در خاکسپاری من

به عزاداران نگاه کن.بعضی‌شان حتی مرا خوب نمی‌شناختند، ولی آمده بودند.چرا؟

هرگز پرسیده ای وقتی دیگران می‌میرند چرا مردم جمع می‌شوند؟چرا احساس می‌کنند باید این‌کار را بکنند؟

برای این‌که جان آدمیزاد، در عمق وجودش می‌داند که همه‌ی زندگی ها همدیگر را قطع می‌کنند.این‌که مرگ فقط یکی را نمی‌برد، وقتی مرگ کسی را می‌برد، شخص دیگری را نمی‌برد.

در فاصله کوتاه بین برده شدن و برده نشدن، زندگی خیلی‌ها عوض می‌شود.می‌گویی باید تو به جای من می‌مردی. ولی در طول زندگی‌ام روی زمین، انسان‌هایی هم به جای من مرده‌اند.هر روز این اتفاق می‌افتد.وقتی صاعقه یک دقیقه بعد از رفتن تو می‌زند، یا هواپیمایی سقوط می‌کند که ممکن بود تو در آن باشی.وقتی همکارت مریض می‌شود و تو نمی‌شوی.

فکر می‌کنیم این چیزها تصادفی است ولی برای همه‌شان تعادل وجود دارد.یکی می‌پژمرد ، دیگری رشد و نمو می‌کند.تولد و مرگ بخشی از یک کل است. ((پاملا یوخانیان))

AndroidOnlineNewsImage.aspx