پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- محمد امین توکلی زاده- آنچه از رفتار دولتی ها با اصلاحات چی ها می توان فهمید این است که دولتی ها پس از تصویب برجام دیگر حاضر نیستند سهمی برای إصلاحات قائل باشند به گونه ای که آقایان مر عشی وکرباسچی حتی سر لیستی عارف در تهران را هم نمی خواستند بپذیرند وعاقبت با وساطت آقای هاشمی راضی شده اند .

دعوای این دو جریان سیاسی دعوای قدیمی است وریشه دار می باشد اما در انتخابات ریاست جمهوری پیشین برای حذف رقیب از صحنه وادار شدن با هم ائتلاف کنند واین اصلاحات بود که باید کوتاه می آمد چرا که وضعیت پدید آمده در اوضاع این جریانها ناشئ از اشتباهات راهبردی دوم خردادی ها بود در واقع شعار اعتدال بخشی از افراط سال ٨٨ راهم نشانه رفته بود وجریان پدر خوانده توانست با کنار زدن عارف بصورت محترمانه خود به وسط میدان بیاید وبااختلافی اندک پیرو ز شود.

عارفی ها انتظار داشتند روحانی از عارف به خاطر این انصراف در پست معاون اولی استفاده نماید اما روحانی به لطائف الحیل از این کار سر باز زد و عارف سرش بی کلاه ماند.

عدم دفاع روحانی از اعضای اصلاح طلب کابینه وتشکیل جلسات سیاسی دولت در حلقه های محدودتر بیانگر این موضوع است که روحانی خودش را ریس جمهور اصلاح طلبان نمی داند وسعی می کند از آنها بهره ببرد ولی هزینه برایشان پرداخت نکند روحانی به دلیل روابط سنتی خود در نظام نمی خواهد بلای رئیس دولت اصلاحات سرش بیاید لذا سعی می کند با شناسایی راهکارهای کم هزینه در قدرت بماند.

به نظر دوم خردادی ها برای هیچ جریان سیاسی در کشور قابل اعتماد نیستند چرا که به محض قدرت گرفتن تمام رقبای خود را نابود خواهند کرد حتی اگر این فرد هاشمی باشد.

این تمامیت خواهی باعث شده روحانی کمی حساب شده تر با آنها برخورد کند تا برای او کتاب عالیجناب سرخ پوش چاپ نکنند .

لذا دولتی ها کمترین سهم را در مجلس به عارف خواهند داد واگر راضی به ریاست او شوند تنها در صورتی است که إصلاحات بپذیرند در انتخابات ریاست جمهوری بعدی کاندیدای وارد رقابت با روحانی نکند واز روحانی تمام قد حمایت نمایند البته دوم خرداد برای تداوم حیات سیاسی خود راهی به غیر از فرمانبرداری از دولتی ها ندارد.

اصلاح طلبان انتخابات ریاست جمهوری حسن روحانی دولت معاون