به گزارش پارس نیوز، 
هنرمند متواضع و ریزاندام اما پیشکسوت و با تجربه کرمانشاهی را در قاب تلویزیون و صحنه‌ نمایش و پرده نقره‌ای سینما نمی‌بینیم؛ او این روزها بعد از نقاهت سخت یک دوره بیماری ، در پرند ساکن است.

این روزها به پیشکسوتان سینما و تلویزیون زنگ می‌زنیم با یک حالت بغض و اندوهی درباره هنرهای نمایشی صحبت می‌کنند. برخی از آن‌ها در بستر بیماری هستند و کسی حالی از آن‌ها نمی‌پرسد، برخی هم از بی‌کیفیتی آثار هنری به خصوص در تلویزیون گلایه‌مندند و برخی هم مطالباتی دارند که هیچ‌کدام از اهالی خانه سینما،‌ انجمن بازیگران و مدیران مربوطه درتلویزیون گوشی برای شنیدن حرف‌هایشان نداشته‌اند و ندارند.

اسماعیل سلطانیان به سختی صحبت می‌کند و می‌گوید می‌توانیم لحظاتی دیگر با هم صحبت کنیم، چون من در صف داروخانه هستم! لحظاتی بعد با او تماس می‌گیریم و این طور صحبت می‌کند: "در روزهای نقاهت و بیماری، خیلی‌ها خصوصاً خانه پیشکسوتان هنرمند به عیادتم آمدند و در حد بضاعت، حمایت کردند".

 

وی در پاسخ به این سوال که چرا این روزها کم‌کارتر از همیشه شده‌اید، گفت: "این سوال را باید از سینما و تلویزیون بپرسید که چرا من کم‌کار شده‌ام؟! درست است که دوران نقاهت را سپری می‌کردم. اما نقش‌هایی هم که پیشنهاد می‌شد نقش‌های حاشیه‌ای بود. من هیچ‌گاه زیاده‌خواه نبوده‌ام ولی حاضر نیستم هر نقشی را هم بپذیرم. البته حاضرم در یک سکانس از یک کار بازی کنم اما نقش آنقدر خوب باشد که راضی‌ام کند".

سلطانیان در پایان خاطرنشان کرد: "در بیشتر کارها یا دستیار کارگردان، بازیگران را انتخاب می‌کنند که ترجیح می‌دهند با یک تعداد خاص از بازیگران کار کنند. تعدادی از افراد هم هستند که عشق فیلم هستند و پول می‌دهند و نقش می‌خرند".

اسماعیل سلطانیان خیلی سخت صحبت می‌کرد. مرد 64 ساله که سیمرغ بلورین بهترین بازیگری برای فیلم «بای‌سیکل‌ران» را در کارنامه خود دارد این روزها، تنهای تنهاست. تهیه‌کنندگان و فیلمسازان ما بدانند این بازیگران را بایستی دریابند، تن زخمی آثار ضعیف تلویزیونی و سینمایی ما نیاز به ترمیمی از جنس حضور این تجارب ارزشمند دارد.


انتهای پیام/