پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- مهدی دزفولی- حدودا یک سال و نیم پس از پیروزی انقلاب اسلامی، جنگی تمام عیار توسط ارتش بعث عراق علیه ایران آغاز شده بود و بدون آنکه رهبران انقلاب بتوانند به تصمیم گیری های کلان و جدی برسند درگیر جنگی ناخواسته شده بودند که حالا 8 سال بود توان و قدرت مانور را از آنها گرفته بود. کشور درگیر مسائل گوناگون بود و جنگ هم به ظاهر توان داخلی را تحلیل برده بود و انقلاب فرصت ایفا نقش اجرایی و تمام عیار را در بهبود وضعیت زندگی مردم نیافته بود. عده ای از همین طریق در حال خرده گیری به اصل انقلاب بودند و از آن طرف عده ای از دلسوزان هم گمان داشتند با پایان جنگ می توان فصل بهبودها و رونق های سیاسی و اقتصادی را شاهد بود.

بهار سال 67 فرصتی برای عده ای بود تا سرانجام بتوانند با جمع بندی های بسیار بهانه ای برای ختم جنگ بیابند و سقوط فاو و شکست های پی در پی نظامی ایران در جنوب این بهانه را به وجود آورده بود.

تیرماه داغ سال 67، اخبار و وقایعی مهمی را با خود به همراه داشت. نیمه تیرماه یعنی در دوازدهمین روز این ماه، به ناگاه خبری منتشر شد و از سقوط هواپیمای مسافربری ایران توسط ناو آمریکایی خبر داده بود. جامعه ایران در بهت و حیرت و خشم به سر می برد و برای بسیاری از مردم شاید این سوال ایجاد شده بود که سرانجام جنگ چه خواهد شد؟ جنگی که 8 سال از آن در حال سپری شدن بود و دورنمایی نیز برای آن قابل تصور نبود. در همین حین بود که خبری مهم و تاریخی رسما اعلام شد.

 روز ۲۷ تیر ۱۳۶۷ به دنبال پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل از سوی ایران، جنگ هشت ساله میان ایران و عراق رسماً به پایان رسید. قطعنامه ۵۹۸ اول مرداد ۱۳۶۶ از سوی سازمان ملل صادر یک سال بعد در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ از سوی ایران پذیرفته شد و در ۲۹ تیر ۱۳۶۷ به اتفاق آرا به تصویب نهایی رسید. 

مقطع پایانی جنگ و پذیرش قطعنامه 598 در واقع تبدیل به مقطعی حساس و مهم در چرخش تفکرات انقلابی و غیر انقلابی شد و به نوعی نقطه عطفی در متفاوت شدن جمهوری اسلامی ایران شد. به مناسبت سالگرد پایان جنگ، بازخوانی از آن مقطع مهم تاریخی کردیم و اینکه چرا 27 تیرماه 1357 در تاریخ ایران ماندگار و مهم شد و منجر به متفاوت شدن فکرها و دسته بندی های مرسوم شد؟

قطعنامه 598 پایان جنگ مهدی دزفولی هواپیمای مسافربری ایران