پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- اميرحسين يزدان پناه- حکايت کلاغي که مي خواست راه رفتن کبک را ياد بگيرد را همه ما شنيده ايم. خوبي اين حکايت اين است که در خيلي جاها کاربرد دارد. مثلا همين دنياي ما رسانه ها و مطبوعاتي ها.

گاهي برخي از مطبوعاتي ها آن چنان دم از حرفه اي گري مي زنند که صداي شان را سر همه بلند مي کنند اما وقتي خودشان در آن شرايط قرار مي گيرند خيلي تضميني وجود ندارد که همان رفتار اشتباهي که از آن انتقاد شده را تکرار نکنند.يادم هست سال گذشته نيز چنين اتفاقاتي براي رسانه هاي چپ و راست رخ داده بود و روزنامه هاي کيهان و اعتماد و شرق و بهار که در يک موضوع، ديگري را به تحريف متهم مي کردند در مورد موضوع ديگري، خودشان هم گرفتار تحريف شده بودند. درست مانند موضوعاتي که طي روزهاي گذشته در کشور مطرح بود.

مثلا از يک سو وقتي دکتر روحاني با ديويد کامرون در نيويورک ديدار مي کند برخي روزنامه ها مانند شرق و اعتماد و آرمان و ايران و ... اين ديدار را عکس و تيتر يک خود مي کنند و از آن به ديداري تاريخي تعبير مي شود که پازل تاريخ را تکميل مي کند.

اما در سوي ديگر وقتي همين ديويد کامرون چند ساعت بعد از ديدار رئيس جمهور از تريبون سازمان ملل به ايران و مردم ما توهين مي کند اين روزنامه ها با «شيب ملايم»! از کنارش مي گذرند.

يا مثلا وقتي ابراهيم حاتمي کيا در يک نشست سينمايي انتقاداتي را عليه عباس کيارستمي مطرح مي کند روزنامه هايي چون جوان، وطن امروز و کيهان اين انتقاد را در صفحه اول روزنامه خود ضريب مي دهند و برخي رسانه ها هم تا چند روز عليه کيارستمي مي نويسند، اما وقتي او به بيان نکاتي دراين باره مي پردازد و به هرحال صريح يا مبهم از خود دفاع مي کند و مي گويد: «مديون جواناني هستيم که ازميهن خود دفاع کرده اند» اين روزنامه ها به اين گفته ضريب نمي دهند و در صفحه اول شان خبري از دفاع کيارستمي نيست تا آن ها هم با همان «شيب ملايم» همان راهي را بروند که رسانه هاي مقابل شان درباره کامرون رفته بودند.

خلاصه اين که اگر ما رسانه ها مي خواهيم اقدامي تاثيرگذار انجام دهيم بايد از خودمان شروع کنيم نه مانند کلاغي که آنقدر به دنبال راه رفتن کبک رفت تا راه رفتن خودش را هم فراموش کرد.

ایران دیوید کامرون رئیس جمهور رسانه سازمان ملل عباس کیارستمی نیویورک روزنامه کیارستمی ملایم