقب آن به کلی ممنوع است. همچنین عبور با دوچرخه از پیاده روها.

۲ - عبور سه چرخه های دستی که اطفال سوار می شوند در معابر عمومی قدغن است و چرخ های مزبور فقط در نقاط کم جمیعت حق ایاب و ذهاب خواهند داشت.

۳ - اشخاص پیاده از حدود پیاده رو نبایستی تجاوز نمایند و در موقع عبور از عرض خیابان قبلا متوجه اطراف شده و درصورت نزدیک نبودن وسایط نقلیه بگذرند والا تامل نمایند تا وسایط نقلیه رد شده بعد عبور کنند. با مرور این سه بند می شود باقی تصاویر و موقعیت آن روز و روزگار را در ذهن زنده کرد و ادامه داد تا به امروز رسید و بعد لبخند زد و گفت روزگار غریبی است.

تولد نخستین بزرگراه

در ۲۰فروردین ۱۳۴۲هجری شمسی کلنگ نخستین بزرگراه در ایران به زمین زده شد. ساخت جاده کرج به تهران برای نخستین بار در حضور مسئولان شهری وقت آغاز شد. امروزه انبوه بزرگراه ها و اتوبان های مختلف بر این نخستین اتوبان ساخته شده در ایران سایه افکنده است. بعد از تقریبا دوسال این اتوبان به بهره برداری رسید. باور نمی کنید اگر بگوییم که در طول ساخت این بزرگراه بسیاری از مردم برای تماشا به محل فعلی آن می رفتند. بزرگراه تهران به کرج پس از گذشت نیم قرن روزهای سالخوردگی خود را سپری می کند. پس از این بزرگراه نخستین بزرگراه شهری کشور نیز در تهران با عنوان بزرگراه ایوبی ساخته شد. این بزرگراه نیز در طول روزهای ساخت، بسیار مورد توجه شهروندان تهرانی بود. بزرگراه ایوبی که در حال حاضر شیخ فضل الله نامیده می شود، قرار بود بزرگراه شمالی تهران باشد و تهران تا حاشیه جنوبی این بزرگراه بیشتر توسعه نیابد. اما هم اکنون بعد از گذشت تقریبا نیم قرن از آغاز ساخت این بزرگراه، هم اکنون این بزرگراه تقریبا در محدوده میانی شهر واقع شده است.