«علی بن الحسین» در زیارت عاشورا کیست؟

به گزارش پارس به نقل از «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ در پاسخ به سوالات فوق چند جواب ذکر شده است که البته به نظر می رسد پاسخ دقیقی نباشد؛ هرچند که برای اثبات آن نیز شاید نتوان روایت یا حدیثی یافت.

در پاسخ به این که چرا امام حسین(ع) در نام‌گذاری فرزندانش از علی استفاده کرده است؟ گفته اند: هر مقدار علاقه و محبت انسان به شخصی بیشتر باشد، اشتیاق بیشتری دارد که همیشه یاد و خاطرات او زنده بماند؛ بنابراین، طبیعی است که انسان نام پدرش را بر فرزندانش بگذارد، تا علاوه بر ابراز کردن شدت علاقه خود به پدر، نام او را در خاطره‌ها زنده نگه‌دارد. بویژه اگر پدر، پدری مانند امام علی(ع) باشد.

در واقع در پاسخ به این سوال، میزان و شدت علاقه اباعبدالله به حضرت علی(ع) را ذکر کرده و در ادامه روایتی نقل می شود که حضرت اباعبدالله(ع) فرموده اند: اگر براى من صد پسر متولد شود دوست دارم نام آنان را على بگذارم!

اما آیا تنها میزان علاقه حضرت علت این نام گذاری ها بوده است؟! و در این صورت آیا می توان گفت که امام حسن مجتبی(ع) و سایر فرزندان حضرت علی(ع) علاقه ای (نعوذبالله) کمتر از امام حسین به پدرشان داشته اند که نام فرزندان خود را علی نگذاشته اند؟! نستجیربالله.

«علی بن الحسین» در زیارت عاشورا کیست که شیعیان در زیارت عاشورا به ایشان سلام می کنند؟

در پاسخ به این پرسش نیز گفته اند: «از آن‌‌جا که ما در زیارت عاشورا، به اصحاب کربلا سلام و درود می‌فرستیم و از فرزندان امام حسین(علیه السلام) تنها علی اکبر(علیه السلام) در کربلا به شهادت رسیدند، از این رو،‌ منظور از السلام علی علی بن الحسین(علیه السلام) در زیارت عاشورا «علی اکبر» است»

پاسخ دهنده اما از آنجایی که در تناقضی به شهادت علی اصغر(ع) طفل شیرخوار امام حسین(ع) می رسد این گونه توجیه می کند که «البته، علی اصغر دیگر فرزند آن حضرت نیز در کربلا شهید شده است که نام وی در مقتل‌هایی که نوشته شده است، عبدالله رضیع (شیرخوار) است، نه علی اصغر»(!)

و برای این که بگویند امام سجاد(ع) نیز مراد این سلام نیست به روایت صحیحی اشاره می شود که «وقتی ابن‌زیاد در دارالاماره چشمش به امام سجاد(علیه السلام) افتاد، پرسید ایشان چه نام دارند؟ حضرت پاسخ داد: علی‌ابن الحسین (علیه السلام). ابن زیاد گفت: مگر خدا علی بن الحسین(علیه السلام) را نکشت؟‌ امام پاسخ داد: برادر بزرگ‌تری داشتم که اسم او علی بود و مردم او را کشتند.» و این را دلیلی ذکر می کنند بر این‌که منظور از «علی بن الحسین(علیه السلام)» در زیارت عاشورا، علی اکبر است، نه امام سجاد(علیه السلام).

اما حجت الاسلام رحمانی پاسخ قابل تامل دیگری برای سوالات فوق دارد.

وی می گوید: تدارک دهندگان اصلی و صحنه گردانان واقعی عاشورا به دنبال براندازی خط امامت بوده اند و از آنجایی که در احادیثی از رسول خدا(ص) نام ۱۲ امام بعد ایشان و نام امام آخرالزمان ذکر شده بود، جریان مخالف خط امامت به دنبال قطع جریان امامت در کربلا بوده اند.

آری! جریان ضدشیعی می دانست مهدی(عج) امام آخر الزمان از نسل علی بن الحسین(ع) است و از همین جهت حتی به علی اصغر(ع) نیز رحم نمی کند.

در این صورت آیا می توان گفت حضرت اباعبدالله حسین(ع) با علم به این موضوع و نام گذاری همه فرزندان پسر خود به نام علی، جریان ضد امامت را به اشتباه انداخت؟! این پاسخ در ماجرای کربلا نزدیک به واقعیت می شود.

در روایات ذکر شده است که علی اکبر(ع) از جهت سیما، رفتار و منطق شبیه ترین مردم به رسول خدا(ص) بود و در مقاتل نیز ذکر شده است که شهادت ایشان بسیار سنگین بوده است و دشمن تا اطمینان از شهادت ایشان دست از قتال برنداشته است از این جهت هنگامی که وی برای جهاد عازم میدان شد، دشمن مطمئن می بود که با شهادت وی، نسل امام آخرالزمان را نیز قطع کرده است.

شاید بتوان گفت یکی از علت های دیگر شهادت طفل رضیع امام حسین(ع) نام ایشان بوده است و اینکه دشمن به تردید افتاد که مبادا نسل امام آخر الزمان در صلب طفل شیرخواره باشد. و از این جهت حتی به وی نیز رحم نمی کند.

در پاسخ به اینکه چرا امام سجاد دیگر فرزند امام حسین مورد توجه دشمن قرار نمی گیرد می توان گفت که تدبیر امام حسین(ع) در نام گذاری فرزندان پسر کاردگر افتاد چرا که اولا ایشان به بیماری مصلحتی گرفتار شد و عازم نبرد جهاد نشدند و از سویی در بحبوحه میدان دشمن گمان کرد به هدف اصلی یعنی قتل علی بن الحسین و حسین بن علی دست یافته است. علت تعجب ابن زیاد نیز در این واقعه از همین مسئله نشئت می گیرد که وی با دیدن امام سجاد و با خبر شدن از نام وی با تعجب می پرسد مگر علی بن الحسین در کربلا کشته نشد؟!

در تواریخ ذکر شده است که پس از واقعه عاشورا عملا چند تعداد انگشت شماری اثری از شیعه و معتقدان به جریان امامت باقی نماند و مسئولیت سنگین امام سجاد بر این بود که همه چیز را می بایست از ابتدا آغاز می کرد.

خفقان سیاسی ضدجریان امامت به زمان حیات ایشان به قدری سنگین است که ایشان متوسل به روضه اباعبدالله و زبان دعا می شوند و اینگونه باید ظرافت عمل ایشان و حضرت اباعبدالله موشکافانه بررسی گردد.