دیدار محمد جواد ظریف و باراک اوباما در وقت بسیار مناسبی رخ داده است. این دیدار زمانی اتفاق افتاده که مجلس در آخرین روزهای تصمیم گیری درباره برجام قرار دارد.

مجلس تاکنون در بررسی خود عمدتا بر متن برجام متمرکز بوده و البته دراین تمرکز نکات بسیار اساسی و مهمی را هم کشف کرده است. برخی از این نکات به قدری مهم است که می توان گفت اساسا تفسیر برجام به دو دوره قبل و بعد از بررسی در مجلس قابل تفکیک است.

اما این دیدار تلنگری است که به همه ما می گوید اگر در بررسی برجام صرفا به کشف دلالت های متنی آن اکتفا کرده و از توجه ویژه به راهبرد دولت های و روحانی و اوباما در مرحله ما بعد توافق غفلت کنیم، عمیفا دچار خطا شده ایم. در این رویکرد جدید، سوال اصلی این نیست که متن برجام چه می گوید، بلکه پرسش این است که برجام قرار است مقدمه کدام تابو شکنی ها در حوزه های مرتبط با امنیت ملی ایران قرار بگیرد؟ یا اگر بخواهیم دقیق تر باشیم سوال اصلی این است: امریکا می خواهد با استفاده از امکانات درون برجام و فضای سیاسی- اجتماعی شکل گرفته پس از آن، چه پروژه هایی را علیه ایران کلید زده و به پیش ببرد؟

مجلس شورای اسلامی باید در تمامی یافته های خود بر اساس پاسخی که به این سوال می دهد تجدید نظر کند. اگر برجام مقدمه پروژه ایدئولوژی زدایی و انقلاب ستیزی علیه ایران باشد، وزن نکات منفی آن صدچندان خواهد شد و برای ابعاد مثبت احتمالی آن هم ارزش چندانی نباید قائل شد.

موضوع زمانی حساس تر می شود که برنامه پسابرجام امریکا یک برنامه مذاکره شده با برخی طرف ها باشد که خود را متصل و مرتبط با دولت روحانی معرفی می کنند. در این صورت است که دیگر سخن گفتن از اتفاقات تصادفی کاملا بی معنا خواهد شد.

مجلس باید این دیدار را به فال نیک بگیرد. این دیدار شاخص و نمادی است از برنامه دولت روحانی برای دوران پس از اجرای توافق هسته ای. این دیدار به یک معنا حقیقت برجام است. آنچه باید مشروط و مقید شود فقط متن برجام نیست، بلکه مهم تر از آن این برنامه سیاست خارجی دولت روحانی است که باید با قید و بندهایی مستحکم مهار شود.

بدون روشن شدن اینکه گام های بعدی چیست، نباید گام اول را برداشت.

 

اوباما ایران دولت شاخص هسته ای