نظریه‌‌ای برای یک زندگی مشترک معنوی+صوت

به گزارش پارس به نقل از فارس، همزمان با زادروز شادروان نادر ابراهیمی کتاب شنیداری « یک عاشقانه آرام» به روایت پیام دهکردی و با آهنگسازی کریستف رضاعی از دریچه انتشارات کتاب گویا روانه بازار نشر شد. این کتاب صوتی در ۵۱۰ دقیقه آماده شده است.

مرحوم نادر ابراهیمی درباره « یک عاشقانه ی آرام» گفته است: « این نظریه ی من برای یک زندگی مشترک است که رو به سوی معنویت دارد» .

در این نوع زندگی، روزمرگی و عادت که احساس دلمردگی و پوچی را در پی دارد، وجود ندارد. هیچ چیز به فردا واگذاشته نمی شود تا امروز خالی بماند و رنگ کهنگی بگیرد. دیگر معجزه ای در کار نیست. برای شیرین تر کردن زندگی معجزه نمی کنیم، کافی است دوست داشته باشیم. « یک کندو عسل به قدر یک قطره محبت شیرین نیست» . زندگی را با چیزهای بسیار ساده، پر باید کرد. در این اثر، بارها با انواع عشق روبرو می شویم و در می یابیم که عشق نوعی گفتن است و عالی ترین نوع گفتن.

نادر ابراهیمی می گوید: « عشق، قیام پایدار انسان های مقتدر است در برابر ابتذال» .

بخشی از کتاب شنیداری « یک عاشقانه آرام» تقدیم می شود.

یک عاشقانه آرام به روایت پیام دهکردی

در بخشی از این کتاب « یک عاشقانه آرام» آمده است:

« عشق، تن به فراموشی نمی سپارد - مگر یک بار، برای همیشه.

جام بلور، تنها یک بار می شکند. می توان شکسته اش را - تکه هایش را - نگه داشت؛ اما شکسته های جام - آن تکه های تیز برنده - دیگر جام نیست.

احتیاط باید کرد. همه چیز کهنه می شود، و اگر کمی کوتاهی کنیم عشق نیز بهانه ها جای حس عاشقانه را خوب می گیرند.

جای عاشق کجاست؟ در ذره ذره ی حضور عشق به تو، به وطن، به انسان، به اعتقاد، به آرامی یاد می گیریم که این چهار عشق را به وحدت برسانیم. خلوص، گوهر کمیاب عصر ما، همان درس های کودکانه ساده لوحانه، چاره ای نیست، جایی نیست که زندگی باشد و عشق نباشد. در استکان های چای، در گلدان در انتظار گُل، آنجا که از عشق خبری نیست، از زندگی هم نیست، خشونت و دنائت، بی اعتقادی، ناامیدی، دوست داشتن، تمام درزهای نتیجه ی کهنگی و زمان را پر می کند. یکپارچگی آرام بخش می دوم - آهسته، نرم ورزی، ایست ورزی، بس است خسته شدم طلوع.

جمعه را، تصور کن که تمام کرده ایم بعد به آن می رسیم شنبه را هم دوست ندارم که شنبه ها را روز آغاز بدانیم. عادت آغاز است نه شروعی مدلل، عادت، اراده را نابود می کند. عشق، اوج خواستن است؛ خواستن، اوج اقتدار اراده، عادت، بازداشت کارکرد اندیشه است. هرگز چیزی به اندازه ی عادت نفرت انگیز نبوده است. مارکس را اگر گهگاه محترم داشته ام، بیزارم از اینکه گفته است « روزی خواهد رسید که انسان، همه کارهایش را به عادت خواهد کرد» .

خودکارانه زیستن، پایان انسانی زیستن است: عادت هر روز صبح زود برخاستن - درست سر ساعت، سر دقیقه، آب، چای، زنگ در، کتاب خواندن. خرید؛ خرید به عادت هرگز چیزی به اندازه ی عادت، نفرت انگیز نبوده است. نمازت را هم، هر روز، باشعوری نو بخوان؛ با ارتباطی نو، با برداشتی نو، به آنچه می کنی بیندیش: عبادت چرا؟ سخن گفتن با آن نیروی لایزال، چرا؟ عادت، فرسودگی ست. ماندگی آب راکد. مرداب تغییر بده! بیندیش و جابه جا کن! مگر هزار راه تو را به محل کارت نمی رساند؟ خب هر روز، با اراده، یکی از این همه راه را انتخاب کن. کمی دور، کمی نزدیک. کمی سخت، کمی آسان، مشتری شدن، نوعی معتاد شدن است. فقط از یک میوه فروش خرید نکن. بگذار با تمام میوه فروشان سر راهت آشنا شوی. لااقل سلام های تازه. معطر، نو، ضد عادت آیا هرگز به پاسبان سرگذر سلام کرده ای؟ سلام کن! احوالپرسی کن! بگذار با تو. زمانی، درد دل کن. مگر چه عیب دارد؟ اما نگذار به این کار عادت کنی… نان: بربری، سنگک، مشهدی، تافتون، لوله ای، لقمه ای، لواش، جو، شیرمال، قزوینی، بهار تنوع حلال، چرا باید با شنبه آغاز کنیم - آنگونه که انگار شنبه ها رنگشان، بویشان؛ و طراوت شان بیشتر از پنجشنبه هاست؟