بزرگ‌تر از کی‌روش یا یکی مثل حاجی مایلی؟

کاش انتخاب آرسن ونگر به عنوان سرمربی جدید تیم ملی ایران، دروغ سیزده نبود. حداقل با باورکردن آن خبر می‌ شد آینده ای را برای تیم ملی ایران تصور کرد. حالا و با گذشت چهار ماه از پایان جام ملت های آسیا، یوزها هنوز هیچ یوزبانی ندارند و کسی نمی داند در بازی های دوستانه پیش رو، چه کسی روی نیمکت تیم ملی ایران می نشید. ابتدا گزینه های داخلی مطرح شدند. مخالفت جمعی و البته غیبت یک سرمربی ایرانی ایده آل، صرفا باعث شد پرونده سرمربی جدید تیم ملی، قطورتر شود. پس از آن بود که مهدی تاج و همکارانش تصمیم گرفتند به سراغ گزینه های خارجی بروند. اخبار اطراف فدراسیون فوتبال، از مذاکره و تلاش برای جذب گزینه های درجه یک جهانی حکایت می کرد. تلاشی که هنوز هم برقرار است و البته بی نتیجه.

اروه رنار با حضور در دیدار ایران و ژاپن، یک گزینه بی نهایت نزدیک نام گرفت. او حتی تا آستانه پذیرفتن قرارداد ایران هم پیش رفت اما فدراسیون فوتبال مراکش خیال همه را راحت کرد؛ سرمربی فرانسوی حداقل تا پایان جام ملت های آفریقا در کازابلانکا ماندنی شد. وینچنزو مونتلا، تایید کرد که پیشنهادهایی از آسیا داشته است اما در نهایت تصمیم گرفت به فیورنتینا بازگردد. اگرچه آرسن ونگر یک دروغ بزرگ بود اما مطرح شدن نام هایی مثل لوران بلان و زین الدین زیدان شوخی های غیرقابل باوری بود که دیگر غیرممکن است. زیدان دوباره هدایت رئال مادرید را برعهده گرفت و لوران بلان هم با کناره گیری برونو ژنسیو از المپیک لیون، انتخاب نخست شیرهای فرانسوی خواهد بود. اگر فدراسیون به دنبال همکاری با سرمربی های مشهور آفریقا و آمریکای جنوبی است، باید تا نیمه دوم تابستان منتظر باشد. برگزاری جام ملت های آفریقا و کوپاآمریکا، یعنی هیچ کدام از سرمربی های طراز اول اروپایی و غیراروپایی فعال در این دو قاره، حتی اگر بخواهند هم نمی توانند با تیم ملی ایران قراردادی امضا کنند.

تاج که احساس می کرد دیگر مسیر ساده‌ای برای انتخاب یک سرمربی مناسب برای تیم ملی ندارد، تصمیم گرفت همه چیز را به حالت پیش فرض بازگرداند. او مدعی شد انتخاب سرمربی بعدی تیم ملی بستگی به تعداد تیم های حاضر در جام جهانی 2022 دارد. اگر این جام مثل چند جام اخیر با 32 تیم آغاز شود، تیم ملی به دنبال یک گزینه گران قیمت و کاربلد خواهد بود. اما اگر قطری ها میزبان نخستین جام جهانی 48 تیمی فوتبال باشند، برنامه فدراسیون ایران به کلی تغییر می کند. این یعنی مسیر صعود تیم ملی ایران به جام جهانی ساده تر از قبل خواهد بود و همین کافی است تا فدراسیون با انتخاب یک گزینه ارزان قیمت، دیگر نگران نباشد. اگر این اتفاق رخ دهد، ثابت می کند که واقعا بزرگ ترین دغدغه فوتبال ایران صعود به جام جهانی است. بیانگر یک حقیقت تلخ که سرمایه گذاری بلند مدت در فوتبال ایران معنایی ندارد و هیچ تعاملی میان سرمربی تیم ملی و سرمربیان تیم های کشور وجود ندارد. انتخاب سرمربی براساس تعداد تیم های حاضر در جام جهانی به خوبی نشان می دهد انتهای مطالبات و غایت فوتبال ایران، چیزی به جز صعود به جام جهانی نیست. قطری ها در شرایطی میزبان جام جهانی شدند که نه تنها نام بزرگی را روی نیمکتشان نمی دیدند بلکه توقعشان صعود به جام جهانی هم نبود. تمرکز قهرمان فعلی آسیا بیش تر از آن که بر روی انتخاب یک سرمربی گران قیمت برای صعود به جام جهانی باشد، بر روی تربیت نسلی جوان، با انگیزه و قدرتمند بود که افتخاری تاریخی را برای کشورشان به ارمغان بیاورد.

همه این حدس و گمان های فدراسیون برای انتخاب سرمربی جدید در شرایطی رقم می خورد که بعید به نظر می رسد جام جهانی 2022 با حضور 48 تیم برگزار شود. اگر قرار بود تعداد تیم های حاضر در قطر بیشتر باشد، اینفانتینو تا امروز با شیخ نشین ها به توافق رسیده بود. با این حال رییس فیفا به عنوان تنها حامی طرح 48 تیمی شدن جام جهانی قطر، هنوز نتوانسته نظرش را به دیگران تحمیل کند. زمان زیادی تا آغاز قرعه کشی مرحله انتخابی جام جهانی نمانده و شهریور ماه آغاز مسابقات انتخابی جام جهانی پیش رو خواهد بود. بنابراین مهدی تاج باید بداند انتخاب سرمربی بعدی تیم ملی، باید میان گزینه های درجه یک و گران قیمت باشد. شاید او تصمیم گرفته تا انتخابی دهه هفتادی داشته باشد. یک سرمربی ایرانی با تاکتیک سانتر از جناحین که بازیکنان یا از او هراس دارند و یا اصلا او را قبول ندارند. اگر تا جام جهانی 2026 مهدی تاج هنوز با حمایت اینفانتینو روی صندلی فدراسیون فوتبال ایران نشسته بود، آن وقت می توانیم درباره انتخاب سرمربی ارزان قیمتی که تنها هدفش صعود به جام جهانی شلوغ آمریکای شمالی است، صحبت کنیم.