«ماریه» جانباز ۵۰ درصد جنگ تحمیلی، جایی در میان قوانین حمایتی ندارد

به گزارش پارس به نقل ازفارس، هفته دفاع مقدس رو به پایان است، اما هنوز ماریه و ماریه ها زخم های تنشان خوب نشده است. زخم ها و دردهایی که سال ها پس از جنگ بر جانشان نشست و هنوز هم جان مردم مرزنشین کشورمان را تهدید می کند.

هنوز بخشی از پیکر میهن عزیزمان آلوده به یادگاران شوم صدام و دیگر جنایت کاران جهانی است. هنوز هم مین ها و خمپاره های خنثی نشده بسیاری، در روستاها و شهرهای مرز غربی کشور در انتظار قربانیان تازه خود هستند. هنوز هم کودکان، زنان و مردان بی گناه مناطق مرزی غرب کشور بیم آن دارند که آیا شب هنگام از میان خمپاره های عمل نکرده، مین ها و دیگر آثار برجای مانده از جنگ تحمیلی، سالم به خانه خواهند رسید؟

ماریه ۹ سال بیشتر نداشت که برای خریدن کفش از دستفروش محله همراه مادرش به کوچه می رود، در بازگشت، پسربچه ای از سر بازیگوشی « مین» ی را که تازه یافته بود، در کوچه رها می کند و می رود، بی خبر از نتیجه مهیب بازیگوشی اش، ماریه روی مین پا می گذارد و پس از آن… صدا بود و درد، دیگر پایی نبود و کفش آرزویی شد در قلب کوچک ماریه، قلبی که تاب نیاورد و چند سال بعد به نیشتر تیغ جراحان سپرده شد.

انفجار مین، صدمات جسمی و روحی، عمل جراحی قلب باز، بیماری دیابت، همه و همه از ۹ سالگی تا ۱۲ سالگی بر جان و روان ماریه نشست. حالا او روزانه دو بار باید انسولین تزریق کند.

اما حالا چند سال پس از آن حادثه تلخ ماریه کوچک، هنوز جایی در میان قوانین حمایتی نهادهای مسئول ندارد. گفته اند که باید ۱۵ ساله باشد تا بتوانیم از او حمایت کنیم و به عنوان جانباز جنگ تحمیلی تحت پوشش قرار گیرد. ماریه حالا ۱۵ ساله است و با وجود دردهای متعدد تنها ۲۰۰ هزار تومان بابت حق پرستاری دریافت می کند. خانواده ماریه همه دارایی خود را برای بازگرداندن سلامتی جسمی و روحی او هزینه کرده اند و حالا دیگر چیزی نمانده که بخواهند برای فرزندشان فدا کنند. ماریه سالهاست خندیدن را از یاد برده است و تمام آرزوهای کودکی اش را.

پدر ماریه دیگر طاقت تحمل دردهای ماریه را ندارد. می گوید: ماریه ۵۰ درصد جانبازی دارد و تنها ۲۰۰ هزار تومان بابت درمانش دریافت می کند که اصلاً کافی نیست.

او که به سختی فارسی صحبت می کند، این گونه ادامه می دهد: برای دریافت این خدمات و مبالغ ناچیز از بنیاد جانبازان باید از روستای خودمان تا شهر ارومیه بروم و این هزینه رفت و آمد به دیگر هزینه های زندگی ما هم اضافه می کند حالا به شهر ارومیه آمده ایم و ماریه از سرویس مدرسه که بنیاد در اختیارش گذاشته استفاده می کند، اما این ها دردی از ما دوا نمی کند.

صدای دردمند پدر ماریه در گوش می پیچد که می گوید: یکی می گوید باید ۱۵ ساله شود، تا خدمات بیشتری دریافت کند، یکی می گوید باید ۱۶ ساله باشد. حالا من مانده ام و هزینه های درمانی دخترم ماریه، باید مرتب برایش سرنگ های مخصوص دیابت بخرم و آزمایش قند خون بدهد، کمک هایی که بابت درمان ماریه به ما تعلق می گیرد بسیار ناچیز است و اصلاً کفایت نمی کند.

پدر درباره اوضاع روحی و جسمی دخترش توضیح می دهد: همین امروز از مدرسه اش به من تلفن کردند که بیا دخترت را ببر حالش اصلا خوب نیست.

او ادامه می دهد: من کارگری می کنم و کمرم زیر بار هزینه های زندگی و هزینه های درمانی ماریه شکسته است. دیگر نمی توانم، چیزی ندارم که بتوانم برای دخترم هزینه کنم.

او خواسته اش را از مسئولان چنین عنوان می کند: مسئولان بیایند خانه و زندگی من را ببینند. وضعیت دخترم را از نزدیک مشاهده کنند، تنها خواسته من تأمین هزینه های درمانی و تحصیلی دخترم است، دیگر هیچ چیز نمی خواهم.

پدر ماریه درباره رسیدگی نهادهای مسئول نسبت به وضعیت دخترش می گوید: تا کنون ماریه دو بار عمل جراحی قلب انجام داده است که بهار گذشته دو نفر از بنیاد آمدند و موضوع را بررسی کردند و رفتند و دیگر خبری از آن ها نشد.

ماریه موضوع یکی از عکس های « مهدی منعم» عکاس دفاع مقدس است که این روزها با عنوان « قربانیان جنگ، سفیران صلح» در گالری نی سازمان فارسی زبانان به نمایش گذاشته شده است.

ماریه تنها یکی از بچه هایی است که به دلیل زندگی در منطقه آلوده به مین در خردسالی روی مین رفته است و حالا با همه دردهایش تنها مانده است. او باید منتظر بماند که سرانجام کدام نهاد و سازمان مسئول در قبال پاک سازی میادین مین و قربانیان جنگ تحمیلی پاسخگو خواهد بود. انتظاری که شاید هیچ گاه به سرانجام نرسد و در پشت در جلسات مختلف مقامات مسئول و قوانین ناقص در این زمینه گم شود و هر نهاد مسئولی وظیفه رسیدگی به این مشکلات را با استفاده از قوانین ناقص از گردن خود ساقط کند و آن را بر دوش نهادهای دیگر بیاندازد و در این میان این ماریه و ماریه ها هستند که بی آن که جایی در میان قوانین حمایتی این نهادها داشته باشند و نهادی خود را در این زمینه مسئول و پاسخگو بداند، زندگی مشقت بارش را ادامه می دهد تا آن جا که شرایط جسمانی خودش و شرایط مالی خانواده اش به او این اجازه را بدهد.

مهدی منعم ۲۴ سال بعد از جنگ تحمیلی را به عکاسی از قربانیان جنگ تحمیلی در ۵ استان مرزی غرب ایران اختصاص داده است و هر بار نمایشگاه های تازه ای را با این موضوع برپا می کند.