بعضی از کودکان ناگهان دچار خشم  شدید می شوند،جیغ   می زنند، گریه  می کنند، روی زمین می افتند و غلت می خورند و مشت و لگد می زنند.
در این حالت مغز کودک  کاملا تحریک شده، به طوری که کودک کاملا تعادل احساسی خود را از دست می دهد و نمی تواند خود را کنترل کند. در این زمان هورمونهای شیمیایی استرس در مغز و در بدن کودک بالا می رود و به مرحله خطرناکی می رسد. کودکی که تا این حد دچار استرس و خشم شده، نمی تواند صحبت کند یا چیزی بشنود. بنابراین هرچه پدر و مادر سعی کنند که با دلیل و برهان با کودک صحبت کنند، نتیجه ای نخواهد داشت. 

وظیفه اطرافیان در این حالت این است که به کودک کمک کنند تا آرام بگیرد. با این روش، کودک مطمئن می شود که دیگران او را درک می کنند و در صدد برطرف کردن استرس او هستند. بدترین احساس کودک این است که ببیند در هنگام استرس و خشم شدید او، دیگران نیز عصبانی می شوند و او را سرزنش می کنند و بر سر او فریاد می کشند یا او را رها کرده و تنها می گذارند.