آواز بی محل" خروس‌ها" در ژنو

به گزارش پارس به نقل از خراسان، ۳ روز مذاکره فشرده ایران و ۱+۵ در ژنو در حالی تا ساعات پایانی شب گذشته ادامه یافت که در این میان کارشکنی فرانسه در طولانی شدن و به نتیجه قطعی نرسیدن این مذاکرات نقشی اساسی داشت. درباره این که فرانسه تنها عامل به نتیجه نرسیدن این مذاکرات که در ابتدا چشم انداز مثبتی برای آن تصور می شد است یا خیر، چندان نمی توان با قوت از آن سخن گفت. چرا که بدون شک اختلاف نظرهای جدی دیگری به ویژه میان ایران و آمریکا در این زمینه وجود دارد. به طور مشخص ۲ تحلیل را می توان درباره رفتار فرانسه در این دور از مذاکرات متصور بود. نخست ایفای نقش « پلیس بد» از سوی فرانسه در این نشست بود. بر این اساس که در رویکرد تاکتیک چماق و هویج اعمال می شود یکی از اعضای تیم مقابل، نقش منفی و سختگیرانه را در مقابل طرف دیگر بازی می کند و دیگر اعضا نقش متعادل کننده و مثبت به خود می گیرند تا ضمن جلو بردن روند مورد نظر خود از طریق فشار و مذاکره به هدف خود برسند حتی اگر فرآیند مذاکرات نیز به بن بست نزدیک شد و طرف مقابل مقاومت کرد، اعضایی که نقش مثبت را بازی می کنند این روند را از بن بست خارج می کنند.

در قالب این تحلیل گویا فرانسه نقش « پلیس بد» و « آمریکا، انگلیس و آلمان» نقش « پلیس خوب» را بازی می کنند. موضع گیری خوشبینانه و نسبتاً مثبت انگلیس در این دور از مذاکرات به رغم آن که همواره موضعی منفی علیه ایران داشته این گمانه را تا حدی تقویت می کند. در تحلیل دوم برخی کارشناسان به نقش فرانسه به عنوان نماینده و اهرم فشار اسرائیل و برخی کشورهای عربی در مذاکرات قائل هستند بر این اساس فرانسه به واسطه زمینه های ضدایرانی و همچنین لابی های یهودی و اسرائیلی قوی در این کشور به نوعی تحت تأثیر این فضا برای برآورده کردن منافع این کشورها که همانا به نتیجه نرسیدن این مذاکرات است، نقش تخریبی در مذاکرات را در پیش گرفته است. البته از این رهگذر کاخ الیزه در شرایطی که اوضاع اقتصادی فرانسه نیز چندان مساعد نیست از منابع مالی اعراب و لابی های متنفذ و ثروتمند یهودی نیز بی بهره نخواهد ماند.

با نگاهی به ادوار قبلی مذاکرات نیز این سابقه تخریبی فرانسه در مذاکرات ایران و ۱+۵ مشهود بوده است. در این میان البته به صرف تأکید بر نقش لابی اسرائیلی در فرانسه نمی توان این رفتار پاریس را تحلیل کرد. به طور مشخص در این باره نباید از تحولات ۲ سال اخیر در منطقه خاورمیانه غافل شد به عبارتی آن چه در سوریه، لبنان و شمال آفریقا به عنوان منطقه نفوذ سنتی فرانسه می گذرد به ویژه تحولات ماه های اخیر چندان به مزاج فرانسوی ها خوش نمی آید. پیشروی های ارتش سوریه و تغییر معادلات در جبهه میدانی نبرد در این کشور به نفع سوریه و بالطبع متحد دیرینه این کشور یعنی ایران خواهد بود و نفوذ تهران را در منطقه افزایش خواهد داد چیزی که برای فرانسه و برخی کشورهای عرب که اکنون لوران فابیوس وزیر خارجه فرانسه به صراحت از « ضرورت تأمین شدن نگرانی های اسرائیل و کشورهای عربی» سخن می گوید، بدون ارتباط با این شرایط نیست.

به عبارتی به نظر می رسد آن چه باعث شده تا « خروس های فرانسوی» آواز ناکوک خود را در ژنو به صدا درآورند در نگاه کلان جلوگیری از توافق ۱+۵ با ایران و یا گرفتن امتیازهای بیشتر و تضعیف تهران در این مذاکرات است تا حداقل بخشی از این نفوذ از دست رفته پاریس که اکنون در قالب ائتلافی با اسرائیل و برخی کشورهای عربی منطقه متجلی شده احیا شود. چرا که هر گونه توافق مبتنی بر یک معامله برد - برد از نگاه این ائتلاف قدرت منطقه ای ایران را نیز از آن چه اکنون است بیشتر خواهد کرد. در این فرHیند طولانی تر کردن روند مذاکرات ایر ان و ۱+۵ وایجاد تاخیر در به نتیجه رسیدن این گفت و گو ها فضای بهتری را برای مخالفان این روند به وجود خواهد آورد. مخالفانی که اکنون طیفی از کنگره آمریکا تا ساکنا ن کاخ الیزه و تندروهای حزب لیکود و اعراب مرتجع منطقه را در بر می گیرد.