نبض مخاطب در دست «نرگس آبیار»

نرگس آبیار کارگردان نسل جدید سینمای ایران که خود را با شیار ۱۴۳ به دنیای سینما معرفی کرد. فیلم دوم خود (نفس) را هم که موفق شده بود راهی جشنواره‌های مختلف داخلی و خارجی کند، در اثر سوم بسیار جسورانه‌تر وارد میدان شد.

«شبی که ماه کامل شد» زندگی زن برادر عبدالمالک ریگی را روایت می‌کند. فائزه که الناز شاکر دوست نقش آن را بازی می کند؛متولد تهران است اما در سفری به سیستان درگیر یک رابطه عاطفی با برادر عبدالمالک ریگی یعنی عبدالحمید ریگی می‌شود و این دو عاشق یکدیگر می‌شوند. فائزه که روحش هم خبر دار نیست برادران حمید یک گروهک تروریستی به رهبری عبدالمالک را تشکیل داده اند تمام تلاش خود را می‌کند تا زندگی خوبی را برای خود و همسرش رقم بزند اما پس از مدتی فائزه متوجه برخی پنهان کاری‌های خانواده می‌شود و اسیر یک ماجرای نفسگیری که مخاطب را تا پایان، میخکوب صندلی‌های سینما می‌کند.

آبیار که حالا در بستن قاب‌ها و به دست گرفتن نبض فیلم به پختگی مثال زدنی رسیده است، به گونه‌ای فیلمنامه را پیش می‌برد که هر لحظه شما را در یک موقعیت منحصر به فرد نسبت به پیش بینی فیلم قرار می‌دهد. فیلم نامه دقیق و حساب شده به همراه نما‌های دوربین که هم به موقع به روی دست می رود و هم به موقع و در خدمت فیلم روی پایه قرار می‌گیرد و این امکان را به مخاطب می‌دهد که چشمانش را لحظه‌ای از پرده جدا نکند.

فیلم آبیار در روایت صریح و بدون آلایش از زندگی سیستان و بلوچستانی‌ها خلاصه می‌شود که درک درست کارگردان، شما را مجاب می‌کند تا شخصیت‌های فیلم را بپذیرید و احساس همزاد پنداری کنید. اما از تمام نقاط قوت فیلم «شبی که ماه کامل شد» اگر بگذریم، نمایش چشمگیر هوتن شکیبا در این فیلم تحسین برانگیز است. شکیبا که در نقش عبدالحمید به ایفای نقش می‌پردازد به گونه‌ای دیالوگ‌های سخت این نقش را با لهجه بلوچی ادا می‌کند که انگار مادر زاد این زبان را بلد بوده است.

بازی‌های بدون دیالوگ شکیبا اگر بیشتر از دیالوگ گفتن هایش خوب نباشد دست کمی از آن ندارد و حس را به بهترین شکل به مخاطب منتقل می کند. خشونت این گروهک تروریستی به سرکردگی عبدالمالک ریگی در فیلم، نفس مخاطب را به شماره می‌اندازد، اما اغراق آمیز بیان نشده است. تقابل احساس‌ شخصیت‌های فیلم با هم و جنس باورپذیر بودن داستان‌های هر بخش از فیلم نرگس آبیار را مورد توجه منتقدان و مخاطبان قرار داده است.