هدیه دادن و هدیه گرفتن در سیره امام رضا علیه السلام
امام رضا (ع) هدیه را مایه خوشبختی و سعادت مردم دانسته و به نقل از پیامبر (ص) می فرمایند: همواره امتم خوشبختند! تا هنگامی که با یکدیگر دوستی بورزند و به هم هدیه بدهند.
به گزارش پارس ، فارس به نقل از سایت قدس آنلاین، یکی از کارهایی که مایه انس و الفت و دوستی میان انسانهاست، هدیه دادن به یکدیگر است. این سنت حسنه در سیره عملی اهل بیت علیهم السلام به شدت مورد تشویق بوده و به آن توصیه شده است.
توصیه کلی در آموزه های اسلامی برای هدیه دادن و گرفتن انجام این کار بدور از زحمت و مشقت برای خود و دیگران است؛ چرا که در غیر اینصورت هدف کلی این کار که همان ایجاد انس و الفت است محقق نمی شود ؛ اما به طور کلی این سنت مورد توجه و تاکید بزرگان دینی بوده است. از جمله امام رضا (ع) از قول پدر و جدّ بزرگوارش نقل مى کند که فرمود: رسول اکرم (ص) هدیه را دوست مى داشت، برایش گوارا بود و آن را طلب مى نمود و در مقابل به جبران آن اقدام مى کرد. (۱)
امام رضا (ع) همچنین هدیه را مایه خوشبختی و سعادت مردم دانسته به نقل از پیامبر (ص) می فرمایند: همواره امتم خوشبخت اند! تا هنگامی که با یکدیگر دوستی بورزند و به هم هدیه بدهند. (۲)
امام رضا (ع) در روایتی دیگر و در تأیید این فرهنگ نیکو از اجداد خویش از رسول خدا (ص) روایت کرده است که فرمود: نعم الشى ء الهدیّة و هى مفتاح الحوائج؛ خوب چیزى است هدیه؛ زیرا آن کلید حوائج است. (۳)
و در بیانی دیگر امام رضا علیه السلام هدیه را نابود کننده کینه ها و عداوتها دانسته و به نقل از پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: الهدیّة تذهب الضغائن من الصدور؛ هدیه کینه ها را از دلها می برد. (۴)
امام رضا علیه السلام به نیت تشکر و قدردانی از دعبل هدایایی به او داد که در این زمینه برادر دعبل می گوید: حضرت امام رضا علیه السلام پیراهنی از خز سبز رنگ و انگشتری از عقیق به برادرم « دعبل» هدیه داد و فرمود: « ای دعبل! برو به شهر قم که آنجا به صلاح و خیر تو است. » و فرمود: « این پیراهن را محافظت کن! زیرا من در آن، هزار شب، هزار رکعت نماز خوانده ام و قرآن را هزار بار از ابتدا تا انتها ختم کرده ام. » (۵)
پانوشتها:
۱. طبرسی، علی بن حسن، مشکاة الأنوار، ص ۲۱۹، کتابخانه حیدریه، نجف، ۱۳۸۵ق
۲. وسایل الشیعه، ۱۱/۲۰۲
۳. صدوق، محمد بن علی، عیون أخبار الرضا (ع) ، ج ۲، ص ۷۴، ح ۳۴۲، انتشارات جهان، ۱۳۷۸ق
۴. عیون اخبار الرضا ۲/۷۴
۵. بحارالانوار، ج ۴۹، ص ۲۳۸، ح ۷
ارسال نظر