در ارتباط با ویدیویی که اخیرا منتشر شده و مربوط به یکی از کارمندان ساواک است که پس از ۴۰ سال به ایران برمی‌گردد و توسط یک تیم مستندساز قانع می‌شود با شکنجه‌شدگانش روبه‌رو شود، باید گفت خشونت بدوی‌ترین و ابتدایی‌ترین شیوه ابراز خشم است؛ خشونت در ذات بشر نهفته است و این شیوه‌های تربیتی هستند که به فرد می‌آموزند از خشونت برای ابراز خشم خود استفاده کند یا از روش‌های بالغانه‌تر. «نوزاد انسانی تنها موجودی است که انسان به دنیا نمی‌آید». تقریبا تمام موجودات، همسو با آنچه جبر ژنتیکی برای آنها رقم زده ادامه حیات می‌دهند الا انسان که انتخاب می‌کند که حیوان ناطق بماند یا ماشین ناطق شود یا مدارج انسانی را طی کند. تربیت، تنها قادر است نوزاد انسانی را از حیوان به ماشین بدل کند و این موجود تربیت شده همچون ماشینی است که اراده خود را به هر که واگذار کند، او قادر خواهد بود آن را هدایت کند.

فرقی هم نمی‌کند که هدایت‌کننده این ماشین، ایدئولوژی باشد یا یک حکومت یا دانشگاه یا پدر و مادری که می‌پندارند صلاح او را از خودش بهتر می‌دانند.

بنابراین، این حیوان به دنیا آمده که نوزاد انسانی نام‌گذاری شده با تربیت تنها قادر است ماشینی شود با انواع و اقسام دگمه های رنگ و وارنگ... و تنها چیزی که قادر است او را به انسان، یعنی موجود آزادی که از خود اراده دارد و رفتارهای خود را انتخاب می‌کند و مسئولیت رفتارهای خود را می‌پذیرد، عنصری است به‌نام «ارزشمندی». تزریق «ارزشمندی» به این حیوان که پس از تربیت، ماشین شده، می‌تواند از او انسانی بسازد که قادر است مراحل رشد روانی خود را طی کرده یا لااقل در مسیر آن قرار گیرد. انسان بالغ قادر است خشم خود را اداره کرده و موثرترین و کارآمدترین راه را برای ابراز آن انتخاب کند و مسئولیت آن انتخاب را بپذیرد حتی اگر سال‌ها از آن گذشته باشد.