دیکتاتور واقعی در سوریه کیست؟

به گزارش پارس ، به نقل از باشگاه خبرنگاران ؛پایگاه تحلیلی" گلوبال ریسرچ" در مقاله ای به قلم « تیری میسان» می نویسد: در حالیکه در دمشق، اخضر ابراهیمی، نماینده ویژه دبیرکل اتحادیه عرب و سازمان ملل، پیش نویس طرح پیشنهادی خود را برای کنفرانس ژنو ۲ ارائه می کند، کنفرانسی که هدفش پایان دادن به « جنگ داخلی» سوریه است، این اصطلاح، بین دو گروه مرتبا تکرار می شود؛ آنهایی که ادعا می کنند این جنگ ادامه بهار عربی است و در مقابل، کسانی که مدعی هستند که جنگ داخلی سوریه، از خارج از کشور، طرح ریزی، هدایت و تامین هزینه می شود.

*** آزادی بهانه است، بلکه مسئله اصلی خود بشار اسد است

از نظر غربی ها و اکثریت اعضای ائتلاف ملی، سوریه در حال حاضر یک انقلاب را تجربه می کند. آنها ادعا می کنند که مردم سوریه علیه حکومت دیکتاتوری خود قیام کرده اند و خواستار دموکراسی هستند. با این حال، این دیدگاه با دیدگاه شورای همکاری خلیج فارس، شورای ملی سوریه و ارتش آزاد سوریه در تناقض است. از دید آنها مسئله، آزادی نیست بلکه مسئله اصلی، خود بشار اسد است. هدف آنها تاسیس یک نظام وهابی است که در آن، اقلیت های مذهبی مقهور و یا نابود می شوند و قوانین به اصطلاح شریعت، جایگزین قانون اساسی می شود.

*** هیچ کسی شک ندارد که این جنایات، به دست تروریست ها صورت می گیرد

در ابتدا، وقتی که تک تیراندازها به طور مخفیانه شروع به کشتن مردم کردند، گفته شد که افراد مسلح حکومت بشار اسد برای ایجاد رعب و وحشت در بین مردم، به این کار مبادرت کرده اند. هنگامی که خودروها یکی پس از دیگری منفجر شدند، گفته شد که این ها عملیات پرچم دروغین سرویس های مخفی است. وقتی که حمله ای شدید، موجب کشته شدن اعضای شورای امنیت گردید، اسد را متهم کردند که به دنبال حذف رقبای خود است. اما امروز، هیچ کسی شک ندارد که این جنایات، به دست گروه های جهادی صورت گرفته و آنها همچنان به کارهای خود ادامه می دهند.

***مردم سوریه بیش از گذشته تلویزیون ملی و بیشتر از همه، شبکه « المیادین» را تماشا می کنند

در ابتدا، قانون وضعیت اضطراری سوریه بر این کشور حاکم بود. از سال ۱۹۶۳ به بعد، تظاهرات در سوریه ممنوع شد. تنها عده اندکی از خبرنگاران خارجی اجازه ورود به کشور را داشتند و فعالیت های آنها شدیدا کنترل می شد. اما اکنون این قانون لغو شده است. هنوز هم به خاطر ترس از حملات تروریستی، تظاهرات کمی صورت می گیرد. عده زیادی از خبرنگاران خارجی در دمشق حضور دارند. آنها آزادانه و بدون هیچگونه نظارتی فعالیت می کنند. دولت سوریه با این امید که آنها با دست کشیدن دولت هایشان از موعظه کردن در مورد سرنگونی رژیم، سرانجام از دروغ گفتن خسته می شوند، به آنها اجازه ورود داد اما با این حال، بسیاری از آنها هنوز گزارش می کنند که دیکتاتوری وحشتناکی بر این کشور حاکم است.

در ابتدا مردم سوریه کانال های تلویزیونی دولتی را تماشا نمی کردند. آنها ترجیح می دادند که اخبار را از طریق شبکه « الجزیره» دنبال کنند. اما با گذشت زمان، آنها خود را در تقابل مستقیم با این حوادث یافتند. آنها شاهد قساوت ها و بی رحمی های به ظاهر انقلابیون بودند و در بیشتر مواقع، جان خود را مدیون ارتش ملی بوده اند. در حال حاضر، مردم بیش از گذشته تلویزیون ملی و بیشتر از همه، شبکه « المیادین» را تماشا می کنند.

*** ادعای پوچ مخالفان مسلح برای فریب مردم سوریه

در آن اوایل، مخالفان مسلح ادعا کردند که از چندین فرقه تشکیل شده اند و مردم نیز از اقلیت های مختلف مذهبی از آنها حمایت کردند. اما پس از مدتی، دادگاه های اسلامی، سنی های به اصطلاح « بد» ، که به جوامع خود خیانت کرده بودند، علویان و شیعیان را به مرگ محکوم کردند و گلوی آنها را بریدند، آنها را در ملاء عام شکنجه کردند و مسیحیان را از خانه هایشان بیرون راندند. امروز، همه در سوریه فهمیده اند که گروه های تکفیری، هر آن کس را که مثل خودشان نیست، مرتد اعلام می کنند و آنها را به بدترین شکل ممکن می کشند.

*** مردم سوریه حاضرند که جان خود را برای بقای کشورشان فدا کنند

در حالیکه روشنفکران ادعا می کنند که سوریه نابود شده و باید دوباره تعریف شود، مردم آن را قبول ندارند و اغلب حتی حاضرند که جان خود را نیز برای کشورشان فدا کنند. ده سال پیش، هر خانواده ای که یک نوجوان داشت، تلاش می کرد که به نحوی او را از انجام خدمت سربازی معاف کند. تنها افراد فقیر بودند که حاضر می شدند در نیروهای مسلح این کشور خدمت کنند. اما امروز، بسیاری از افراد جوان در ارتش ثبت نام می کنند و کسانی که سن و سال بیشتری دارند، به نیروهای شبه نظامی مردمی می پیوندند. تمام این مردم برای بقای سوریه، جایی که جوامع گوناگون مذهبی در کنار یکدیگر زندگی می کنند و همگی خدایی واحد را می پرستند، می جنگند.

*** جنگ، تلاشی است از سوی قدرت های استعماری، تا با روشن کردن آتش نیمه روشن تاریک اندیشی، تمدن را به خاکستری سوخته مبدل کنند

در طول جنگ، بسیاری از مردم سوریه متحول شدند. در ابتدا آنها حوادث و رویدادها را از حاشیه تماشا می کردند و بیشترشان اعلام کردند که به هیچ گروه یا دسته ای وابسته نیستند. بعد از گذشت دو سال و نیم خشونت وحشتناک حاکم بر این کشور، هر کسی که در این کشور ماند، مجبور شد تا برای زنده ماندن تلاش کند. اما جنگ، تلاشی است از سوی قدرت های استعماری تا با روشن کردن آتش نیمه روشن تاریک اندیشی، تمدن را به خاکستری سوخته مبدل کنند.

« تیری میسون» می نویسد، « از نظر من که سوریه را حدود یک دهه می شناسم و به مدت دو سال در دمشق زندگی کرده ام، این کشور تغییر زیادی کرده است. » ده سال پیش، طبق قانون اساسی، حزب بعث بر کشور سوریه حاکم بود. تنها این حزب بود که اجازه شرکت در انتخابات را داشت اما در حال حاضر، جلوگیری از تولد احزاب جدید سیاسی که تعدادشان نیز بیشمار است، کار بسیار دشواری است.

*** دیکتاتور واقعی کیست؟

ده سال پیش، هیچ کس نمی توانست به راحتی در خارج از خانه و با کسانی که نمی شناسد، در مورد سیاست صحبت کند اما امروز، در مناطقی که تحت کنترل دولت است و نه گروه های مخالف و مسلح، همه در هرجایی مشغول صحبت در مورد سیاست هستند. به راستی دیکتاتور واقعی چه کسی است و دموکراسی در کجا پیدا می شود؟

علاوه براین، این جنگ یک جنگ طبقاتی است. ثروتمندانی که در خارج از این کشور دارایی هایی داشتند، هنگامی که دمشق مورد حمله قرار گرفت، سوریه را ترک کردند. آنها کشور خود را دوست داشتند ولی برای حفظ جان و اموال خود، این کار را انجام دادند. اما طبقه متوسط جامعه به شدت وحشت زده هستند. تنها زمانی که انکی از بار اضطراب آنها کاسته شد، وقتی بود که آمریکا از برنامه خود در خصوص حمله به سوریه، عقب نشینی کرد.

*** در صورت برگزاری کنفرانس ژنو ۲، قدرت های بزرگ از اهداف خود در سوریه دست خواهند کشید

آمریکا و اسرائیل، فرانسه و انگلیس، ترکیه، قطر و عربستان سعودی، این جنگ مخفیانه را راه انداختند اما انتظار چنین نتیجه ای را نداشتند. در صورت برگزاری کنفرانس ژنو ۲، قدرت های بزرگ از اهداف خود در سوریه دست خواهند کشید. قول و قرارها و زد و بندهای دیپلماتیک، دولت بعدی را تعیین نخواهد کرد. راه حلی که در این کنفرانس ارائه شود، تنها می تواند پس از آنکه از طریق یک رفراندم عمومی به تصویب رسید، به اجرا برسد.

این جنگ، سوریه را به خاک و خون کشیده و نیمی از شهرها و زیرساخت های این کشور را نابود کرده است تا بدین ترتیب اشتها و خواسته های سیری ناپذیر غرب و قدرت های خلیج فارس را ارضا کند. تنها حاصل مثبت کنفرانس ژنو ۲، می تواند تامین هزینه های بازسازی سوریه، توسط کسانی باشد که آن را به این شرایط دچار کرده اند.