وقت آن است که آستین ها را بالا بزنید!

مردم‌سالاری دینی یکی از موضوعات مهم در اندیشه سیاسی اسلام است. در قرآن و سنت نیز تاکیدات بسیاری بر حفظ نظر مردم داریم. جایگاه ایران در عرصه بین‌المللی و منطقه سالیان سال مورد توجه کشورهای بزرگ دنیا بوده است.

طی سالیان گذشته در تعریف مفهوم قدرت تغییراتی اعمال شده و اکنون قدرت در سه حوزه اقتصادی، اجتماعی و نظامی صورت‌بندی می‌شود. یکی از بزرگ‌ترین زمینه‌های تحقق مردم‌سالاری محسوس بودن قدرت اجتماعی برای مردم است که با این قدرت، سایر زمینه‌های قدرت نیز برای مردم اهمیت پیدا می‌کند.

رهبر معظم انقلاب در بیانات خود در مراسم تنفیذ به چهار مقوله استقلال، آزادی، جمهوریت و اسلامیت اهمیت بسیاری داده و برای تحقق این امور به مسئولان نکات بسیاری را گوشزد کرده‌اند. یکی از نکات بسیار مهم آن است که قدرت اجتماعی چگونه توسط سه قوه اجرایی، تقنینی و نظارتی کشور تحقق می‌یابد تا زمینه‌های تقویت قدرت سیاسی، اقتصادی و نظامی مهیا شود.

برگزاری تنفیذ ریاست‌جمهوری دوازدهم از اهمیت بسیاری برخوردار بوده و رهبر انقلاب توصیه‌های بسیار مهمی را در این دیدار مطرح کردند. چهار دهه از عمر جمهوری اسلامی گذشته و دیگر مساله کلان ما بحث‌های نظری و مشروعیت نیست بلکه آنچه از اهمیت بالایی برخوردار است این بوده که چگونه می‌توانیم کارآمدی جمهوری اسلامی ایران را افزایش دهیم.

مقام معظم رهبری در فرمایشات روز تنفیذ هشدار دادند که در صورتی از پس اصطکاک‌ها بر خواهیم آمد که کارآمدی نظام اسلامی را افزایش داده و امور اجرایی را منظم اداره کنیم. کارآمدی مساله مهم این روزهای نظام اسلامی بوده که در بحث‌های اجتماعی، مقبولیت در بین مردم و اعتماد‌سازی عمومی بسیار تاثیر دارد.

در علوم اجتماعی و جامعه‌شناسی ما مساله را یک پدیده عینی، فراگیر و مورد وفاق می‌دانیم. مثلا اگر در موضوعات اقتصادی از بحث تورم، رکود و بیکاری سخن می‌گوییم این موضوعات، مواردی است که در بین مردم فراگیر بوده و همه را در بر می‌گیرد. این کاستی‌ها قابل حل بوده و راه‌حل دارد. دولت دوازدهم با استفاده از تجربه چهار سال اول خود در عرصه‌های بین‌المللی و داخلی می‌تواند در رفع این مشکلات قدم بردارد.

دولت روحانی از امروز فرصت بسیار مهمی را پیش رو دارد که با عقلانیت و منطق به جنگ مشکلات رفته تا وعده‌های خود را برای مردم به سرانجام برساند. حل مساله موضوعی یک‌وجهی نیست. گاهی اوقات دیده می‌شود که برخی می‌گویند برای اینکه مثلا مشکلات اقتصادی کشور حل شود باید در‌های کشور را به بیرون باز کرد. در این خصوص باید گفت هرچند این شرط لازم است ولی کافی نیست و باید در ارتباطات با کشورهای جهان مصلحت‌های مقتضی را رعایت کرده و با نگاه به کارنامه و تجربه برخورد کشورها با ایران برای برقراری ارتباط چاره‌اندیشی کرد.

ارزش‌های انقلابی و گفتمان انقلابیگری باید سرمشق قوای سه گانه جمهوری اسلامی ایران باشد. اگر اصول را از جمهوری اسلامی بگیریم دیگر چیزی از آن نمی‌ماند. بنابراین توجه به اصول در سیاست خارجی، مسائل اقتصادی و اجرای برنامه‌ها ضروری است. مثلا ما نمی‌توانیم به آرمان انقلاب که حمایت از ملت مظلوم فلسطین است پشت کرده یا بدون حل همه مشکلات با آمریکا مذاکره و گفت‌وگو کنیم.

یکی از دغدغه‌های رهبر معظم انقلاب آن است که کشور با افول دوز انقلابیگری دولت‌ها مواجه نشود و دولت‌ها در عین توجه به واقعیات، اصول و آرمان‌ها، منافع ملت ایران را حفظ کنند. رفع مشکلات در گرو تلاش و جهاد دولتمردان است. آنچه برعهده مردم بود به نحواحسن اجرایی شد. اینبار وظیفه دولت است که به میدان بیاید و به وعده‌ها جامه‌عمل بپوشاند. دولت نیز باید تغییراتی را در عملکرد و کابینه خود اعمال کند تا موفق شود قدرت اجتماعی خود را در حل مشکلات به کار گیرد.

در یک نظام معنایی میان قوا می‌توان مطالبه کرد که فضای کلی جمهوری اسلامی «اتوماسیونیزه» شده و با همراهی و حفظ وحدت قوا مشکلات اساسی مردم حل شود. بدیهی است که تمامی اینها با تلاش، کوشش، پاک‌دستی و ساده زیستی محقق می‌شود.

یکی دیگر از نکات مورد تاکید رهبر معظم انقلاب در فرمایشات مراسم تنفیذ، لزوم حفظ شخصیت نظام اسلامی با توجه دادن به مردم بود. اساس گفتمان انقلابیگری، مردمی بودن حکومت است. انقلابیگری به معنای به‌هم ریختگی نبوده و به عکس، تغییر، تحول و حرکتی نردبانی برای پیشرفت و توسعه یک ملت است.

برخی انقلابیگری را به ورطه سقوط افتادن تفسیر می‌کنند. این درحالی است که این سخن از اساس نادرست بوده و حقیقت امر آن است که انقلابیگری صعود به قله‌ها را در پی دارد.

بر این اساس باید هویت انقلابیگری به جد در دستور کار قرار گیرد. هرگاه انقلابیگری در کشور سکه رایج بود شیاطین در برابر ما ایستادگی کردند و گروه‌های انحصارطلب در برابر ما ایستادند. نباید میان مردم و مسئولان فاصله معناداری وجود داشته باشد و ضروری است که مردم به این باور نائل آیند که مسئولان طعم مشکلات را چشیده‌اند و صرفا برای کسب قدرت حرف از عیب و ایرادات نمی‌زنند. در چنین شرایطی مردم نیز برای حل مشکلات به مسئولان دست یاری خواهند داد.