خانه علی (ع) در لحظات جدایی

به گزارش پارس به نقل از افکارنیوز، خانه علی، کم کم فروغ خویش از دست می داد و هر کس درد خویش به گونه ای اظهار می کرد. چون نوبت نوحه و زاری به دختران پاکش رسید و فرق شکافته و صورت خونین پدر مشاهده کردند، آه از نهادشان بر آمد و شیون و زاری سر دادند که:

پدر جان! بعد تو در این وحشت فراگیر، مونسی نمی جوییم که توانمان رفته و شکیبایی مان به سر آمده.

پدر! دنیای پس از تو نفرت برانگیز است و تا نَفَس باقی است، گریه و فغانمان بر تو فرو نخواهد نشست. غم فراق تو هر روز فزونی یابد و جراحت هجرانت، همواره بر دل تازه می ماند.

پدر جان! یتیمان و بیوه زنان پس از تو که را دارند؟ بابا! ما در میان مردم به واسطه وجود تو محترم بودیم.

پدر جان! می دانیم که بهشت، در اشتیاق دیدار تو بی تاب است و چشمان مادرمان زهرا در انتظار توست، ولی ما را با مصیبت های جان کاه پس از خود تنها مگذار. ۱

در ید آن تیره دل قلب ولی را بر آورد از جگر بانگ علی را
کلام دل نوازش را گسستند به شمشیری نمازش را شکستند
درخت عدل را از ریشه کندند عدالت را به ظلم از پا فکندند
(مهدی سهیلی)

منبع:
۱. منتهی الآمال، ص۳۳۳.
۲. شهد بندگی (۲) ، ص۸۵-۸۶.