حالات برخی بزرگان در لحظات آخر عمر!

به گزارش پارس به نقل از تبیان در این باره نوشته است: بزرگان حوزه بر یاد این لحظه با توجه به تأثیر آن مداومت می ورزیدند؛ چنانکه آمده است مرحوم آیت الله خوانساری (ره) هر چند مدت یکبار کتاب منازل الآخرة شیخ عباس قمی (ره) را مطالعه می کردند.

و نیز نقل شده است که آیت الله العظمی حاج آقا حسین قمی (ره) گاهی زیارت جامعه کبیره می خواندند و هدیه می کردند به حضرت عزرائیل (ع) تا هنگام مرگ بر ایشان آسان بگیرد.

اگرچه این نگرانی همیشه در ذهن شریفشان بوده و اعمال خود را اندک می شمرده اند اما با مطالعه لحظات آخر عمر بزرگان، رضایت خاطر و آرامش روانی آنها در حالت احتضار مشهود بوده و نشان از پذیرش آنها توسط حق تعالی است.

آیت الله سید علی قاضی (ره)

آیت الله کشمیری می فرمودند: هنگام احتضار، خودش با اشاره به بدن خود می فرمود: « این دارد می رود. » و هنگام غسل مشاهده شد که صورتش باز و لبانش خندان بود.

باز آیت الله کشمیری فرمودند: « بعد از وفاتش خواستم بفهمم مقام ایشان چقدر است، در رۆیا دیدم از قبر آقای قاضی تا به آسمان نور کشیده شده است، فهمیدم خیلی مقام والایی دارد. »

سید عبدالحسین قاضی نوه ایشان جریان شب رحلت آقای قاضی را این طور بیان می کند: « ایشان مدتی بیمار بودند. یک شب به پدرم که در آن زمان ۲۰ ساله بودند می گویند امشب نخواب و بیدار باش. پدرم هم متوجه نمی شود جریان چیست.

ایشان نقل می کند ساعتی از نیمه شب آقای قاضی او را صدا می زنند و رو به قبله دراز می کشند و می گویند من در حال مرگ هستم و به او سفارش می کنند که همسر و بچه های دیگرشان را بیدار نکند و تا صبح بالای سرشان بنشیند و قرآن بخواند.

پدرم می گوید علی رغم این که اگر کسی بداند که پدر در حال مرگ است و هیچ نگوید سخت است، من این موضوع را با کمال آرامش پذیرفتم و به کسی هیچ نگفتم و پیش او نشستم.

آقای قاضی به من فرمودند که دارم راحت می شوم و این راحتی از طرف پاهایم شروع شده و به طرف بالا می آید. سپس فرمودند فقط قلبم درد می کند. بعد فرمودند که رویم را بپوشان، من هم روی صورتشان را پوشاندم و ایشان از دنیا رفتند.

من بدون هیچ دغدغه و اضطراب تا صبح پیش ایشان نشستم و قرآن خواندم تا آن که هنگام اذان صبح شد و خانواده آمدند و پرسیدند که جریان چیست. من هم گفتم که پدر فوت شده است که فریاد و سر و صدا از اهل خانه بلند شد و در آن لحظه تازه متوجه تصرف او شدم و فهمیدم چه اتفاقی افتاده است و از مرگ پدرم بسیار متأثر شدم. »

آیت الله شیخ محمد کوهستانی (ره)

روزهای آخر حیات که هر لحظه به مرگ نزدیک تر می شد در حالی که ترس تمام وجود او را احاطه کرده بود، فرمودند:

حتما مرا به مشهد ببرید، من باید پناهنده به حضرت رضا (ع) شوم. جنازه مرا ببرید دور ضریح مطهر طواف بدهید، من پناهنده به آن حضرت بشوم، آن گاه هر جا خواستید دفن نمایید.

در روزهای آخر با این که در بستر بیماری بود و دیگر رمقی نداشت، اما همواره در یاد خدا و مشغول ذکر بود. دختر مکرمه شان نقل می کند:

پرسیدم: آقاجان می توانی با دهانت ذکر بگویی؟

فرمود: « خدا لعنت کند شیطان را هر وقت می خواهم ذکر بگویم سرفه ام می گیرد، اما من دهان شیطان را مشت می زنم و هر طور است ذکر خودم را می گویم. »

روز پنج شنبه ششم ربیع الاول ۱۳۹۲ بر اثر شدت بیماری آقا جان از هوش رفت و به مدت یک هفته تمام در حال اغما به سر برد و در طول این مدت یکی دو بار بیشتر نتوانست سخن بگوید، آن هم به صورت جمله ای کوتاه.

از جمله سخنان گهربار او در واپسین لحظات آن بود که فرمود: « مگر راهی غیر از راه خدا هست؟ »

شیخ محمدحسین زاهد (ره)

مرحوم شیخ محمدحسین زاهد (رحمه الله) در لحظات آخر عمر و سکرات موت فرمودند: من ۵۰۰۰ نفر را تربیت کردم، لحظات آخر زندگی به اطرافیان فرمودند مرا بلند کنید و وقتی ایشان را بلند کردند فرمودند: السلام علیک یا اباعبدالله و در همان لحظه یعنی در تاریخ ۲۱ محرم سال ۱۳۷۲ ه - ق از این دنیا رحلت کردند.

مرحوم آیت الله مجتهدی (رحمه الله) می فرمودند: ایشان همیشه وصیت می نمودند که اگر من از دنیا رفتم بعد از آنکه جنازه مرا داخل تابوت گذاشتند بدون سروصدا و بدون اینکه شلوغ کنید و راه را برای مردم ببندید از گوشه و کنار حرکت کنید. ولی بعد از فوت ایشان جمعیت عظیمی از مسجد جامع تا ابن بابویه پیکر مطهر ایشان را پیاده تشییع کردند و تمام بازار به خاطر ایشان تعطیل شد.

آشیخ مرتضی زاهد (ره)

لحظات آخر عمر ایشان بود که او را دیدند که سه بار فوت کردند و بعد از دنیا رفتند. یکی از علما آن مرحوم را در خواب می بیند و می پرسد: آیا راست است که شما در هنگام احتضار فوت کردید؟ شیخ فرمودند: بله، پرسید چرا؟ گفت: به دنیا و زیبایی ها و مفاخر آن فوت کردم.

مرحوم آیت الله سیداحمد خوانساری (ره)

مرحوم آیت الله العظمی حاج سیداحمد خوانساری، روحانی کم نظیری بود که در موقع ارتحال فرمودند: از دنیا می روم در حالی که دستم خالیست ولی به یک چیز امید دارم و آن گریه بر امام حسین (ع) است.

خانواده ایشان می‏ فرمودند: روزی در وسط هفته بود، دیدم از درون اتاقی که روی تخت خوابیده‏ اند، صدای صحبت می‏ آید. گفتم: خدایا! کسی در اتاق نبود، یا تلفن زنگ نزد، شاید حواس ما نبوده و یکی از ارادتمندان به ایشان در را باز کرده و نزد ایشان رفته است، مزاحم نشویم. بعد صدا قطع شد.

من این گونه مردن‏ ها را خودم دیده‏ ام. بالای سر چند نفر بودم که گویا الان‏ جلوی چشم من مجسم هستند که در حال رفتن از دنیا، صحبت آنها قطع شد.

ایشان می‏ گفت: من در را باز کردم و دیدم هیچ کس داخل اتاق نیست. پرسیدم: آقا! با خودتان حرف می‏ زنید، فرمود: نه، کسی اینجا بود. گفتم: چه کسی بود؟

فرمود: ملک الموت. خیلی راحت. گفتم: پس شما چطور زنده هستید؟ فرمود: من از او پرسیدم که تشریف آورده‏ ای مرا ببری؟ گفت: نه، به عیادت شما آمده‏ ام. هفته دیگر می‏ آیم تا شما را ببرم.

خانواده‏ اش می‏ گفتند: یک هفته به رحلت ایشان مانده، در آن حال بی‏ هوشی، دعای عدیله را با زبان خودش، خود به خود می‏ خواند.

ایشان زمان را به گونه‏ ای تنظیم کرده بود که قبل از وصل به مردن، دقیقاً ۱۲ هزار بار « لا اله الا الله» بگوید و در آخرین ذکرش از دنیا رفت.

قبل از شروع این ختم « لا اله الا الله» به خانواده خود گفته بود: تمام ملک من، یک قالیچه است. این را بفروشید، پول آن را برای نماز و روزه من اجیر بگیرید.

آیت الله سیدمحمد کوه کمره ای حجت (ره)

حجت الاسلام شیخ علی تهذیبی از حضرت آیت الله حائری نقل نمودند که فرمود: در اواخر عمر مرحوم آیت الله سیدمحمد کوه کمره ای حجت (ره) بالای سرشان بودم و اطرافیان ایشان هم در آنجا جمع بودند، آن بزرگوار از من آب خواستند. زمانی که آب خدمت ایشان آورده شد و چشمشان به آب افتاد فرمود: « هذا آخر زادی من الدنیا» …

در همان وقت حال آقا منقلب شد. دیدیم که آقای حجت به طرف کفش کن چشم دوخته است. با دقت کامل به آنجا نگاه می کند ناگهان بلند شده و نشستند و گفتند: « یا جداه، یا امیرالمومنین، یا علی، چرا آنجا نشسته اید؟ به داخل تشریف بیاورید؛ سپس مثل چراغ خاموش گشت» .

آیت الله بهجت (ره)

فرزند ایشان می گوید: بعد از نماز صبح و چند نماز دیگر که ایشان خواندند دیدم حالشان مساعد نبود، دیدم مرتب « السلام علیکم و رحمة الله و برکاته» را دارند تکرار می کنند و این سابقه نداشت. سرمی به ایشان وصل کردیم اما حالشان بهتر نشد. رفتیم وسایل را جمع کنیم برای بیمارستان اما هنگامی که برگشتم دیدم ایشان جواب نمی دهند.

آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی (ره)

فرزند آقا در مورد لحظات آخر عمر ایشان می گوید: ایشان خیلی درد می کشیدند و خیلی ذکر « یا حسین» و « یا الله» را می گفتند. در مورد آخرین شب حیاتشان هم عرض شود که از همشیره ام شنیدم که ایشان در آن زمان به امام رضا (ع) سلام دادند و توجهی به اطراف نداشتند.