به گزارش پارس به نقل از ایسنا، مهندسان بتازگی بخش هایی از موشک Saturn را برای طراحی « سیستم پرتاب فضایی» (SLS) ناسا مطالعه کرده اند، اما سامانه جدید، علی رغم استفاده از اطلاعات گذشته، ابرقدرت خواهد بود.

موشک های Saturn تنها فناوری نیستند که دانشمندان برای طراحی SLS بررسی کرده اند.

شیوه های تولید، ابزار و سخت افزار آزمایش شده برنامه های تفحصی شاتل فضایی نیز، برای طراحی سیستم پرتابی جدید مطالعه شده اند.

سامانه SLS که برای انعطاف پذیری طراحی شده، از پیکربندی های پرتاب متعدد بهره می برد و قادر به تکامل، سازگاری و انجام طیفی از ماموریت ها و سایر مستلزمات خواهد بود.

ناسا سیستم جدید را قدرتمندترین وسیله پرتابی در طول تاریخ نامیده است.

استیج هسته SLS بیش از ۶۱ متر ارتفاع دارد و هیدروژن مایع برودتی و اکسیژن مایع را برای نیرودهی موتورهای نیروی محرکه RS-۲۵ حمل خواهد کرد.

این موتورها برای پرتاب موفقیت آمیز ۱۳۵ ماموریت شاتل فضایی در گذشته به کار رفته اند، اما برای سیستم جدید قدرتمندتر خواهند بود.

تعداد و نوع موتورهای RS-۲۵ به کاررفته، به پیکربندی پرتاب طراحی شده بستگی خواهد داشت.

حدود ۱۵ موتور از این دست، در برنامه SLS وجود خواهند داشت و بر خلاف موتورهای شاتل فضایی که قابل استفاده دوباره بودند، پس از تمام فرایند نمایش، موتورهای سامانه جدید همراه با هسته، دور انداخته خواهند شد.

در هر طرف استیج هسته، دو بوستر موشک جامد وجود خواهد داشت. این بوسترها نیروی پرتاب ارائه شده توسط موتور را در طول دو دقیقه اول مرحله پرواز اولیه، افزایش خواهند داد.

تعداد بخش ها نیز بسته به پیکربندی SLS، متغیر خواهد بود.

مهندسان ناسا در حال آماده کردن Orion، (وسیله نقلیه خدمه چندمنظوره SLS) برای پرواز آزمایشی اولیه بدون سرنشین در سال ۲۰۱۴ هستند.

نخستین ماموریت SLS برای دسامبر سال ۲۰۱۷ در نظر گرفته شده است.

ناسا سفینه فضایی « اوریون» را به جز خدمه، به اطراف ماه خواهد فرستاد؛ این عمل برای اطمینان از این که پیش از پرواز سرنشین دار، همه چیز مطابق برنامه انجام می شود، صورت خواهد گرفت.