پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- بسیاری از کارشناسان و تحلیل گران اعتقاد دارند که سعودی ها پیش از اعدام شیخ نمر، به تبعات اقدام خود آگاه بودند. آنها به خوبی می دانستند که بسیاری از کشورها و سازمان ها و نهادهای بین المللی شدیدا و قویا به این اقدام عربستان سعودی انتقاد و اعتراض می کنند. سعودی ها همچنین منتظر واکنش های تند و شدید شیعیان منطقه مخصوصا جمهوری اسلامی ایران بودند. حتی می توان گفت که آنها منتظر واکنش هایی مانند آتش زدن سفارت خود در تهران نیز بوده اند! 

این یک واقعیت است که سعودی ها با توجه به جایگاه خود در منطقه به عنوان شریک و هم پیمان اصلی کشورهای غربی مخصوصا آمریکا، و با توجه به ساختار حکومتی و مذهبی خود، به هیچ وجه احساس نمی کند که باید در مقابل انتقادها و اعتراضات بین المللی پاسخگو باشد. سابقه این کشور در دهه های گذشته از جمله در ماجرای کشتار حجاج در سال 66 و یا حادثه اخیر منا و نیز ظلم و ستم علیه اقلیت های شیعه، گواه این مساله است که سعودی ها هیچ ارزشی برای حقوق بشر و دیدگاه و نظر و اعتراض سایر کشورها و سایر مذاهب قائل نیست. 

با این حال، کاش ما هم مرتکب اشتباه نمی شدیم. کاش این یک بهانه را از سعودی ها می گرفتیم. کاش اعتراضات به حق خود را بدون کمترین هیجان و خشونتی ادامه می دادیم و به دنیا ثابت می کردیم که پای خون به ناحق ریخته شیخ نمر ایستاده ایم. کاش بسته شدن سفارت و یا قطع روابط با سعودی، بخاطر مواضع حق طلبانه مردم و دولت ما در دفاع از مظلومان و مستضعفان بود، نه به بهانه حمله به سفارت سعودی. حال سعودی ها از همه ظرفیت های سیاسی و رسانه ای خود برای خاموش کردن و یا تضعیف صدای ایران استفاده می کند و ما احتمالا تنها نظاره گر آنها خواهیم بود!

درباره واکنش دولت جمهوری اسلامی دو نظر وجود دارد. عده ای سیاست فعلی را هوشمندانه و همراه با تدبیر می دانند و عده ای نیز منتقد سیاست های ایران در مقابل زیاده گویی های سعودی هستند. منتقدان دلایل زیادی برای اثبات خود دارند. اگرچه روابط ایران و سعودی در سالهای بعد از پیروزی انقلاب همواره با تنش همراه بوده، اما در چند سال گذشته و همزمان با کاهش ادبیات تهاجمی و احساساتی در سیاست خارجی، انتظار داشتیم که لااقل شاهد بهبود نسبی و کاهش تنش ها باشیم. 

اما متاسفانه باید بگوییم هرچه ادبیات تهاجمی مسئولان ما کمتر شد، بر تندی ادبیات مسئولان سعودی افزوده شد. کار به جایی رسیده که مسئولان جوان و کم تجربه آن کشور؛ تقریبا هر روز دارند علیه کشورمان موضع می گیرند. البته دشمنی سعودی ها به اظهار نظر و بیان مواضع تند محدود نشد، بلکه در یکی دو سال گذشته آنها عملا وارد جنگ و نبرد نظامی با ایران در منطقه شده اند. 

حال سوال اینجاست که کوتاه آمدن و در پیش گرفتن سیاست های تنش زدا در برابر سعودی تا کجا باید ادامه پیدا کند؟ ملت ایران در سالهای اخیر رفتارهای توهین آمیز زیادی را از سوی سعودی ها شاهد بوده است. ماجرای اهانت به دو نوجوان زائر ایرانی، غیرت ایرانیان را به جوش آورد و خاطرشان را آزرده کرد. اما هنوز اقدام چندانی علیه خاطیان صورت نگرفته است. قربانی شدن صدها زائر بیگناه در منا نیز بار دیگر موجب جریحه دار شدن احساسات هم وطنان ما شد. اما مردم ایران به جز مواضع قاطع رهبر انقلاب، تقریبا موضع و واکنش محکمی از سوی مسئولان دولتی در برابر سعودی ها مشاهده نکردند. 

مردم ایران با مقایسه رفتار مسئولان ایرانی و سعودی، حق دارند از خودشان بپرسند که چرا واکنش های دو طرف تا این اندازه با هم فرق دارد؟ یقینا مردم آگاه کشورمان انتظار رفتاری همچون مسئولان کم تجربه سعودی را از مسئولان ایرانی ندارند، اما توقع دارند که لااقل در بیان مواضع و یا پاسخ به توهین های مکرر سعودی ها، محکم باشند و در برابر آنها منفعل نباشند. این را می توان از ذهنیت عموم افراد جامعه (چه افراد عادی و بی سواد گرفته تا افراد دانشگاهی و هنرمند و ...) خواند که از این وضعیت راضی نیستند. به همین علت گهگاه شاهد واکنش های تند و غیرمعمول و احساساتی ضدسعودی حتی در رسانه ها و برنامه های زنده تلویزیونی هستیم. آیا این احتمال وجود ندارد که اگر مواضع بهتر و حکیمانه تری از سوی مسئولان گرفته می شد، بهانه برای اقدام خودسرانه هم از نیروهای افراطی گرفته می شد؟!

قطعا حمله به سفارت سعودی به هیچ وجه قابل توجیه نیست. از لحظه وقوع حادثه برای سفارت سعودی در تهران، تقریبا اکثر رسانه ها و سایتهای ایرانی از جریان های مختلف، و نیز اکثر مسئولین ایرانی، شدیدا آنرا محکوم کرده و برخی از عوامل حمله به سفارت نیز بازداشت شده اند. اما چرا هیچ کدام اینها دیده نشد؟ سعودی ها اکنون با جنجال و هیاهو و سوءاستفاده از حادثه تهران و مشهد، به دنبال مظلوم نمایی و فرافکنی هستند تا ردپای جنایات خود را پاک کنند. اما چرا تهران نتوانست با پیگیری قانونی و دیپلماتیک در پی احقاق حقوق دو نوجوان ایرانی و یا قربانیان بی گناه منا باشد؟ 

قضاوت درباره این سوال را هم به مردم و هم به نخبگان و مسئولان دولتی و مسئولان وزارت خارجه واگذار می کنیم تا پاسخ مناسبی برای آن ارائه نمایند. به راستی مشکل کجاست؟