غیرقابل پیش‌بینی مثل ویسی

وقتی روز داور بازی شاهین شهرداری بوشهر و سرخپوشان پاکدشت سوت پایان بازی را به صدا درآورد خوشحال‌ترین آدم روی زمین عبدالله ویسی بود. مربی که بعد از حدود سه سال ناکامی بالاخره در فوتبال ایران دست به کار بزرگی زد و دوباره خودش را نشان داد.

عبدالله ویسیِ مربی مثال «تناقض» در فوتبال ایران است. یک مربی خوش فکر، شجاع و البته غیرقابل پیش‌بینی در نتیجه‌گیری!

ویسی هم تجربه قهرمانی در لیگ برتر را دارد و هم اخراج در این لیگ، هم سابقه صعود به لیگ برتر را دارد و هم استعفای‌های پیاپی! خیلی عجیب است که یک مربی یک سال قهرمان شود و بهترین مربی سال و سال بعد اخراج.

همه ما ویسی را با اشک‌های همیشگی‌اش می‌شناسیم، همان اشک‌هایی که در فرودگاه و بعد از خط خوردن از تیم ملی روی صورتش جاری شد، همان اشک‌هایی که بعد از قهرمانی با استقلال خوزستان ریخت و همان اشک‌هایی که روز گذشته در ورزشگاه دستگردی تهران و بعد از لیگ برتری شدن شاهین ریخت.

حالا ویسی بعد از چند سال ناکامی در فوتبال ایران دوباره متولد شده، دوباره خودش را ثابت کرده و دوباره سودای مدعی بودن و بهتر بودن را دارد. شاید آن زمانی که ویسی روز گذشته روی دوش بوشهری‌ها اشک شوق می‌ریخت به همین مسائل فکر می‌کرد، به این فکر می‌کرد که عزت و ذلت دست خدا است، خدا دوباره به او رو کرده و لبخند زده تا دوباره همه گواردیولای وطنی را ستایش کنند.

باید منتظر ماند و دید که فصل آینده برای ویسی چطور رقم می‌خورد و آیا «عبدالله» می‌درخشد یا بازهم باید منتظر ناکامی‌های او بود.