دوومیدانی و طرحی که در حد حرف باقی ماند

به گزارش پارس نیوز، مجید کیهانی رئیس فدراسیون دوومیدانی از زمان حضور خود در فدراسیون چندین طرح را مطرح کرد که یکی از آنها طرح ساماندهی مربیان داخلی بود و بحث‌های زیادی هم در این مورد مطرح شد، اما در حد همان حرف باقی ماند و تاکنون اقدامی که بازخوردی داشته باشد، وجود ندارد و گلایه‌های زیادی از سوی مربیان را در پی داشته است.

مربیانی که بیشتر زحمت را برای قهرمان پروری و کشف استعدادها می‌کشند و تمام وقت خود را درون پیست می‌گذارند، اما اسیر همین طرح‌هایی شده‌اند که در حد حرف است و تاکنون عملی نشده. نه قراردادی وجود دارد و نه پشتوانه‌ای برای آینده‌شان.

مربیانی مانند سجاد مرادی، هادی سپهرزاد، محسن ربانی، احمد رمضان زاده و حامد احمدپور در چند سال گذشته زحمات برای ملی پوشان کشیده‌اند و حتی آنها را به مدال‌های مهم آسیایی رسانده‌اند، اما کمترین توجهی به آنها نشده و حتی در برخی اوقات جواب تماس‌های آنها هم داده نمی‌شود، اتفاقی که برای رمضان زاده، مربی موفق و سابق حسن تفتیان رخ داده و او می‌گوید رئیس فدراسیون تماس تلفن‌هایش را هم پاسخ نمی‌دهد، چه برسد به حقوق و پاداش!

استفاده از مربیان داخلی به اجبار بالا رفتن ارز!

بالا رفتن قیمت ارز باعث شده مسئولان فدراسیون بعد از بازی‌های آسیایی در تمام صحبت‌های خود استفاده از مربیان داخلی را مطرح کنند که این کار هم طبیعتا از سر اجبار بوده است، چون دیگر توان پرداخت حقوق خارجی‌ها را ندارند و مجبورند سراغ داخلی‌ها بیایند، اما همین اجبار هم باعث نشده که مربیان داخلی سر و سامان بگیرند و هنوز وضعیت‌شان مشخص نیست.

هادی سپهرزاد مدتی مربی حدادی بود و امسال نیز رسولی را قهرمان پرتاب دیسک آسیا کرد، اما حالا کجاست؟ محسن ربانی که تمام وقت خود را باری ملی پوشان در آفتاب انقلاب گذاشته است، آیا حقوق و قرارداد دارد؟ احمد رمضان زاده که حسن تفتیان را در سطح دوندگان خارجی مطرح کرد و به المپیک برد، چه وضعیتی دارد؟ حامد احمدپور که رضا قاسمی را به مدال آسیایی و سهمیه المپیک رسانده است، چرا از دانش او استفاده نمی‌شود؟ آیا سجاد مرادی که خودش اسطوره دوومیدانی بوده و شاگردانش قهرمان بازی‌های آسیایی شده‌اند از وضعیتش راضی است؟

چرا توجهی به فردین محمدزاده که علی خدیور را پرورش داد و مطرحش کرد یا امیر الوند که ثمری را به قهرمانی آسیا رساند، نمی‌شود؟

همه اینها مربیانی هستند که با امکانات ضعیف دوومیدانی ایران کارهایی در حد خارجی‌هایی کرده‌اند که کمترین‌شان 2، 3 هزار دلار در ماه حقوق‌شان بوده است. تجربه همه این مربیان داخلی از کار کردن با خارجی‌ها آمده و در شرایط فعلی چیزی از خارجی‌ها کم ندارند، منتهی اگر به آنها توجه شود. 

 مربیانی که قهرمان تحویل داده‌ و شاگردان‌شان مدال آوری کرده‌اند، وضعیت‌شان این است و حالا آنهایی که در رده های پایین‌تر استعدادیابی می‌کنند، بماند.

سوال از مسئولان فدراسیون دوومیدانی این است که طرح ساماندهی مربیان داخلی چه زمانی می‌خواهد به صورت عملی درآید؟ حالا که به اجبار حرف از استفاده از مربیان داخلی می‌زنید قدمی در این راه برداشته تا آنها نیز با انگیزه و انرژی بیشتری به قهرمان سازی بپردازند.