بیاید جدی در مورد آینده‌ی تحریم ها فکر کنیم

واضحه که دو احتمال وجود داره:

احتمال قوی؛ اگر توافق هسته‌ای امضا بشه و (به خیال بعضی:)  اگه تحریم ها برداشته بشه یک عده‌ای می‌ریزند در خیابان به رقص و پایکوبی و بعدش ایران باید اجرای توافقنامه را زیر نظارت و ارزیابی آژانس انرژی اتمی شروع کنه که حد اقل یک سال طول می‌کشه. بعدش رسانه‌های زنجیره‌ای طرفدار دولت شروع می‌کنند به انتشار خبرهای الکی که کلی از اموال بلوکه‌ی ایران آزاد شده و عن قریب است از آسمان دلار ببارد و به زودی می‌شود با یکی دو اسکناس که عکس امام داره، یک گوشی آیفون یا سامسونگ خرید و از این رؤیاهای شیرین و عامه خر کن!

دولتی که تونسته دو سال با وضعیت اکسید و تحقیر و رکود، مردم رو سر کار بذاره، قطعا بلده که دو سال آینده رو هم ذیل تبلیغ فتح الفتوح توافق هسته‌ای(!) ادامه‌ی حیات بده، سهم غالب یا قابل توجهی از مجلس رو بگیره، پروتکل الحاقی  رو تصویب کنه و بعدش در انتخابات دست بالا رو بگیره و دوباره هم رای بیاره.  قطعا پشت پرده هم با آمریکا ساخت و پاخت کرده که تا سال 96 صحبتی از بازرسی از مراکز حساس مطرح نشه، نهایتا همون پاراچین بازرسی بشه که با حواله به دولت‌های قبلی، بتونه داخل رو توجیه و اسرائیل رو هم راضی نگه داره.

چهار سال دوم ریاست جمهوری روحانی هم که آمریکایی‌ها قطعا می‌خواهند مراکز نظامی رو بازرسی کنند و رهبر اجازه نمی ده و تحریم‌ها بر می‌گرده سر جاش و دوبل می‌شه و تقصیر شکست توافقنامه رو می اندازند گردن رهبر. این از احتمال قویتری؛ و اما...

احتمال ضعیف» اگه توافق هسته ای امضا نشه و اگه تحریم ها برداشته نشه چی؟ خب اگر چه با توجه به لحن این دولت و میزان قماری که سر این قضیه کرده، این احتمال خیلی کمه، ولی اگر این طوری بشه، برای اولین بار یک دولت چهار ساله خواهیم داشت. اونوقت:

برای جلوگیری از تکرار یک فاجعه، بر مجلس لازم و واجبه که با طرح 4 فوریتی(!) این قانون رو تصویب کنه که: رئیس جمهوری که 8 سال رئیس جمهور بوده، دیگه حق نداره نامزد انتخابات ریاست جمهوری بشه!

ســرچــشـمـه شـایـد گـرفـتــن بــه بــیـل / چـو پـر شـد نـشـایـد گـذشـتـن بـه پـیـل