کمبود پارکینگ در کلان‌شهر تهران معضلی جدی است

به گزارش پارس به نقل از فارس، محسن پیرهادی کاندیدای چهارمین دوره شورای شهر تهران با بیان اینکه شهر تهران از فرصت های زیادی برای برنامه ریزی مناسب برخوردار است گفت: اگر تیم سالم و دقیق و خوش فکری را شانه به شانه ات همراه کنی، کارهایت در سطح شهر اثر می گذارد. این موضوع را در حوزۀ فرهنگی و اجتماعی تجربه کرده ام و وقتی هم به بسیج شهرداری آمدم، باز هم این امکان بود. مقداری که کار کردیم، نتیجه اش را در شهر دیدیم و این نشان می دهد که ظرفیت شهر بسیار است. معتقدم اگر تیم باهمتی شکل بگیرند، می توانند موفق باشند.

وی با بیان این که سابقه ۱۳ سال کاری فرهنگی و فعالیت در شهرداری باعث ورود من به انتخابات شورای شهر شد اظهار داشت: علاوه بر این تجربه از فکر و اندیشه متخصصین حوزه های مختلف نیز بهره می برم و خیلی از کسانی که امروز درحال کمک به بنده اند، بچه های متدینی هستند که خارج یا داخل از شهرداری نکته هایشان را به من منتقل کرده اند و من تمام این نکته ها را دارم و با برنامه حرکت می کنم.

پیرهادی کمبود پارکینگ در کلان شهر تهران و در حوزۀ حمل و نقل، را معضلی جدی دانست و گفت: باید فکر کنیم که چه کار کنیم تا مردم در استفاده از حمل ونقل آرامش داشته باشند. چه کنیم که وقتی می خواهند ماشین خود را پارک کنند، استرس برای پیدا کردن جای پارک نداشته باشد. وقتی در جایی برای فرد نابسامانی پیش می آید، در جای بعدی هم کارآیی مفید خودش را از دست می دهد.

وی افزود: در حوزه مسکن شهروندان، برنامه های مدون با قابلیت اجرایی داریم که موجب تسهیل در بازار مسکن می شود و دست دلالان این حوزه را کوتاه می کند، که جزئیات آن را اعلام می کنم. همچنین در بحث آی تی و شهر الکترونیک معتقدم باید باز هم قدمهای جدی برداریم. در خصوص توسعه حمل و نقل عمومی، گسترش مترو، ساخت بزرگراه، قدمهای خوبی برداشته شده اما باید اولویت اول شورای شهر باشد.

پیرهادی تصریح کرد: نیاز جوانان و خانواده ها به تفریح و مراکز تفریحی هنوز مرتفع نشده است. قطعا توسعه این مراکز به همراه آموزش های شهروندی به کاهش معضلات اجتماعی خاص جوانان کمک می کند. خیلی از این ها هم نیازی ندارند که اقدام اجرایی کنیم و فقط با مشاوره حل می شود! یعنی ما فقط باید تسهیل گری کنیم: راه را نشان دهیم و ریل گذاری کنیم. دیگران خودشان می آیند و روی این ریل ها حرکت می کنند.

این کاندیدای شورای شهر تهران ادامه داد: در حوزۀ فرهنگ هم برنامه ها باید روبه بهبود بروند. کارکرد سراهای محله را باید توسعه دهیم و متناسب با ارزش هایمان، این کارها را سامان ببخشیم. یکی از مشکلات ما این است که جمع گرایی مان کم است. باید بیندیشیم که چه باید کرد تا آدم ها را دور هم جمع کنیم و هرکسی دنیای خود را فقط با اینترنت و لپ تاپ نگذراند!

وی با تاکید بر این که محوریت کار فرهنگی در محله ها باید با مساجد باشد گفت: ما کشوری مسلمانیم و مدعی هستیم که دین ما کارآمدی دارد و در همۀ حوزه ها جواب گوست. پایگاه اصلی این دین هم مسجد است. نباید کارکرد مسجد را فقط اقامۀ نماز بدانیم. کارکردهایی را که در صدر اسلام داشته است، ما نداریم و باید این را برگردانیم. کار اصلی، با علما و روحانیون است؛ اما بسترسازی این کار را ما باید انجام دهیم. باید اعتقاد داشته باشیم که این مسجد، محور باشد و فقط شعارش را سر ندهیم.

پیرهادی تاکید کرد: مسجد باید در لایه های زندگی مردم جایگاهی پرنفوذ بیابد. اگر برای کسی گرفتاری پیش آمد، باید با آرامش بگوید: « مسجد می تواند مشکل مرا حل کند.

وی افزود: بیاناتی که هرساله حضرت آقا در اجلاس سالانۀ نماز می فرمایند، نشان می دهد که ما در این زمینه غفلت کرده ایم و باید خودمان را برسانیم. شاید بعضی از کارها را نتوان در مسجد انجام داد؛ اما می توان کانونی فرهنگی در کنار مسجد دایر کرد و این برنامه ها را در این کانون پیش بُرد. مسجد قطعاً به این کانون هم معنویت خواهد داد.

باید کاری کنیم که مسجد برای نسل جوان پویایی و نشاط و تازگی بیافریند. فرد وقتی به مسجد می آید، دوستانش را ببیند و با آن ها صحبت کند روحش تازه می شود. مشکلی که ما داریم این است که فکر می کنیم اگر کسی می خواهد بخندد و شادی کند، حتماً باید گناه کند! درصورتی که اصلاً این طور نیست.

پیرهادی با تاکید بر این که در حوزه آی تی هم باید گامهای موثری در شهر برداشته شود اظهار داشت: درکل، در برابر همۀ مسائل شهروند در مدیریت شهری باید به فکر باشیم. نمی شود بگوییم: « این موضوع به من ربطی ندارد و دست مخابرات و شرکت های خصوصی است! » من نمایندۀ این مردم در مدیریت شهری هستم و باید این موضوع ها را پیگیری کنم.

حق حداقلی این شهروند، اینترنت پرسرعت است و ما باید از مسئولان مربوط، پیگیر باشیم. اگر این دغدغه برداشته شود، می توانیم خدمات زیادی بدهیم. در تمام دنیا خدمات خیلی چشمگیری از آی تی می گیرند؛ اما ما این گونه نیستیم.