محمد پاک رفت و پاک تر بازگشت

به گزارش پارس به نقل از ایرنا، جمعی از خبرنگاران به بهانه هفته بسیج کارگری به دیدار خانواده شهید شاخص بسیج کارگری استان کرمان در سال ۹۳ شهید ˈمحمد افضلی ننیزˈ رفتند.

ˈطرلان قنبریˈ مادر بزرگوار شهید محمد افضلی می گوید: بعد از ازدواج با عباس، سه سال در انتظار بچه نذر و نیاز کردم، عباس روضه خوان اهل بیت (ع) بود و علاوه بر کار کشاورزی از برکت ائمه (س) زندگی خوبی داشتیم و بعد از ارباب ها، وضع مالی ذاکرین به برکت امام حسین (ع) از همه بهتر بود.

در این مدت عباس برای داشتن فرزند به امامزاده ˈسید مرتضیˈ متوسل و متولی حرمش شد تا بالاخره در سال ۱۳۲۹ خدا به ما فرزندی عطا کرد.

نه ماه انتظار به سر رسید و خدا ˈمحمدˈ را به ما داد، محمد کم کم بزرگ شد و قبل از سن تکلیف همراه پدر به مسجد می رفت و نماز می خواند، دوران ابتدایی را در روستای ننیز از توابع شهرستان رابر استان کرمان سپری و به دلیل نبود دبیرستان در روستا، تحصیلاتش را در شهر رابر و کرمان ادامه داد.

از میان همکلاسی هایش با دو نفر بیشتر رفت و آمد داشت، به آن ها محبت می کرد و اگر چیزی نیاز داشتند برایشان تهیه می کرد و می گفت این ها مادر ندارند به من سفارش می کرد به آن ها محبت کنم.

تابستان ها کار می کرد و دستمزد خود را به خواهرانش می داد و می گفت می خواهم آن ها خوشحال شوند.

یکی از آشنایان در کرمان به دیدنش رفته بود و مقداری پول جلوی محمد گذاشته بود که به اندازه نیاز بردارد اما محمد قبول نکرده بود و می گفت هر کسی که نیازش را از دیگران تامین کند، خوار می شود.

همراه پدرش می رفت و تعزیه اجرا می کرد و به همین دلیل همه اهالی روستا او را می شناختند و به او احترام می گذاشتند.

بعد از گرفتن دیپلم به نیروی هوایی پیوست و دو سال در پادگان قلعه مرغی تهران آموزش دید و سپس بورسیه گرفت و به آمریکا اعزام شد.

هنگام رفتن به آمریکا، تصویر نقاشی شده پیامبر اسلام (ص) را با خود برد و در اتاقش به دیوار نصب کرده بود، می گفت می خواهم هر روز به آن نگاه کنم و فراموش نکنم که فرزند عباس، ذاکر اهل بیت (ع) هستم.

وقتی از آمریکا به دلیل رعایت مسائل دینی و اخلاقی و توصیه دیگر دانشجویان به رعایت امورات دینی اخراج شد و به ایران بازگشت، پدرش از او پرسید می گویند در آمریکا مردم مشروب می خورند و به مسائل دینی پایبند نیستند؟

محمد گفت: بابا خیالت راحت باشد محمد پاک رفت و پاک برگشت، آن جا گاهی برخی از دوستان مرا به گناه ترغیب و تشویق می کردند اما من می گفتم پوست و گوشت و استخوانم با طعام نوکری در محضر امام حسین (ع) و روضه خوانی پدرم رشد کرده و حاضر به انجام گناه نیستم.

بعد از اخراج محمد از آمریکا، به طور علنی علیه رژیم شاه موضع مخالفت می گرفت و می گفت من از این رژیم و نظامش بدم می آید و دیگر نمی خواهم در ارتش شاهنشاهی باشم، نمی خواهم برای این رژیم کار کنم.

تعدادی کتاب داشت که آن ها را در یک صندوقچه مخفی می کرد، گاهی وقت ها یکی از کتاب ها را بیرون می آورد و می خواند و دوباره آن را در صندوقچه می گذاشت.

به محمد گفتم اگر به خاطر یکی از این کتاب ها گرفتند و اعدامت کردند، آن وقت چه می شود؟

یکی از کتاب ها را برداشت، بوسید و گفت: ˈخوش به سعادت کسی که به خاطر این کتاب کشته شود، من به این کتاب ها افتخار می کنم، کاش به خاطر این ها من را می کشتند. ˈ

گفتم مادر در این کتاب ها چه نوشته؟ من سواد ندارم، تو برایم بخوان. صفحه اول کتاب را باز کرد و گفت: شاه باید برود، صفحه دوم را باز کرد و گفت: شاه باید برود و صفحات دیگر را هم به همین ترتیب… بعدها فهمیدم رساله امام و کتاب های شهید مطهری را می خوانده است.

با اینکه نباید به سربازی می رفت اما او را به زور به سربازی بردند و بعد از پایان خدمت برایش به خواستگاری رفتیم و ازدواج کرد. در مس سرچشمه مشغول به کار شد. یک روز می خواست برود سرکار که چشمم به شلوارش افتاد، خیلی ساده و حتی رنگ و رو رفته بود و سر پاچه هایش هم کمی ریش شده بود که با تعجب پرسیدم: کجا می روی؟ گفت: معلوم است سر کار. پرسیدم: با این شلوار؟ تو این همه شلوار خوب و سالم داری، آن وقت با این یکی که رنگ و رو رفته است می خواهی بروی سر کار؟

بغض گلویش را گرفت و با ناراحتی گفت: مادر! کسانی که توی اداره به من مراجعه می کنند، همه کارگرند، یا مرخصی می خواهند یا برای استخدام یا گرفتن حقوقشان آمده اند، من این لباس ساده و غیررسمی را می پوشم تا آن ها احساس نکنند که من از آنها بالاترم.

با این لباس کارگرها حس می کنند که من هم یکی مثل خودشان هستم و با من راحت برخورد می کنند.

هنگامی هم که جنگ تحمیلی آغاز شد، عزم جبهه کرد. به او گفتم تو بچه کوچک داری نرو، برادرهایت هم در جبهه هستند؛ گفت: وقتی در کربلا سر امام حسین را بریدند، ما نبودیم. امروز همان جبهه است، هر کسی برای خودش می رود.

گفتم بروید اما اسیر یا معلول نشوید، رفت در حالی که یک پسر دو ساله داشت و همسرش باردار بود بعد از شش ماه که آمد، دخترش ۱۴ روزه بود که چند روز ماند و دوباره قصد رفتن کرد.

گفتم دخترت تازه متولد شده بمان، گفت اگر الان دخترم به زبان آید و بگوید نرو من باز هم می روم؛ رفت و به شهادت رسید.

قبل از شهادتش خواب دیدم در یک دشت وسیع افتاده و دارد ناله می کند، در عالم خواب خیلی ناراحت شدم و گفتم: مادر، خاک بر سرم! الان می روم برایت دکتر می آورم، قبول نکرد و گفت: فقط به پدر چیزی نگو. آن چه را که در خواب دیده بودم، برای کسی نگفتم. سال ها بعد که رفتم خوزستان و محل شهادت محمد را دیدم، یاد آن خواب افتادم. آن جا، همان دشتی بود که توی خواب دیده بودم، آری آنجا دشت عباس!

درباره علت اخراجش از نیروی هوایی با کسی صحبت نمی کرد. یک روز که با هم صحبت می کردیم، حرفمان کشید به دانشگاه و نیروی هوایی و اخراجش. آن روز وقتی علت اخراجش را پرسیدم، گفت: قرار بود توی دانشگاه کنفرانس بدهیم، وقتی صحبتم را برای دانشجوها آغاز کردم، برایشان از احکام شرعی گفتم؛ از پاکی و نجسی و این که مراقب باشند زیاد با آمریکایی ها رفت و آمد نکنند و مشروب نخورند.

آن روز یکی از دوستانم به من گفت، اینجا، جای این حرف ها نیست و من زود مطلب را خاتمه دادم. کم کم متوجه تغییر رفتار اطرافیانم شدم، تا این که یک ماه بعد از طرف فرمانده دانشگاه به من گفته شد اخراج شده ام. من به خاطر دینم و به بهانه ضعف پرواز اخراج شدم.

می گفت: دو آرزو دارم؛ یکی این که موقع شهادت روزه باشم و دیگری این که بدنم سه روز در بیابان بماند و مانند مولای غریبم حسین (ع) باشم. سال ها بعد به دشت عباس که رفتیم، حاج قاسم سلیمانی برایمان روایتگری کرد. گفت: خدا خواهش سه نفر از شهدای ما را همان طور که خواسته بودند، برآورده کرد، یکی از آن ها محمد افضلی بود که در حالت روزه شهید شد و جنازه مطهرش پس از سه روز در دشت عباس پیدا شد.

ˈشریعه افضلیˈ همسر شهید محمد افضلی نیز می گوید: وقتی با محمد عقد کردم، بلافاصله او را به سربازی بردند. بعد از اتمام سربازی عروسی کردیم و محمد چون زبان انگلیسی را وارد بود، در مجتمع مس سرچشمه به عنوان مترجم در شرکت پاستور جردن که شرکتی آمریکایی بود، استخدام شد. با اینکه وضع مالی خوبی داشتیم اما طوری زندگی می کرد که کارگران مجتمع احساس نکنند او از نظر مالی برتر است و راحت باشند، به حرفهایشان و مشکلاتشان گوش می داد و برای رفع آن ها تلاش می کرد.

با پیروزی انقلاب و آغاز جنگ تحمیلی کار، زندگی و خانواده را واگذاشت و عزم جبهه کرد.

محمد در عملیات فتح المبین در دشت عباس و روز اول فروردین ۶۱ به شهادت رسید.

ˈمنصوره افضلیˈ دختر شهید محمد افضلی که کارشناس ارشد نقاشی است، می گوید: بچه که بودم هر وقت دلم تنگ می شد و بهانه پدر را می گرفتم، سری به صندوقچه ای می زدم که وصیت نامه سفارشی پدرم برای من و برادرم در آن نگهداری می شد.

طبق وصیت پدر، کسی قبل از سن ۱۰ سالگی من و برادرم حق نداشت وصیت نامه را باز کند. مادرم آن را درون چفیه پدرم پیچیده و در صندوقچه ای نگهداری می کرد.

وقتی ما ۱۰ساله شدیم، وصیت نامه را بردیم نزد سردار حاج قاسم سلیمانی و ایشان آن را باز و برایمان قرائت کردند.

خط به خط این وصیت نامه پند و اندرز و حکمت است. من به داشتن چنین پدری افتخار می کنم و امیدوارم خودم نیز مایه افتخار خانواده باشم.

هرچند که عمویم اجازه نداد جای خالی پدر را خیلی احساس کنیم، اما گاهی احساس می کنم به او نیاز دارم و جای خالی اش را احساس می کنم.

ˈعباس افضلیˈ پسر شهید محمد افضلی که کارشناسی ارشد عکاسی دارد و مدیر بخش هنر اسلامی دانشکده هنر دانشگاه شهید باهنر کرمان است، نیز می گوید: هدف پدرم از نوشتن وصیت نامه ای جداگانه برای من و خواهرم، به طور قطع بحث پیام رسانی خون شهدا و ادامه راهشان است.

پدرم می خواسته زمانی با ما سخن بگوید که توان درک آن را داشته باشیم.

این وصیت نامه برای ما و همه جوانان نسل ما آموزنده است، باید تلاش کنیم نام شهدا را با پیمودن راهشان زنده نگهداریم و ای کاش این وصیت نامه ها در کتاب درسی مدارس گنجانده می شد تا همه مطالعه کنند.

شهید محمد افضلی دو وصیت نامه از خود به جا گذاشت، یکی برای خانواده و دیگری برای فرزندانش که سفارش کرده بود تا ۱۰ سالگی آن ها باز نکنند.

در فرازی از وصیت شهید به خانواده نوشته است:

گوشت و پوست و استخوان و همه اعضا و روح و تک تک سلول های بدنم گواهی می دهد که خدایی نیست جز الله و محمدبن عبدالله پیغمبر و فرستاده اوست که ما را به راه راست هدایت فرمود تا از ظلمت های جهل و نادانی به سوی نور و به طریق الله حرکت کنیم و گواهی می دهم که علی و یازده فرزندش جانشین پیغمبر و امام و راهنمای ما هستند و خدای را سپاسگزارم که به من افتخار این را داد که شیعه علی و فرزندان گرامی اش و پوینده را ه آنها و متعقد به درستی راهشان هستم.

از خداوند بزرگ مسئلت می نمایم به امام زمان ولی عصر (عج) اجازه ظهور هر چه زودتر بدهد تا اینکه عدل جهانی را هر چه سریعتر در تمام جهان گسترش دهد و سپس حرفی دارم به مادرم. مادرجان این چند کلمه که روی این کاغذ نوشتم پس از شهادتم به دست شما خواهد رسید، دوست دارم در شب جمعه روزه باشم یا تشنه بمیرم که مثل مولایم حسین با لب تشنه شهید شده و پس از شهادت سه روز بدنم در صحرا بماند که مثل مولایم غریب باشم. پس مادر جان وصیت من به شما این است در انظار دشمنان انقلاب گریه نکنی، شاید با گریه تو خوشحال شوند و از خداوند برایتان صبر و استقامت آرزو می کنم.

همسرم برای شما نیز از خداوند صبر و استقامت آرزومندم، امیدوارم که صدای شیون و گریه شما را نامحرم نشنود و با صدای بلند گریه نکن. آنچنان باش که گویی امانتی از خداوند در نزدت بوده و هم اکنون با کمال امانت داری همین که خدا خواست به او تحویل دادی، سعی کن امین باشی.

خواهرهای عزیزم به شما بجز صبر و راضی بودن به رضای خدا چیز دیگری سفارش نمی کنم.

و در وصیت به فرزندان نیز چنین نگاشته است:

مواظب باشید استعماری که ما با مشت خالی از در بیرون کردیم از پنجره وارد نشود.

فرزندان خوبم خیلی مایل بودم شما را به دست خود بزرگ و تربیت نمایم اما کاری واجب و زمانی سرنوشت ساز باعث شد از شما دل کندم و به راهی رفتم که بازگشت نداشت؛ شما را به خدا سپردم و به سوی خدا حرکت نمودم. فرزندان عزیزم زندگی بشر از ابتدا چنین آغاز گویی در سرنوشت انسان نوشته شده که دائم با هم در جنگ و ستیز باشند، حیوانات برای سیر شدن یکدیگر را پاره می کنند اما انسان هایی که سیرند انسان های ضعیف را پاره پاره می کنند تا از جان کندن آن ها لذت ببرند. آن هایی که بیشترین سعی و ابتکار خود را صرف ساختن سلاح بیشتر برای آدم کشی می کنند دنیا را در جنگ فرو برده اند برای اینکه بیشتر بخورند و شهوت رانی کنند و باز هم سیر نمی شوند.

جنگ های دنیا همیشه اینگونه بوده حتی یکبار نشده عده ای برای احقاق حق از دست رفته ای قیام کرده باشند و اگر هم قیام کرده باز هم پس از به قدرت رسیدن خود غاصب حق مردم شده اند و از گذشته هم بدتر؛ به جز انقلاب رسول اکرم (ص) که به دستور خداوند متعال و برای اسلام و پس از او قیام های حسین ابن علی (ع) و عده ای که در رابطه با ولایت و امامت بوده است و پس از چند قرن قیام امام خمینی و انقلاب اسلامی ایران که با پشتوانه ولایت فقیه انجام شد.

اما گرگان آدم خوار و جهان خواران شرق و غرب همین که منابع درآمد غصبی خود را در خطر دیدند از هر سو بر ما تاختند و به طمع صلب آزادی و حاکمیت ما هرچه توانستند از شیطان کمک گرفتند، لذا من هم لازم دیدم که از حق خود و حق شما دفاع کنم و به جبهه آمدم، در اینجا هر کاری که به من ارجاع شد با نیت قرب به خدا انجام دادم، هر کاری کردم، همه گونه سختی را متحمل شدم که شاید خدا را راضی و حقوق ملت اسلام را از غاصبان حق ملت ها بگیرم. جنگیدم و اکنون که تو دختر و تو پسرم این نامه را می خوانی حتی استخوان های من از هم پاشیده و خاک شده است. تنها یک خواهش از شما دارم که هر یک به سهم خود و به نوبه خود برای خدا و اسلام از جان خود دریغ نکنید. مواظب باشید استعماری که ما با مشت خالی از در بیرون کردیم در آن زمان که شما زندگی می کنید از پنجره وارد نشود.

خدا را فراموش نکنید و آنچنان زندگی کنید که پس از مرگ نفرینتان نکند، از خدا بخواهید شهادت را برایتان هدیه نماید. حال که قرار است مرگ همه را به آغوش خود فرو برد شما خود آن را انتخاب کنید.

شما را توصیه می کنم به فرا گرفتن علم و خواندن قرآن، اگر توانستید علوم اسلامی را تا حد اجتهاد بخوانید و از علوم صنعتی غافل نباشید که این کشور در انتظار افکار و ابتکارات شماست.

فرزندان خوبم، دوست دارم هر آنچه که دیده و خوانده ام همه را برایتان بنویسم و هر چه می توانم نصیحت تان کنم، اما وقت ندارم؛ اینجا افکارم مغشوش است و هر لحظه آماده ام کاری به من رجوع شود تا انجام دهم.

در خاتمه شما را به احترام و محبت مادر و سرپرست تان سفارش می کنم، با هم مهربان باشید، برای مردم جان دهید و خدا را از خود راضی کنید. به پیغمبر و آل او عشق بورزید، آنهارا خوب بشناسید و ولی امر و رهبر خود را با آگاهی کامل اطاعت کنید.

خداحافظ شما، برای من هم فاتحه بخوانید. محمد افضلی ۲۸/۱۲/۱۳۶۰