منتظر" هوش سیاه۳" باشید

به گزارش پارس به نقل از همشهری جوان، بازتاب موفق مخاطبان پس از سری اول « هوش سیاه» در سال ۸۸ باعث شد که آب پرور سری دوم را هم کلید بزند. حالا او تمام قد از سریالش دفاع می کند و می گوید قصه طوری طراحی شده که قابلیت دوباره ادامه پیدا کردن را هم دارد. پس منتظر سومین هوش سیاه هم باشید!

چرا « هوش سیاه» را ادامه دادید؟

معمولا در ایران برای ساخت سری دوم سریال ها ریسک و سرمایه گذاری نمی کنند. برای اینکه از اول برای ادامه طراحی نمی کنند. برای « هوش سیاه» هم از اول برای ادامه اش طراحی نکرده بودیم اما از جایی که شخصیت محوری سریال طراحی و در دل قصه خلق شد، در اواسط تولید سری اول به این نتیجه رسیدیم که این قضیه و شخصیت با این موتوری که دارد، می تواند تا دور دست ها برود. از همان جا ما به فصل ها و اپیزود های بعدی هم فکر کردیم. من همانجا گفتم این قضیه می تواند حداقل تا ۱۰۰ قسمت ادامه پیدا کند.

پس « هوش سیاه ۳» در راه است؟

نه شرایطی وجود دارد که من نمی توانم ادامه اش بدهم.

مگر ساختن سریال پلیسی در ایران چه دردسر هایی دارد؟

سختی ندارد. زمینه هایش باید مهیا باشد. اول از همه زمینه های نرم افزاری اش؛ باید بدانیم از لحاظ فکری وارد چه حوزه ای می شویم و وقتی کار اکشن و پلیسی می کنیم باید چه سازمان ها و نهاد هایی را در کار شریک کنیم. در واقع بدانیم که این سریال ها با کار های آپارتمانی تفاوت دارد، هم هزینه هایش فرق می کند، هم زمانی که باید صرف کنیم، هم آدم هایی که درگیرش می شوند، تخصص پیچیده ای دارند. همه آدم هایی که وارد این حوزه می شوند، باید آمادگی ذهنی داشته باشند تا یک اثر ناموفق به کار های قبلی اضافه نشود. به لحاظ سخت افزاری هم باید زمینه های تولیدی، تجهیزاتی، ماشین آلات و امکاناتش مهیا باشد. در این سریال ها با اکسسوار یک خانه سروکار نداریم. آکسسوارمان ماشین ها، سلاح های مختلف، هلی کوپتر و امکاناتی است که قهرمان و ضد قهرمان قصه برا ی جذاب شدن به آن نیاز دارند. سینما و تلویزیون ایران در این زمینه تجربه کمی دارد و بعضی جاها مجبوریم آزمون و خطا داشته باشیم.

پس چرا ما درباره سریال های پلیسی سراغ تجربه گرایی نمی رویم؟ در چند دهه گذشته فقط چند سریال پلیسی موفق مثل « کارآگاه علوی» و « خواب و بیدار» داریم.

برای اینکه ما استراتژی و یک مدیریت فرهنگی واحد نداریم. زمانی تلویزیون این کار را انجام می داد، یعنی می توانستی به یک وحدت رویه در زمینه امور فرهنگی فکر کنی. آن خط پررنگ فرهنگی را می دیدی که تلویزیون روی همه چیز - حتی سینما - تاثیر می گذاشت. این نشان می دهد که چقدر سازندگان فرهیخته ای در تلویزیون حضور داشتند و چه مدیریت فرهیخته ای وجود داشت که می توانست آنها را به این سمت راهبری کند. اما الان می بینیم که به دلیل صف آرایی وحشتناک رسانه های بیرونی ما بی خود در لاک دفاعی فرورفته ایم. رسانه ما از خلاقیت فوق العاده بالایی برخوردار است و به جای فرو رفتن در لاک دفاغی فرهنگی، باید به تنهاجم فرهنگی رو بیاورد.

سروکله زدن با مفاهیم کامپیوتری و اینترنتی دنیای مجازی در سریال، مخاطب عام سریال را پس نزده؟

اصلاً رفته رفته همه به این نکته می رسند که ظاهراً ناگزیر هستند از این مسائل سردربیاورند. سری اول را که می ساختیم، کمی نگران این طیف مخاطبان بودیم. طبیعتاً نشانه گیری ما سمت جوانان بود. برای همین هم این قصه انتخاب شد. اما فکر می کردیم آدم های میانسال، سنتی ها و کسانی که سروکاری با تکنولوژی جدید ندارند، ما را پس خواهند زد. کم کم دیدیم این جوری نشد. شاید وجود زمینه داستانی، گره افکنی ها و… آنها را علاقه مند می کرد که سریال را ببینند. در این سری به موضوعات تخصصی نگاه کرده ایم و کمی پیچیده تر شده. گاهی از طرف کاربر های حرفه ای تر مورد انتقاد قرار گرفتیم که چرا در بعضی مواقع ساده انگاری شده. ما هم گفتیم می خواستیم معدل کلی را بگیریم که نه سیخ بسوزد، نه کباب. به خاطر همین این دفعه خیلی حرفه ای و دقیق پیش رفته ایم. مخاطبان این سری از سری پیش هم بیشتر هستند.

در اجرای فرم تصویری سریال، آگاهانه از فرم سریال « ۲۴» استفاده کرده اید؟

« هوش سیاه ۱» بعد از سریال « ۲۴» ساخته شده و ممکن است این تصور به وجود بیاید که تقلید کرده ایم اما من در تله فیلم « خشاب خالی» هم که قبل از نمایش سریال « ۲۴» ساخته ام، از همین فرم اسکرین استفاده کرده ام. البته من فوق العاده « ۲۴» را دوست دارم.

به نظر خودتان پلیس های سریال توقع مخاطب را برآورده می کنند؟ شکل دیگری از پلیس در ذهنتان نبوده که عملی نشود؟

ما می خواستیم پلیسمان را چابک تر، تیز هوش تر و تکنیکال تر نمایش بدهیم. چون هم جهان نوین این سمت در حرکت است، هم برای ما یک چالش ایجاد کرده بود که این آدم ها باید توانمند و هوشمند باشند که بتوانند با جنایت ها هوشمندانه مقابله کنند. بالاخره نزدیک ۴۰ قسمت اینها مثل موش و گربه دنبال هم هستند اما هیچ کس نمی تواند بگوید پلیس ناتوان است. برای اینکه نشانه های تیز هوشی او را می بیند. جاهایی حتی از مجرم جلوتر حرکت می کند ولی در بازی موش و گربه به ابتکار عمل دست موش است.

چرا اصرار دارید که علاوه بر دنبال کردن روایت قصه اصلی در سریال، همزمان موضوعاتی مثل شرکت های هرمی و… را با هم پیش ببرید؟

اصولا دوست دارم این خرق عادت انجام شود. اینکه وسط سریال شام هم بخوریم و با مهمان هم حرف بزنیم ولی هیچ چیز را از دست ندهیم، یک تصور قدیمی و نخ نما شده است. نباید بتوانید سریال را رها کنیم. باید به بغل دستی تان بگویید « حرف نزن، می خواهم سریال ببینم» به همین خاطر باید حجم و ریتم اطلاعات طوری باشد که خلائی در آن ایجاد نشود. اگر جایی هم هست که داستان سبک تر پیش می رود، باید بدانید اینها به اصطلاح نفس خور وسط کار است. وقتی شما به نقطه هیجان می رسید، دریچه های یادگیری بازتر است و بهتر یاد می گیرید. این نقطه حدی دارد. بعد از آدرنالینی که با هیجان به شما تزریق می شود، باید یک نفس راحت بکشید. مثل عوض کردن دنده و خلاص کردن برای ماشین. منتهی مردم ما بدعادت شده اند. حق مردم است که فیلم و سریال درجه یک ببینند. اگر این اتفاق بیفتد. دیگر خودشان سمت آثار سطحی نمی روند. یکی از آرزو ها و اهداف من همین سلیقه سازی برای مردم است.

به خاطر همین فضای زندان سریال را هم متفاوت و فرهنگی طراحی کرده اید؟ ! « انگار این زندان اساسا در ایران نیست.

من فکر می کنم فضای ایده آل باید این جوری باشد. واقع گرایانه با این موضوع برخورد نکرده ام. من نرفته ام و دوربینم را در یک زندان بگذارم و از همان استفاده کنم. آن موقع که چیزی به جامعه ام اضافه نکرده ام من باید الگو بسازم و بگویم یک زندان آرمانی، فقط می تواند مراودات اجتماعی یک زندانی را از او بگیرد، نه چیز های دیگری را.

اما به درک مخاطب از واقعیت ضربه می زند.

بله. روز های اول ما را به سریال « فراز از زندان» نسبت می دادند. هرچه بیشتر پیش رفتیم. این حرف و حدیث ها کمتر شد. معلوم می شود که باید عادت های قدیمی را دور برزیم. من سعی کردم در سریالم به اصطلاح نمایشی ها یک دنیای خود بسنده بسازم. دنیایی که خودش کامل است و قواعدی دارد که به آن احترام می گذارد. بعد از مدتی مخاطب فرض می گیرد که این زندان واقعی است. البته من فقط ۴ قسمت از « فرار از زندان» را دیدم و بقیه اش را ندیدم تا ناخودآگاه از آن تاثیر نگیرم.

خودتان از پلیسی ها کدامشان را دوست دارید؟

در بین خارجی ها « ۲۴» و در سریال های داخلی « خواب و بیدار» آقای فخیم زاده.

از نظر شما شاخصه های یک کار پلیسی موفق چه چیز هایی است که این دو سریال را می پسندید؟

باید مولفه های استاندارد ژانر پلیسی واکنش را رعایت و چاشنی نو آوری را به آن اضافه کرد. بومی سازی را هم باید در کار پلیسی تعریف کرد. سینما یک پدیده فرهنگی است. ژانر بندی ها هم که دست ما نیست و قبلاً اتفاق افتاده. وقایع پلیسی هم که رخ می دهد، در جوامع شهری ما اتفاق می افتد. فرهنگ جوامع شهری فعلی ما تفاوت چندانی با سایر نقاط دنیا ندارد. به خاطر همین باید از کلی گویی پرهیز و بحث ریز کنیم.

بالاخره ما کار خارجی پلیسی زیادی دیده ایم و ناخودآگاه خودمان را با آن مقایسه می کنیم. به خاطر همین من باید خیلی بی هوش و حواس باشم که بخواهم غربی سازی کنم. معمولاً منظور ما از فرمی بومی، یک فیلم ایستا با پلان های طولانی، اندازه قاب های بی خاصیت و بی حرکت است. در حالی که دوربین من یک لحظه آرام و قرار ندارد. اینها گرام و ابزار سینماست تا بتوانم تاثیر بگذارم. ضمن اینکه ما الان در پخش جرم و تعدیلی نداریم. اگر از فرهنگ مردم فاصله داشتیم قطعاً با شمشیر پخش مواجه می شدیم.