روضه خوانی با ریش تراشیده و کروات!

۷۲ شهید برای یاری ولایت

تیر ماه ۱۳۷۸ بود، سردار باقرزاده اکیپ های تفحص را جمع کرد و گفت: « مردم تماس می گیرند و درخواست می کنند که مراسم تشییع شهدا بگذارید تا عطر شهدا، حال و هوای جامعه را عوض کند. » سردار گفت: « بروید در مناطق عملیاتی به شهدا التماس کنید و بگویید شما همگی فدایی ولایت هستید. اگر صلاح می دانید به یاری رهبرتان برخیزید. » چند روز گذشت.

به گزارش پارس ، یک روز صبح به محور عملیاتی بدر و خیبر رسیدیم. برای رفع تکلیف، همان جملات سردار را گفتم. ناهار را که خوردیم، برگشتیم به اهواز. همان روز در شلمچه تعدادی شهید پیدا شد. چند ساعتی بیشتر در پادگان نبودم که گفتند از هور تماس گرفتند که شهیدی پیدا شده است. چند روز گذشت و از شرهانی و فکه، نیز هر روز خبرهای خوشی می رسید. شب بود. مشغول خوردن شام بودیم که سردار تماس گرفت و پرسید: « چه خبر؟ » گفتم: « شهدا خودشان را رساندند. درهای رحمت خدا باز شد. » گفت: « فردا صبح، شهدا را به تهران بفرست. » از تعداد شهدا پرسید. گفتم: « هنوز شمارش نکرده ام. » و همین طور که گوشی را با کتفم نگه داشته بودم، شروع کردم به شمردن: « ۱۶ تا فکه؛ ۱۸ تا شرهانی و… که در مجموع ۷۲ شهید هستند. »

سردار گفت: الله اکبر! روز عاشورا هم ۷۲ نفر پای ولایت ایستادند. » سعی کردم به بهانه ای معطل کنم تا تعداد شهدا بیشتر شود، اما نشد.
منبع: « آسمان مال آن هاست - ص ۵۰»

سیزده مۆذن

آخرین روزهای سال ۷۲ بود. بچه های تفحص، همه به دنبال پیکرهای مطهر شهدا بودند. مدتی بود که در منطقه خیبر (طلاییه) به عنوان خادم الشهدا انتخاب شدیم. با دل و جان به دنبال پاره های دل این ملت بودیم. قبل از وارد شدن به منطقه، تابلویی نظرمان را جلب کرد: با وضو وارد شوید، این خاک آغشته به خون شهیدان است. این جمله کلی حرف داشت. همه ایستادیم، نزدیک ظهر بود، بچه ها با آب کمی که همراهشان بود وضو گرفتند.

ناگهان صدای اذان، آن هم به صورت دسته جمعی به گوش مان رسید! به ساعت نگاه کردم، وقت اذان نبود! همه این صدا را می شنیدند، هر لحظه بر تعجب ما افزوده می شد. یعنی چه حکمتی در این اذان بی وقت و دسته جمعی وجود داشت! نوای اذان، بسیار زیبا و دلنشین بود. این صدا از میان نیزارها می آمد، با بچه ها به سوی نیزارها حرکت کردیم.

این منطقه قبلاً محل عبور قایق ها بود. هرچه جلوتر می رفتیم صدا زیباتر می شد، اما هر چه گشتیم اثری از مۆذنین نبود، محدوده صدا مشخص بود، لذا به همان سمت رفتیم. در میان نیزارها قایقی را دیدیم، قایق را به سختی از لابه لای نی ها بیرون کشیدیم. آنچه می دیدیم بسیار عجیب و باورنکردنی بود. ما مۆذنین نا آشنا پیدا کردیم. درون قایق شکسته، پر از پیکرهای شهدا بود. آن ها سال های سال در میان نیزارها وجود داشتند. پیکر مطهر سیزده شهید داخل قایق بود. آن ها را یکی یکی خارج کردیم. عجیب تر اینکه، همه آن ها شهدای گمنام بودند.
راوی: « شهید علیرضا غلامی - مسئول تفحص لشگر امام حسین (ع) - کتاب کرامات شهدا - ص ۳۰»

مسافر کربلا

چهار ساله بود که مریضی سختی گرفت. پزشکان جوابش کردند. گفتند: این بچه زنده نمی ماند. پدرش او را نذر آقا ابوالفضل (ع) کرد. به نیت آقا به فقرا غذا می داد تا اینکه به طرز معجزه آسایی این فرزند شفا یافت. هر چه بزرگ تر می شد، ارادت قلبی این پسر به قمر بنی هاشم بیشتر می شد. تاریخ تولد شناسنامه را تغییر داد و به جبهه رفت.

در جبهه آن قدر شجاعت از خودش نشان داد که مسئول دسته گروهان ابوالفضل (ع) از لشگر امام حسین (ع) شد. خوشحال بود که به عاشقان اربابش خدمت می کند.

علیرضا کریمی شانزده سال بیشتر نداشت. آخرین باری که به جبهه می رفت گفت: « راه کربلا که باز شد، بر می گردم» شانزده سال بعد پیکرش بازگشت. همان روزی که اولین کاروان، به طور رسمی به سوی کربلا می رفت! آمده بود به خواب مسئول تفحص و گفته بود: زمانش رسیده که من برگردم. محل حضور پیکرش را هم گفته بود. عجیب بود.

پیکرش به شهر دیگری منتقل شد. مدتی بعد او را آوردند، روزی که تشییع شد، روز تاسوعا بود، روز ابوالفضل (ع) . در پایان آخرین نامه اش برای من و شما نوشته بود: به امید دیدار در کربلا، برادر شما علیرضا…
راوی: « مادر شهید - کتاب مسافر کربلا»

بازوی متبرک

نزدیک شروع عملیات، سید محسن حسنی، قصد رفتن به رودخانه را کرد تا غسل شهادت کند. مانع او شدم. در حالی که چشمانش از شادی می درخشید، گفت: « خواب امام حسین (ع) را دیدم که سوار بر مرکب از دور به طرف مهران می آمدند، وقتی به مقرمان رسیدند پیاده شده و بازوی تک تک بچه های گردان را بوسیدند و بعد به طرف من آمده، مرا در آغوش کشیده و بازوی من را هم بوسیدند و دست مبارک شان را به طرف من آورده و مهری در دستم قرار داده و فرمودند: « محسن جان! به پاداش شرکت در آزادسازی مهران، این تربت را به تو می دهم. »

در حین عملیات، ذکر اباعبدالله (علیه السلام) را بر لب داشت و اشک می ریخت که ناگهان با انفجار یک خمپاره ترکشی، بوسه بر جای بوسه مولایش حسین (علیه السلام) زد.

روضه خوانی با ریش تراشیده و کروات!

از اوایل کودکی تا نوجوانی و جوانی، همیشه در هیئت و مسجد حضور می یافت و علاقه ی خاصی هم به اهل بیت داشت؛ خودش هم گهگاهی مداحی می کرد. از وقتی که با هم ازدواج کردیم، دائم منبر می رفت و در حین منبر، مداحی نیز داشت؛ اما خود من به جز دو یا سه بار بیشتر پای روضه ی او نبوده ام؛ اما خبر دارم که روضه های سوزناکی می خوانده، به خصوص درباره ی حضرت علی اکبر (ع) فرزند امام حسین (ع) . روضه هایی می خوانده که من هنوز هم در هیچ جا مانند آن روضه را نشنیده ام

زمانی بود که متواری بودیم، منزلی در مشهد گرفته بودیم که یک اتاق داشت. به خاطر دارم که صاحب خانه، مجلس روضه خوانی داشت و دو تا از مداح های مجلس نیامده بودند؛ شهید اندرزگو گفت: حالا که روضه خوان تان نیامده، خود من برای شما روضه می خوانم. در آن زمان به علت این که در حال فرار بودیم « سید» تغییر قیافه داده بود، ریش هایش را از ته تراشیده بود و کروات زده بود.

در آن مجلس روضه با همان شکل و قیافه، شروع کرد به مداحی و خانم صاحب خانه باور نمی کرد که آدمی با این وضع و حال، این قدر خوب بتواند مداحی کند. روضه ی آن روز، روضه ی حضرت علی اکبر (ع) بود، همان طور که گفتم، تا به حال آن نحوه روضه را نشنیده بودم. جالب این که خودش هم در حین روضه خواندن مثل باران بهاری اشک می ریخت…
« ماهنامه خیمه - آبان ۱۳۸۲ به نقل از همسر شهید اندرزگو»

حراست از انقلاب

بعد از شهادت [سردار] شهید سید هاشم ساجدی، مشکلات زیادی در ستاد نجف پیدا کردیم. چند ماهی به مرخصی نرفتم، به منزل تلفن زدم، همسرم ناراحت بود که بچه ها مریضند و مشکلات زیاد است. گفتم: موقعیت به گونه ای نیست که بتوانم به مرخصی بیایم. بعد از دو روز، همسرم به قرارگاه نجف زنگ زد و گفت: « می خواهم عذرخواهی کنم، دیشب شهید ساجدی را خواب دیدم که به منزل ما آمد. برایشان میوه آوردم و شکایت کردم که بچه ها مریضند و آقای نبی زاده؛ شوهرم، رسیدگی نمی کنند. »

شهید ساجدی گفت: « صبر کنید، جنگ تمام می شود، رزمنده ها زود بر می گردند، همه ی ما باید تلاش کنیم برای حراست از انقلاب اسلامی. » من متوجه شدم که روح ایشان ناظر بر اعمال ماست.
منبع: « ستاره ها / ص ۶۱ / راوی: نبی زاده»